Η σιωπή της Δύσης και η ηθική χρεοκοπία μπροστά στη γενοκτονία στη Γάζα- Όταν τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας συμβαίνουν μπροστά στα μάτια μας και η διεθνής κοινότητα σιωπά ή χειροκροτεί, τότε η Ιστορία δεν επαναλαμβάνεται ως φάρσα — αλλά ως συνενοχή

Φανταστείτε έναν κόσμο όπου οι ναζί, αφού διέπραξαν το Ολοκαύτωμα, αφάνισαν εκατομμύρια ανθρώπους —Εβραίους, Ρομά, πολιτικούς κρατούμενους, ομοφυλόφιλους— και άφησαν πίσω τους καμένη γη και στρατόπεδα θανάτου, δεν τιμωρούνταν ποτέ. Φανταστείτε ότι τα έθνη περιορίζονταν σε φραστικές καταδίκες, χωρίς ούτε ένα δικαστήριο, χωρίς αποζημίωση, χωρίς δικαίωση για τα εκατομμύρια θύματα. Ότι απλώς… η ζωή συνέχιζε, σαν να μη συνέβη τίποτα.

Αυτός ο εφιάλτης, που η μεταπολεμική ανθρωπότητα ορκίστηκε να μην επιτρέψει ποτέ ξανά, είναι η σημερινή πραγματικότητα για τη Γάζα και τη Δυτική Όχθη. Με μια σημαντική διαφορά: αυτή τη φορά όλοι βλέπουν σε ζωντανή μετάδοση τα εγκλήματα. Κι όμως, κανείς δεν σταματά τον δράστη.

Η σφαγή στη Γάζα δεν είναι μυστικό… όλοι γνωρίζουμε

Το κράτος του Ισραήλ, με τη συνεχή στρατιωτική του δράση, έχει προκαλέσει μια τεράστια ανθρωπιστική καταστροφή στη Γάζα. Οι εικόνες και τα βίντεο που κατακλύζουν τα διεθνή μέσα δεν αφήνουν περιθώρια παρερμηνείας: σκοτωμένοι άμαχοι, παιδιά κάτω από συντρίμμια, κατεστραμμένα νοσοκομεία, λιμοκτονία, μαζικές εκτοπίσεις πληθυσμού.

Και ενώ η γενοκτονία εξελίσσεται μπροστά στα μάτια μας, η Δύση περιορίζεται σε λόγια. ΟΗΕ, ΕΕ, ΝΑΤΟ — όλοι γνωρίζουν, όλοι καταδικάζουν στα λόγια, όλοι «ανησυχούν βαθιά», αλλά κανείς δεν δρα.

Αντιθέτως, πολλές χώρες συνεχίζουν τις εμπορικές σχέσεις, τις εξαγωγές όπλων, τη στρατιωτική συνεργασία με το Ισραήλ. Άλλες —ανάμεσά τους και η Ελλάδα— επιδίδονται σε θεσμική αμηχανία, διοργανώνοντας φολκλόρ υποδοχές Ισραηλινών τουριστών, με χορούς και κεράσματα, ενώ την ίδια στιγμή καταγγέλλουν ως “αντισημίτες” όσους τολμούν να διαμαρτυρηθούν.

Η αντιστροφή της Ιστορίας: όταν οι θύτες γίνονται «ευπρόσδεκτοι» και οι αλληλέγγυοι «επικίνδυνοι»

Η θλιβερή ειρωνεία είναι προφανής. Φανταστείτε να μην είχε υπάρξει καμία Νυρεμβέργη. Και λίγα χρόνια αργότερα, Γερμανοί να ταξίδευαν ανέμελοι στην Ελλάδα, και όποιος τολμούσε να θυμίσει το Ολοκαύτωμα ή να διαμαρτυρηθεί, να χαρακτηριζόταν… φασίστας.

Αυτό ζούμε σήμερα: την απόλυτη ανατροπή της ηθικής πυξίδας. Το να καταγγείλεις εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας θεωρείται «ακραίο». Το να τα αγνοείς, είναι «διπλωματία». Το να τιμάς τον τουρίστα από το Ισραήλ, ενώ οι βόμβες πέφτουν ακόμα στη Ράφα, θεωρείται «τουριστική στρατηγική».

Και η αστυνομία —ειδικά στην Ελλάδα— αντί να προστατεύει το συνταγματικό δικαίωμα της διαμαρτυρίας, χτυπάει διαδηλωτές που σηκώνουν παλαιστινιακές σημαίες, βαφτίζοντας την αλληλεγγύη ως «μίσος».

Η ντροπή δεν είναι η σφαγή. Είναι η αδιαφορία.

Δεν χρειάζεται να συμφωνεί κανείς με την πολιτική της Χαμάς ή με καμία μορφή βίας για να αντιληφθεί το προφανές: ένα κράτος που εξοντώνει συστηματικά αμάχους, που καταστρέφει υποδομές ζωής, που απαγορεύει την είσοδο ανθρωπιστικής βοήθειας, διαπράττει εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας.

Η ανοχή αυτών των εγκλημάτων από τις παγκόσμιες δυνάμεις δεν είναι αφέλεια — είναι συνενοχή. Και η Ελλάδα, παρά το ιστορικό της βάρος ως χώρα που υπέφερε από κατοχή και πολέμους, σήμερα επιλέγει τη σιωπή και την αποδοχή.

Η αδικία δεν μένει χωρίς συνέπειες

Η Ιστορία έχει δείξει ότι η γενικευμένη αδικία δεν μένει χωρίς αντίκτυπο. Η πολιτική που σπέρνει σιωπή, θερίζει ριζοσπαστικοποίηση, απελπισία, εκδίκηση. Όσοι κλείνουν τα μάτια στη Γάζα σήμερα, αύριο θα αναρωτιούνται πώς χάθηκε ο κόσμος μέσα από τα χέρια τους.

Η ερώτηση λοιπόν δεν είναι «αν διαπράττεται γενοκτονία». Αυτό το γνωρίζουν όλοι.
Η ερώτηση είναι: θα επιτρέψουμε να ολοκληρωθεί χωρίς καμία τιμωρία, χωρίς καμία δικαιοσύνη, χωρίς καμία ντροπή;

Και αν ναι, τι θα μείνει από τον πολιτισμό μας;