Του παπά Στυλιανού Θεοδωρογλάκη
Πώς γίνεται μέσα στο κατακαλόκαιρο να ξεσπά θύελλα με κεραυνούς και καταιγίδες που καθώς φαίνεται δεν έχουν σταματημό.
Πώς γίνεται από το βράδυ ως το πρωί να ξεσπά τόση φτώχεια με εκατοντάδες καταστήματα να βάζουν λουκέτο με χιλιάδες ανθρώπους να μένουν άνεργοι, να χάνουν τις εργασίες και τις περιουσίες των.
Πώς γίνεται μια χώρα με δημοκρατικό πολίτευμα και πάνω από πενήντα χρόνια ελεύθερου πολιτικού βίου να φτάνει στα όρια της χρεωκοπίας, να χάνει τον έλεγχο της οικονομίας με αποτέλεσμα να ταλανίζεται η ίδια η χώρα και ο ίδιος ο λαός της μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας.
Πώς γίνεται μια χώρα από τη λαμπρότητα και το μεγαλείο των ολυμπιακών αγώνων πριν λίγα έτη τους οποίους εφιλοξένησε και πραγμάτωσε με απόλυτη επιτυχία να γίνεται ο περίγελος των εταίρων της στην Ευρώπη και να ευτελίζεται παγκόσμια για ανικανότητα διαχείρισης και λειτουργίας της οικονομίας.
Πώς γίνεται μια χώρα από τα μεγάλα έργα του Ρίο – Αντιρίου, του αεροδρομίου των Σπάτων, της Αττικής Οδού, του μετρό της Αθήνας και της Εγνατίας, σε λιγότερο από μια δεκαετία μετά ταύτα χιλιάδες άνθρωποι αυτής της χώρας, αντί να θαυμάζουν και να καμαρώνουν όλα αυτά, να βρίσκονται στην ουρά για μια μερίδα φαγητό από τα συσσίτια των ενοριών και άλλων φιλανθρωπικών ιδρυμάτων.
Και όλα αυτά αποτελούν το έλαττον, το μείζον είναι το χάσιμο της ελπίδας, της αισιοδοξίας και της χαράς των ανθρώπων. Η ανασφάλεια για το παρόν, η αβεβαιότητα για το μέλλον καθώς και η έλλειψη εμπιστοσύνης οδηγούν στην απόγνωση και τα απονενοημένα διαβήματα. Η χώρα μας έχει την πρωτιά στις αυτοκτονίες σε ευρωπαϊκό επίπεδο προς μεγάλη ντροπή του πολιτισμού μας και κατεξηοχήν της Ορθόδοξης παράδοσής μας.
Λογισμός πρώτος: «Τι γαρ ωφελήσει άνθρωπον εάν κερδίσει τον κόσμον όλον και ζημιωθεί την ψυχήν αυτού». Η ζωή του ανθρώπου αξίζει πολύ περισσότερο απ’ όλα τα χρήματα, απ’ όλες τις καταθέσεις όλων των τραπεζών του κόσμου. Για τούτο «μη θησαυρίζετε θησαυρούς επί της γης όπου σης και βρώσις αφανίζει, θησαυρίζετε θησαυρούς εν ουρανοίς», όπου έχουν αιώνια και διαχρονική ζωή και δύναμη σωστικού και λυτρωτικού χαρακτήρα.
Λογισμός δεύτερος: Τα υλικά αγαθά και οι τροφές δεν έχουν ζωή. Στηρίζουν τη ζωή εάν χρησιμοποιούνται σωφρόνως και ευσεβώς, αν όχι μπορεί και να υπονομεύουν ακόμα και να διακόπτουν πρόωρα το νήμα της ζωής.
Τη ζωή τη δίνει ο Θεός. «Και ενεφύσησεν εις αυτούς πνοήν ζωής εις ψυχήν ζώσαν». Η ζωή τροφοδοτείται και αυξάνει και σώζεται μόνο από το Θεό.
Λογισμός τρίτος: «Εμβλέψατε τα πετεινά του ουρανού ότι ου σπείρουσιν ουδέ συνάγουσιν εις τας αποθήκας και ο πατήρ ημών τρέφει αυτά, ουχ υμείς μάλλον διαφέρετε αυτών».
Είναι δυνατόν ο Θεός να νοιάζεται για τα πουλιά του ουρανού και να μη νοιάζεται για μας τον άνθρωπο που τον αγαπά κατά τρόπο παράφορο και δεν παίρνει την αγάπη του πίσω και όταν ακόμα ο άνθρωπος τον σταυρώνει με τα χέρια του.
Ο Θεός δίνει τον μονογενή Υιό του και τον παραδίδει στο θάνατο για να ζήσει το ανθρώπινο, την ανάσταση και τη ζωή την αθάνατη.
Λογισμός τέταρτος: «Τον άρτον ημών τον επιούσιον δος ημίν σήμερον…». Κάθε μέρα έχουμε οι πιστοί αυτό το προνόμιο να ζητούμε την πλήρωση των καθημερινών μας αναγκών.
Ο Θεός έχει πάντα τις πόρτες του ανοιχτές και τις τάβλες του στρωμένες, σαν του αντρειωμένου της κρητικής μούσας, ανήκει σε μας η ευθύνη να ανταποκρινόμαστε στην πρόσκληση του «δεύτε προς με πάντως… καγώ αναπαύσω υμάς».
Όλοι οι λογισμοί και όλα τα αιτήματά μας βρίσκονται μέσα στον αιώνιο και παντοδύναμο Λόγο του Θεού μαζί με τον οποίο βρίσκουμε όχι τη λύση αλλά την ίδια την πλήρωση της ζωής και της κοινωνίας. «Ουκ αδυνατίσει παρά τω Θεώ παν ρήμα» και «πάντα δυνατά το πιστεύοντι».
Οι άρχοντές μας, φοβούμαστε και εμείς όλοι, έχουμε χάσει τον προσανατολισμό μας προς την αλήθεια και τη ζωή του Χριστού.
Έχουμε ευτελίσει το ήθος του Χριστού και έχουμε εξαχρειώσει την ταυτότητά μας ως αυτό που είμαστε Χριστιανοί Ορθόδοξοι.
«Υπομένων υπέμεινα σε Κύριε» με τα πλούτη και με τη φτώχεια μας, με την υγεία και την ασθένειά μας, με τις χαρές και τις λύπες μας, με τους φίλους και τους εχθρούς μας.
Τραγουδούμε καρδιακά «Σώσον Κύριε τον λαόν σου».
Τους άρχοντές μας «ίνα εν τη γαλήνη αυτών ήρεμον και ησύχιον βίον διάγομεν».
Τον ευσεβή, ταλαίπωρο και ηρωικό λαό μας να βρούμε την αυτάρκειά μέσα στην ανεπάρκειά μας, να βρούμε την ευχαρίστησή μας μέσα στα πολλά και τα λίγα αλλά σε κάθε περίπτωση ευλογημένο από το Θεό αγαθά.
«Σώσον Κύριε τον λαόν σου» τα παιδιά μας στα οποία ανήκει το δυναμικό παρόν και το δημιουργικό μέλλον. Να βρουν την ελπίδα μέσα στις ευκαιρίες που χάνονται μπροστά στα μάτια τους. Προπάντων να βρουν τη χαρά του Θεού στα πρόσωπα και τη ζωή τους.
Οι λογισμοί μας και η προσδοκία μας είναι λογισμοί και προσδοκία υπέρβασης κάθε καθεστηκυίας τάξης κάθε κρίσης και κριτικής είναι λογισμοί και προσδοκία με αναστάσιμο, λαμπρινό, εορταστικό περιεχόμενο.
Στόχος διαχρονικός είναι η απελευθέρωση από το θάνατο φυσικά και απ’ αυτούς που με όποιους αδίστακτους τρόπους υπονομεύουν τη ζωή και αποζητούν την ηθική και υπαρξιακή μας εξόντωση. Μην ξεχνούμε. «Πεινώντας ενέπλησεν αγαθών και πλουτούντας εξαπέστειλεν κενούς».