Του Νίκου Τζάρα
Παρακολουθώ την κριτική στην Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ -ΑΝΕΛ . Χιλιάδες πολιτες με αναρτήσεις τους στο διαδίκτυο επισημαίνουν την μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ σε ένα μνημονιακό – συστημικό κόμμα που συνεχίζει την εφαρμογή των μνημονίων και των προαπαιτουμενων του και έχει δευσμέυσει την χώρα για πολλά χρόνια στο άρμα του Νεοφιλευθερισμού.
Καταγγέλουν τα ψέμματα των κυβερνητικών στελεχών, επιχαίρουν με την γελοιότητα της Αυλωνίτου, την τραγική επανεφάνιση του Κουβέλη στο πολιτικό προσκήνιο, τιην προσχώρηση βουλευτού από το κόμμα του Λεβέντη, τις αναμενόμες μεταγραφές ,την επιδιωκόμενη συμμαχία με το Κίνημα άλλαγής ,την προσπάθεια ένταξης του Σύριζα στο Σοσιαλημοκρατικό μπλόκ, το οριστικό διαζυγιο από την Αριστερά και την μνήμη της , την προσπάθεια αναβίωσης ενός διπολικού συστήματος στην υπηρεσία του ξένου κεφαλαίου και των Τραπεζών.
Η ιδέα της συννενόησης όσων διaφωνούν και αντιστέκονται στις εφαρμοζόμενες πολιτικές και επιδιώξεις αυτης της Κυβέρνησης των συστημικών κομμάτων που με κάθε τρόπο επιμένουν στο νεοφιλευθερισμό διαπερνά τις τοποθετήσεις όλων μας χωρίς να βρίσκει πεδίο εφαρμογήςστην πράξη..
Οι αναγκαίες συζητήσεις για τον συντονισμό την κοινή έκφραση και δράση δεν προχωρούν . Οι οργανωμένες πολιτικές δυναμεις του χώρου της Αριστεράς παρά τις σχετικές διακηρύξεις τους δεν την προωθούν συστηματικά και με συνεπεια και αυτό συνιστά πρόβλημα.
Υπαρχει στα κείμενα των διάαφορων οργανώσεων της Αριστεράς ένα κοινό σημείο. ‘ Οτι η ενότητα αποτελεί διεργασία που πρέπει να ξεκινήσει από τους “κάτω” . Από τον κόσμο της εργασίας, της ανεργίας,της φτώχειας.
Είναι καιρός να ακουστεί η φωνή μας, Να ανοίξει η συζήτηση, να εκδηλωθεί η συμμετοχή σε κοινές δράσεις.
Ας αρχίσουμε αυτή την συζήτηση . Ας αρχίσουμε να διατυπώνουμε τις απόψεις μας και να αξιοποιούμε τις εμπειρίες των κοινών αγώνων και της ιστορικής μνήμης.
