Της Νώτας Ανδρεαδάκη
Όσο ο ήλιος αναζωογονεί τα κύτταρα και τις αισθήσεις των πλασμάτων της γης. Όσο ζωντανεύει τα στολίδια της, που είναι τα δέντρα και τα φυτά. Όσο φωτίζει και λούζει τον ουρανό, τον ξαστερώνει για το πέταγμα πουλιών και το σεργιάνι πεταλούδας.
Όσο -ακούραστα- πηγαινοέρχονται τα κύματα, υπακούοντας στις επιταγές των εγκάτων της θάλασσας. Με τα κύματα στέλνει τα μηνύματα της, στην επιφάνεια, για να προειδοποιήσει τους ανθρώπους πότε μπορούν να την χαρούν, βυθισμένοι στην αγκαλιά της. Πότε, να την διασχίσουν στα ταξίδια τους. Πότε, να την κοιτάζουν –για ώρες- ονειροπολώντας σε μακρινούς ορίζοντες έτσι, μόνο για να ξεφύγει ο νους από την πραγματικότητα, που σφίγγει και πιέζει κάθε επιθυμία στο βυθό της αφάνειας.
Η ζωή υπάρχει και συνεχίζεται, όσο η γη καρπίζει, ομορφαίνει και γαλουχίζει τον κόσμο της. Η μάνα γη, γίνεται ο μεγαλύτερος τροφοδότης της ζωής, όταν η βροχή έχει λόγο ύπαρξης, ξεδιψάζοντας την και βοηθώντας να μαλακώσουν τα σπλάχνα της για ευλογημένη καρποφορία.
Η ζωή συνεχίζεται…
Είναι η μοίρα της να μην ξαποσταίνει ποτέ, μα, να προχωρεί ακάθεκτη, ανάμεσα σε μάχες, πολέμους, πανδημίες, φοβερές φυσικές καταστροφές που εξοντώνουν και αφανίζουν ανθρώπους και φύση, με ότι αυτό σημαίνει.
Οι απώλειες δεν την πτοούν, δεν την αγγίζουν. Οι καημοί, από αυτές, είναι για εκείνους που μετράν, κάθε τόσο, κενά απουσίας που δεν αναπληρώνονται με κανένα τρόπο.
Πέρυσι, ελπίζαμε πως η χρονιά που αποχαιρετήσαμε, θα πήγαινε στο καλό και μέχρι εκεί. Νομίζαμε πως δεν θα βιώναμε χειρότερες καταστάσεις φόβου και μοναξιάς.
Δεν είναι εύκολο να απομακρύνεται κανείς από αγαπημένες συνήθειες έξω από το σπίτι του, να αποχωρίζεται και να πληροφορείται, καθημερινά, για τις απώλειες σε ανθρώπινες ζωές. Είναι θλιβερό, να μην μπορούν –όσοι θέλουν- να επισκεφτούν τα παιδιά ή τα εγγόνια τους, που μπορεί να βρίσκονται σε μακρινή χώρα. Η μετάδοση μικροβίων γίνεται εύκολη υπόθεση, με τια μετακινήσεις και τα ταξίδια γενικά.
Είναι τραγικό να σβήνουν άνθρωποι μόνοι. Να μην υπάρχει κάποιος δίπλα τους να τους κρατά το χέρι και να τους δίνει ψεύτικο κουράγιο και υποσχέσεις, που δεν θα πραγματοποιηθούν μα, θα απαλύνουν την αγωνία τους.
«Όμως, μαζί με αυτά τα πολύ δυσάρεστα υπάρχουν και τα πιο ευχάριστα της ζωής…» Τα ζουν πολλοί και μοιάζουν αλλού να αρμενίζουν, έχοντας παραδοθεί στις δικές τους επιδιώξεις, και τα δικά τους όνειρα.
Η ζωή έβρισκε τρόπο να ξορκίζει το κακό, σε πολύ δύσκολούς καιρούς για την ανθρωπότητα. Είναι στη φύση των ανθρώπων να μην κλαίνε μόνο.
Να μην μεμψιμοιρούν συνέχεια για τα βάσανα και τις σκληρές δοκιμασίες, που δεν ήταν και αναμενόμενες, ούτε στις πιο σκοτεινές σκέψεις τους.
Δεν έπαψαν να χαίρονται, να ερωτεύονται και να προσφέρουν ζωή στη πλάση, να δημιουργούν, να έχουν τη ζωή τους, με ότι αυτή σημαίνει. Υπήρχαν, ο έρωτας, η αγάπη, η ευτυχία και στα χρόνια της χολέρας. Γελούσαν, χόρευαν, ζευγάρωναν άνθρωποι, όταν κάποιοι συνάνθρωποί τους άφηναν την τελευταία ανάσα τους ματωμένη, λίγο πριν φύγουν. Δεν έφτασε καμία φρίκη βίας, διωγμού, φτώχειας, να σκεπάσει τους χτύπους της καρδιάς που σπάραζε από μηνύματα της νιότης. Δεν τρόμαζε τους ανθρώπους καμία κατάρα, που τους καταδίκασε στην απομόνωση και την λήθη μέχρι το θάνατο τους….
Πάντα το ‘’τραγούδι’’ της ζωής, πιο δυνατό ακούγεται από το θρήνο. Το πολύχρωμο πανηγύρι της χαράς επισκίαζε το μονότονο, μουντό, χρώμα της θλίψης. Πάντα, η αισιόδοξη εκδοχή των πραγμάτων, επιβεβαιωνόταν με μεγάλη ακρίβεια. Η ζωή μπορεί. Η ζωή θέλει γιατί αγαπά-όσο μπορεί να ελπίζει και να ονειρεύεται. Έτσι θα συμβεί και τώρα. Λίγο πιο αργά-λίγο πιο νωρίς, δεν έχει σημασία-αρκεί, να μην διογκωθούν και άλλο τα νούμερα που μαυρίζουν την καθημερινότητά μας και να μην φτάσει έξω από τα σπίτια η σκιά της απώλειας. Φτάνει το πένθος των ανθρώπων για τους χαμούς. Όχι, άλλα δάκρυα για τη ζωή. Να λάμψει πρέπει, πια, και μαζί της να θυμηθούμε, πόσο καλύτερα ήμασταν πριν και ας μην το αναγνωρίζαμε, ας μην το αποδεχόμασταν. Ίσως, με ένα μηδενικό λιγότερο, η νέα χρονιά να χαρίσει σε όλους ελπίδες και την υπόσχεση να τις πραγματοποιήσει.
