Τρία χρόνια μόνο χρειάστηκαν. Δεν είναι πολλά. Όμως πολλά έχουν αλλάξει. Τόσα που αναρωτιόμαστε αν είναι το ίδιο κόμμα που κυβερνά ή κάποιο άλλο που έχει πάρει τη θέση του με άλλους ανθρώπους που λένε άλλα τελείως πράγματα, άλλα πιστεύουν και άλλα πράττουν.
27 Ιουνίου του 2015. Ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας καλεί τον λαό “κυρίαρχα” να αποφασίσει για τη Συμφωνία και τις προτάσεις των δανειστών.
“Στο εκβιαστικό τελεσίγραφο για την αποδοχή από τη μεριά μας μιας αυστηρής και ταπεινωτικής λιτότητας δίχως τέλος και χωρίς προοπτική να ορθοποδήσουμε ποτέ κοινωνικά και οικονομικά, σας καλώ να αποφασίσετε κυρίαρχα και περήφανα, όπως η ιστορία των Ελλήνων προστάζει.”, έλεγε ο Αλέξης Τσίπρας.
Λίγες μέρες αργότερα, στην ομιλία του στο Σύνταγμα μπροστά σε εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες ο Αλέξης Τσίπρας έλεγε:
“Σήμερα γιορτάζουμε για την τόλμη και την αποφασιστικότητά μας να πάρουμε τις τύχες στα χέρια μας, να δώσουμε τον λόγο στον ελληνικό λαό.
…
Να αποφασίσετε με το νου και την καρδιά.
Να αποφασίσετε με ηρεμία και αποφασιστικότητα.
Να αποφασίσετε για μια Ελλάδα περήφανη σε μια Ευρώπη δημοκρατική.
Για έναν λαό, μικρό λαό που πολεμά δίχως σπαθιά και βόλια.
Που πολεμά όμως έχοντας στα χέρια, το πιο δυνατό όπλο από όλα τα όπλα που υπάρχουν στον πλανήτη:
Το δίκιο!”
Το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος δεν έγινε σεβαστό. Το δίκιο ξεχάστηκε.
Και σήμερα, 3 χρόνια μετά – πραγματικά, δεν πέρασε τόσος καιρός – η βουλευτίνα Χανίων, λες και απαντά σε αυτόν τον Αλέξη Τσίπρα προ του δημοψηφίσματος, λες και αναγνωρίζει ότι καλώς δεν έγινε σεβαστό το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, με αφορμή τις εξελίξεις για την ονομασία των Σκοπίων συνειδητοποιεί, ότι σημασία δεν έχει η δημοκρατική βούληση των πολιτών, γιατί οι ηγέτες, δε διαμορφώνουν τη θέση τους με βάση τι θέλουν οι πολίτες αλλά με βάση “τι εκτιμούν πως είναι προς το συμφέρον της χώρας”.
“…ο ρόλος των πολιτικών και δη των ηγετών δεν είναι να διαμορφώνουν τη θέση τους με βάση τι λέγεται από τους πολίτες, αλλά με βάση τι εκτιμούν πως είναι προς το συμφέρον της χώρας”, είπε συγκεκριμένα.
Αν είναι όμως έτσι, αν δεν έχει σημασία η βούληση των πολιτών, γιατί οι πολίτες να ψηφίζουν; Γιατί να γίνονται δημοψηφίσματα αφού οι ηγέτες μπορούν και πρέπει να πράττουν με βάση αυτό που εκτιμούν πως είναι προς το συμφέρον της χώρας, αφού γνωρίζουν καλύτερα από τον λαό; Τι πολίτευμα είναι αυτό όπου ο ηγέτης πάντα γνωρίζει καλύτερα; Είναι δημοκρατία; Είναι περιττή;
Υπάρχει λοιπόν μία αντίφαση εδώ. Ο ηγέτης που εκλέχθηκε για να εφαρμόσει τη βούληση του λαού είναι ηγέτης επειδή δεν εφαρμόζει τη βούληση του λαού, αλλά αυτό που εκτιμά ότι είναι “προς το συμφέρον της χώρας”.
Από το “ο ελληνικός λαός κυρίαρχα να αποφασίσει” του Τσίπρα το 2015 στο “ο ρόλος των ηγετών δεν είναι να διαμορφώνουν τη θέση τους με βάση τι λέγεται από τους πολίτες” της Βαγιωνάκη, δεν έχουν περάσει παρά τρία χρόνια. Όλα όμως έχουν αλλάξει.
Ο Αλέξης Τσίπρας έλεγε λίγες ώρες πριν το δημοψήφισμα:
“Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία…”
Σήμερα, το ερώτημα που τίθεται είναι, ποιος όμως θέλει τη δημοκρατία; Ποιος θέλει την ελευθερία;
