Πάση θυσία κυβέρνηση, για επιμήκυνση της «δημοσιονομικής προσαρμογής» έως το 2017, πρότεινε η ΔΗΜΑΡ στη χθεσινή διακαναλική συνέντευξη (10/6). Διαβάζοντας προσεκτικά, η πρόταση για «σταδιακή απαγκίστρωση» δεν είναι παρά η παράταση της εφαρμογής του Μνημονίου σε βάθος χρόνου.

Ο Φώτης Κουβέλης εμφανίστηκε πρόθυμος να συμμετάσχει σε… οποιαδήποτε κυβέρνηση, είτε με τον ΣΥΡΙΖΑ, είτε με τη ΝΔ, αρκεί να εξασφαλίζεται η «απόρριψη μονομερούς ενέργειας καταγγελίας  του μνημονίου» και το «αμετάκλητο κεκτημένο» του ευρώ. Σε πρωινή εκπομπή σήμερα προχώρησε ένα βήμα παραπέρα, καθώς εμφανίστηκε πρόθυμος να συμμετάσχει ακόμη και σε κυβέρνηση τύπου Μόντι! Άλλωστε, η «προοδευτικότητα» της κυβέρνησης δεν κρίνεται στην ετικέτα, όπως δήλωσε.

Βαθιά συστημική δύναμη, που καταχρηστικά χρησιμοποιεί τη λέξη «Αριστερά» στον τίτλο της, το βασικό μέλημα της ΔΗΜΑΡ είναι το να εξασφαλίσει την συνέχιση των δεσμεύσεων του Μνημονίου προκειμένου να μην ενοχληθούν οι ηγέτες της ΕΕ, το ευρώ, οι δανειστές της χώρας και οι Τραπεζίτες. Ακόμα και η επαναφορά της μετενέργειας και των συμβάσεων, κατά Κουβέλη, δεν θα γίνει «μονομερώς», αλλά μόνο αν συμφωνήσει η Τρόικα!

Δεν είναι παράξενο αυτό για ένα κόμμα που αποτέλεσε πόλο υποδοχής του αντιδραστικού προσωπικού του «εκσυγχρονιστικού» ΠΑΣΟΚ.

Η επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου σε «συμφωνία με τους δανειστές» εντός του ευρώ και της ΕΕ τείνει να γίνει η νέα «εθνική γραμμή» που με τον ένα ή τον άλλον τρόπο μας προτείνουν η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ. Επιχειρούν έτσι να δώσουν λίγα για να κρατήσουν τα πάντα. Να δείξουν ότι ακούν τη βούληση του λαού, προκειμένου να κρατήσουν αλώβητη την ουσία της αντιλαϊκής πολιτικής. Πρόκειται για μια «επαναδιαπραγμάτευση» για την υποταγή, τελικά, στην ίδια πολιτική.

Όχι, κε Κουβέλη, περιθώριο για διαπραγμάτευση στις πλάτες του λαού δεν υπάρχει! Κανένα περιθώριο για πραγματικά φιλολαϊκή πολιτική δεν υπάρχει στο πλαίσιο της Τρόικας, των Μνημονίων, της δανειακής σύμβασης και της πολιτικής της ΕΕ. Η “προοδευτική κυβέρνηση”, την οποία ευαγγελίζεται η ΔΗΜΑΡ, θα φτάσει πολύ γρήγορα να εφαρμόζει ξαναζεσταμένο το πρόγραμμα του Μνημονίου ως «ρεαλιστική λύση» απέναντι στους εκβιασμούς των δανειστών και της Τρόικας.

Για να δικαιωθούν οι δίχρονοι αγώνες του λαού χρειάζεται η τόλμη του να βαδίσουμε έναν άλλο δρόμο: την άμεση και μονομερή καταγγελία των μνημονίων και της δανειακής σύμβασης, την παύση πληρωμών και την διαγραφή του χρέους, την εθνικοποίηση των τραπεζών και των μεγάλων επιχειρήσεων, την έξοδο από το ευρώ και την ΕΕ.  Το δρόμο που εξυπηρετεί μονομερώς τα συμφέροντα του εργαζόμενου λαού, και όχι του κεφαλαίου και των υπηρετών του.