Θλίψη σκόρπισε στα Ανώγεια η είδηση για την απώλεια του αγαπητού Θωμά Βενάκη, του καθηγητή και διδάκτορα Χημείας που προσέφερε στο χωριό επί 13 συναπτά έτη στον χώρο της εκπαίδευσης.
Οπως γράφει η Ανωγή, ο Θωμάς Βενάκης, ήταν διευθυντής του “Σταυράκειου” Γυμνασίου Ανωγείων, από το 1983 έως το 1996, ενώ αργότερα διετέλεσε διευθυντής στο Γυμνάσιο της Αργυρούπολης, στα 34 χρόνια που εργάστηκε ως εκπαιδευτικός. Παράλληλα ήταν μεγάλος λάτρης της κρητικής παράδοσης και μουσικής, στιχουργός και ερμηνευτής που κυκλοφόρησε μεταξύ άλλων τους δίσκους “Του Κωνσταντή” και “Ρουμπίνι και Ζαφείρι μου, Μικρασιάτικα τραγούδια”.
Ένας ξεχωριστός καθηγητής, με έναν ιδιαίτερο τρόπο να κάνει μάθημα, σε μια προσπάθεια του να “ξυπνήσει” περισσότερο στους μαθητές την αγάπη τους για τη φύση, τα πράγματα, την παράδοση και στη συνέχεια για τη Χημεία και σίγουρο είναι ότι όσοι τον γνωρίσαμε ως μαθητές του, μόνο θετικά συναισθήματα έχουμε από το πάθος και τον ξεχωριστό τρόπο του, καθώς και την έμφυτη ευγένεια που τον διακατείχε. Ο δημοσιογράφος της ΕΡΤ Γιάννης Φασουλάς, μαθητής του, αναφερόμενος στο άνθρωπο και καθηγητή Θωμά Βενάκη, πριν από αρκετά χρόνια, σε εφημερίδα του Ηρακλείου, είχε πει:
«Το ταλέντο του Θωμά Βενάκη ήταν γνωστό εδώ και πολλά χρόνια στους Ανωγειανούς. Θυμάμαι ότι ως καθηγητής της Χημείας στη Β’ Λυκείου, τη μισή ώρα του μαθήματος την αφιέρωνε στο παραδοσιακό τραγούδι και στον ανωγειανό πηδηχτό. Η αλήθεια είναι, κάνοντας σήμερα τον απολογισμό, περισσότερα πράγματα θυμόμαστε από το μάθημα για την Παράδοση του τόπου μας, παρά από τις… χημικές ενώσεις.
Μπράβο Θωμά, τ’ Ανώγεια πάντα σε θυμούνται και πάντα σε εκτιμούν».
Έκανε διδακτορικό στη Χημεία στη Ζυρίχη και επέστρεψε στη Κρήτη αν και θα μπορούσε να κάνει ακαδημαϊκή καριέρα. Παρακολούθησε μαθήματα Βυζαντινής και δημοτικής μουσικής από τον γνωστό δάσκαλο Σίμωνα Καρρά. Μετά τη συνταξιοδότηση του ζούσε στο χωριό Ζουρίδι του Νομού Ρεθύμνου, όπου και θα κηδευτεί σήμερα στις 3 μ.μ.
Πριν χρόνια είχε γράψει σε στίχους τον αποχωρισμό δασκάλου και μαθητή, λέγοντας:
«Ἐδά στά ξεχωρίσματα, ἐτούτηνέ τήν ὥρα
πές μου, νά ζήσεις, Δάσκαλε, ἴντα μου παραγγέλνεις.
Νιέ μου ἀκριβέ, τή νιότη σου πολλά νά τήν προσέχεις,
καί κάλλιο τόν ἀνήφορο στό διάβα σου νά παίρνεις.
Τσή κορυφῆς τό φτάξιμο πολλούς ἔχει τσί κόπους,
μά σά θά φτάξεις, χαίρεται καί ἀναγαλλιάζει ὁ νοῦς σου.
Στή ΛΕΥΤΕΡΙΑ καί στήν ΤΙΜΗ νά ζήσεις τή ζωή σου».
Καλό ταξίδι δάσκαλε! Τα Ανώγεια θα σε θυμούνται πάντα με αγάπη…
