Αγαπητοί φίλοι και φίλες, με γνωρίσατε ως τώρα μέσα από τη δουλειά μου, με αγκαλιάσατε μέσα από την καινούρια μου προσπάθεια στο ραδιόφωνο του Κρήτη FM και την εκπομπή Μην Ψαρώνεις, και τώρα βρίσκομαι υποψήφια στον τόπο που αγάπησα και διάλεξα για τη ζωή μου, την Κρήτη. Γιατί μπορεί να είμαι υποψήφια στον νομό Ηρακλείου (εκεί με είχαν ανάγκη περισσότερο) αλλά για μένα δεν υπάρχουν σύνορα.
Δεν θέλω να σας κουράσω με τις θέσεις των Οικολόγων Πράσινων ή τις δικές μου: αυτές μπορείτε να τις βρείτε και στο διαδίκτυο (www.ecogreens.gr και www.nellypsarrou.com) Αντί προεκλογικού μηνύματος, θέλω να σας στείλω ένα μήνυμα αισιοδοξίας μέσα από μία είδηση που έχει λογοκριθεί, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά σε όλη την Ευρώπη. Διότι, όπως λένε και αυτοί που διαστρεβλώνουν τις έννοιες προς όφελός τους, Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ πράγματι ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΑΔΙΕΞΟΔΑ.
Ισλανδία: το παράδειγμα των πολιτών.
Η Ισλανδία είχε το 2011 δείκτη οικονομικής ανάπτυξης 2,1% χάρη κυρίως στη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας. Η Ισλανδία είναι η μόνη ευρωπαϊκή χώρα που απέρριψε με δημοψήφισμα τη διάσωση των ιδιωτικών τραπεζών της, αφήνοντας να καταρρεύσουν μερικές από αυτές και δικάζοντας πολλούς τραπεζίτες για τα οικονομικά εγκλήματα τους. Επίσης, ο λαός ανάγκασε σε παραίτηση μια κυβέρνηση στο σύνολό της και οδήγησε τους υπευθύνους σε λογοδοσία για αμέλεια στη διαχείριση της κρίσης, ενώ αποφασίστηκε να μην πληρωθεί το χρέος που είχαν συνάψει με τράπεζες στη Βρετανία και την Ολλανδία – χρέος που πρόεκυψε από την σφαλμένη χρηματοπιστωτική πολιτική τους.
Η ιστορία αυτή ξέσπασε το 2008, όταν βασικές τράπεζες εθνικοποιήθηκαν, προκειμένου να αποφευχθεί η χρεοκοπία τους, μέσα από δημόσια κεφάλαια. Το σύνολο του χρέους της Ισλανδίας ισούταν με 9 φορές το ΑΕΠ της. Το νόμισμα κατέρρευσε και το χρηματιστήριο ανέστειλε τις δραστηριότητες του μετά από μια πτώση 76%. Η ανεργία αυξήθηκε ραγδαία. Το 2009 το ΔΝΤ, ως συνήθως, απαίτησε, σε αντάλλαγμα των λεγόμενων μέτρων «προσαρμογής» την περικοπή των κοινωνικών δαπανών. Αυτό προκάλεσε την οργή του πληθυσμού, την πτώση της κυβέρνησης και την κήρυξη πρόωρων εκλογών.
Η αριστερή συμμαχία σοσιαλδημοκρατών και αριστερών οικολόγων κέρδισε την απόλυτη πλειοψηφία, προκαλώντας την κατάρρευση του Κόμματος της Ανεξαρτησίας, ένα συντηρητικό κόμμα, που ήταν ανέκαθεν η κυρίαρχη δύναμη στη χώρα. Η δεινή οικονομική κατάσταση της χώρας εξακολουθούσε να υφίσταται. Μέσω ενός νόμου, προτάθηκε στη Μεγάλη Βρετανία και την Ολλανδία η αποπληρωμή του χρέους με ένα ποσό 3.500 εκατ. ευρώ, που έπρεπε να καταβληθεί σε μηνιαίες δώσεις από όλες τις οικογένειες της Ισλανδίας για 15 χρόνια με επιτόκιο 5%. Αλλά ο λαός πάλι κατέβηκε στο δρόμο και απαίτησε να τεθεί σε δημοψήφισμα ο νόμος αυτός.
Στηρίζοντας τη λαϊκή απαίτηση, ο πρόεδρος της χώρας αρνήθηκε να κυρώσει αυτόν το νόμο και ανακοίνωσε την προσφυγή στη λαϊκή ετυμηγορία: τον Μάρτιο του 2010 το δημοψήφισμα έλαβε χώρα και το Όχι στην αποπληρωμή του χρέους κέρδισε με το 93% των ψήφων.
Εν τω μεταξύ, η κυβέρνηση προσπαθούσε να ρυθμίσει νομικά τις ευθύνες για τη κρίση. Άρχισαν οι συλλήψεις αρκετών τραπεζιτών και ανώτερων στελεχών. Η Ιντερπόλ ξεκίνησε έρευνα και όλοι οι τραπεζίτες που εμπλέκονταν αναχώρησαν από τη χώρα. Σε αυτό το πλαίσιο κρίσης, εκλέχτηκε μία συνέλευση με αποστολή να συντάξει ένα νέο Σύνταγμα για να αντικαταστήσει το υπάρχον, που ήταν απλό αντίγραφο του δανικού Συντάγματος. Για αυτό το σκοπό, έγινε άμεση προσφυγή στον κυρίαρχο λαό, ο οποίος εξέλεξε 25 πολίτες χωρίς πολιτική συγγένεια μεταξύ των 522 υποψηφίων που παρουσιάστηκαν.
Τον Απρίλιο του 2011 οι πολίτες είπαν εκ νέου Όχι σε δεύτερο δημοψήφισμα για την αποπληρωμή του χρέους, μετά την άρνηση του Ισλανδού Πρόεδρου να υπογράψει νέο νόμο για τη διάσωση των τραπεζών, αλλά ο λαός της Ισλανδίας εξακολούθησε να αρνηθεί να συμμετάσχει στην χρεοκοπία των τραπεζών που κρίθηκαν ως ανεύθυνες.
Τον Ιούλιο του 2011, με βάση τις εκθέσεις της Συνταγματικής Επιτροπής και του Εθνικού Φόρουμ (των πολιτών), το Συνταγματικό Συμβούλιο ενέκρινε ομόφωνα ένα σχέδιο συντάγματος που υποβλήθηκε στο Κοινοβούλιο. Το νέο Σύνταγμα, αναφέρεται, μεταξύ άλλων, στα εξής:
- δικαίωμα στην πληροφόρηση. Οι πληροφορίες και τα έγγραφα που κατέχουν οι δημόσιες αρχές θα πρέπει να είναι διαθέσιμα χωρίς καμία εξαίρεση
- δικαίωμα στην άμεση προσφυγή σε δημοψήφισμα. Το 10% των ψηφοφόρων μπορούν να ζητήσουν εθνικό δημοψήφισμα για τους νόμους που ψηφίζονται. Το 2% των ψηφοφόρων μπορεί να υποβάλει μια ερώτηση στο Κοινοβούλιο και να υποβάλει νομοσχέδιο εάν υποστηρίζεται από το 10% των ψηφοφόρων.
- Αυτονομία των τοπικών κοινωνιών. Οι πηγές εσόδων της τοπικής αυτοδιοίκησης πρέπει να είναι εγγυημένες από το νόμο, όπως και το δικαίωμά καθορισμού της χρήσης αυτών των πόρων.
Και άλλα πολλά. Το νέο σύνταγμα θα πρέπει να υποβληθεί σε δημοψήφισμα πριν από την ψηφοφορία από το Κοινοβούλιο.
[Το παραπάνω κείμενο είναι σύνοψη, χωρίς δικές μου παρεμβάσεις, από ανάλυση που αναρτήθηκε στο διαδίκτυο, μεταφρασμένη στο παρακάτω ιστολόγιο από ένα γαλλικό, που επίσης καταγγέλλει τη φίμωσή της. / Πηγές: 1 & 2]
Πολιτικά συμπεράσματα από την περίπτωση της Ισλανδίας
Η Ισλανδία δεν είναι σίγουρα παρά μια μικρή χώρα με 320.000 κατοίκους, όμως, δίνει ένα μάθημα δημοκρατίας στα μεγάλα κράτη της Ευρώπης και του κόσμου. Και, το μικρό της μέγεθος, μας δείχνει αυτό που λένε όλοι οι επιστημονικοί φορείς, περί της ανάδειξης των τοπικών κοινωνιών που θα συμμετέχουν ενεργά στις αποφάσεις που αφορούν το παρόν και το μέλλον τους. Περιέργως, όμως, τα γαλλικά, ελληνικά, όλα σχεδόν τα ευρωπαϊκά μέσα μαζικής ενημέρωσης δεν το αναφέρουν. Μήπως μίλησαν για αυτό στις πολλές πολιτικές συζητήσεις για τις εκλογές; Μήπως είδαμε καμιά εικόνα στην τηλεόραση; Φυσικά όχι, γιατί οι Έλληνες και οι λοιποί Ευρωπαίοι θα μπορούσαν να έχουν την κακή ιδέα να εμπνευστούν από αυτά…
Ο μύθος της ακυβερνησίας και του χάους που δήθεν θα προκληθεί εάν δεν επιλέξουμε ξανά τα κόμματα που μας έχουν φέρει εδώ στοχεύει απλά στη διαιώνισή της. Εμείς στους Οικολόγους Πράσινους, θέλουμε, πέραν της καταγγελίας του πολιτικού συστήματος, να προβάλουμε τις βιώσιμες εναλλακτικές προτάσεις για την οικονομία και την προστασία του περιβάλλοντος, φυσικού ή ανθρωπογενούς, που είναι ορατές και σίγουρα επαφίονται στη βούληση και αποφασιστικότητα των πολιτών.
Προβάλουμε τη δημοκρατία και τη διαφάνεια εφαρμόζοντάς την στην πράξη, καταρρίπτουμε τα αρχηγικά-συγκεντρωτικά μοντέλα διακυβέρνησης μέσα στο κόμμα και τα προτείνουμε στην κοινωνία. Και λέω «Εμείς» διότι, αν και δεν ανήκω στο κόμμα, αποδέχτηκα αυτή την πρόταση συνεργασίας αφού είχα πρώτα πεισθεί για τις προτάσεις τους, όχι μόνο στα θέματα οικολογίας, αλλά στη συνολική διαχείριση της ζωής. Διότι επιλογή μας είναι η ζωή, και όχι η εκβιαζόμενη επιβίωση.
Δεν διεκδικούμε την ψήφο σας. Προτάσσω την ενεργό συμμετοχή σας.
Ψαρρού Ελένη (Νέλλη)
Η Νέλλ
η Ψαρρού είναι διδάκτορας πολιτικών επιστημών, πρώην πανεπιστημιακός, συγγραφέας και ερευνήτρια. Έχει διδάξει στο τμήμα Κοινωνιολογίας του Ρεθύμνου (Παν. Κρήτης) και στο Ελληνικό Ανοιχτό Πανεπιστήμιο, είναι συγγραφέας των βιβλίων Εθνική Ταυτότητα στην Εποχή της Παγκοσμιοποίησης (Gutenberg, 2005) και Ταξίδι στη Σαμοθράκη: ένα πολιτικό ημερολόγιο, αρθρογραφεί στο πολιτικό-δημοσιογραφικό περιοδικό Unfollow, και προσφάτως ξεκίνησε η μετάδοση της ραδιοφωνικής της εκπομπής με τίτλο Μην Ψαρώνεις από τον Κρήτη FM 101,5. Η Νέλλη Ψαρρού έγινε ευρύτερα γνωστή στο Κρητικό κοινό μέσα από το τελευταίο της βιβλίο (…ένα πολιτικό ημερολόγιο) αλλά και το ντοκιμαντέρ της Golfland? που αναφέρεται στις επενδύσεις σε θέρετρα γκολφ στην Ελλάδα. Οι δουλειές της αυτές, που καταγράφουν τόσο τις πολιτικές της πεποιθήσεις αλλά και τις οικολογικές της ανησυχίες, αγκαλιάστηκαν ιδιαίτερα στην Κρήτη. Δεν είναι τυχαίο ότι και η ίδια την διάλεξε για τις πρώτες παρουσιάσεις της δουλειάς της αλλά και για μόνιμο τόπο κατοικίας της. Περισσότερα για την ίδια και τη δουλειά της στο www.nellypsarrou.com.