Με αφορμή τα γεγονότα των τελευταίων ημερών όπου οι πολιτικοί εκπρόσωποι των Σέρβων Κοσοβάρων αποφάσισαν να αποχωρήσουν από την κυβέρνηση του πρωθυπουργού Ράμους Χαραντινάι και να πάψουν να παρέχουν ψήφο εμπιστοσύνης στο Κοινοβούλιο μετά τη σύλληψη και απέλαση, τη Δευτέρα στη Μίτροβίτσα, του αξιωματούχου της σερβικής κυβέρνησης Μάρκο Τζούριτς, η δημοσιογράφος Βασιλική Σιούτη δημοσιοποίησε τμήμα από το βιβλίο της Κάρλα ντελ Πόντε για τα εγκλήματα που έγιναν ενάντια στους Σέρβους στο Κόσσοβο και ποτέ δεν καταδικάστηκαν.
Γράφει η δημοσιογράφος:
Οι πολιτικοί εκπρόσωποι των Σέρβων, σε συνέντευξη Τύπου που ακολούθησε μετά την συνάντηση που είχαν με τον Αλ. Βούτσιτς, ανακοίνωσαν επίσης ότι από τις 20 Απριλίου θα κινήσουν, μονομερώς, τις διεργασίες για την σύσταση της Ένωσης Σερβικών Δήμων. Η δημιουργία του θεσμικού αυτού οργάνου εκπροσώπησης της σερβικής μειονότητας στο Κόσοβο ήταν υποχρέωση της Πρίστινα που απορρέει από την συμφωνία των Βρυξελών του 2013, ωστόσο ποτέ δεν υλοποιήθηκε.
Βλέπω τις φρικαλεότητες που συμβαίνουν αυτές τις μέρες εναντίον των Σέρβων στο Κοσσυφοπέδιο, για τις οποίες δεν μιλάει κανείς και σκέφτομαι ότι η “διεθνής κοινότητα” τους εξανάγκασε να στηρίξουν την κυβέρνηση του κοσοβάρου Χαρακτινάι. Παραθέτω εδώ μερικά από τα όσα έγραψε στο βιβλίο της η Κάρλα ντελ Πόντε, την οποία μόνο για συμπάθεια προς τους Σέρβους δεν μπορεί να την κατηγορήσει κανείς. Μιλάει για εγκλήματα για τα οποία δεν καταδικάστηκαν ποτέ οι κύριοι υπεύθυνοι, αντιθέτως απολαμβάνουν προστατευόμενοι και ανενόχλητοι την εξουσία.
«ΚΕΦΑΛΑΙΟ: Κόσσοβο 1999-2007
“Το γραφείο της εισαγγελίας δέχθηκε πληροφορίες τις οποίες αξιωματούχοι του UNMIK είχαν λάβει από ομάδα αξιόπιστων δημοσιογράφων και σύμφωνα με τις οποίες στη διάρκεια των καλοκαιρινών μηνών 1999 Αλβανοί του Κοσσόβου μετέφεραν 300 απαχθέντες ανθρώπους από το Κόσσοβο στην Αλβανία.
Οι αιχμάλωτοι αρχικά τοποθετήθηκαν σε παραπήγματα και άλλες εγκαταστάσεις στο Κούκες και στο Τροπόγιε (σ.σ. Β.Α. Αλβανία).
Σύμφωνα με τους δημοσιογράφους, οι πηγές τους που περιγράφονται ως Αλβανοί του Κοσσόβου, ανέφεραν ότι γιατροί επισκέφθηκαν και εξέτασαν τους νεώτερους και πιο εύσωμους αιχμαλώτους.
Στη συνέχεια τους μετέφεραν σε κρατητήρια στο Μπούρελ και στην τριγύρω περιοχή, ένα απο τα οποία ήταν αποθήκη πίσω από κάποιο κίτρινο σπίτι περίπου 20 χιλιόμετρα μακριά από την πόλη.
Οι δημοσιογράφοι είπαν ότι ένα δωμάτιο του κίτρινου σπιτιού είχε μετατραπεί σε χειρουργείο και εκεί έγιναν εγχειρήσεις αφαίρεσης οργάνων από τους κρατούμενους.
Τα όργανα αυτά, λένε οι πηγές, στάλθηκαν στο αεροδρόμιο Ρίνας των Τιράνων για να προωθηθούν σε κλινικές του εξωτερικού προς μεταμοσχεύσεις επί πληρωμή.
Ένας από τους πληροφοριοδότες είχε προσωπικά μεταφέρει ένα φορτίο στο αεροδρόμιο.
Τα θύματα από τα οποία είχε αφαιρεθεί ο ένας νεφρός, ξανακλειδώνονταν στα κρατητήρια μέχρι την ώρα του θανάτου τους με την αφαίρεση και άλλων ζωτικών οργάνων.
Οι άλλοι κρατούμενοι μάθαιναν την τύχη που τους περίμενε αλλά σύμφωνα με τις πηγές δεν αντιδρούσαν επειδή τους απειλούσαν με άμεσο θάνατο.
Ανάμεσα στους κρατούμενους ήταν και πολλές γυναίκες από το Κόσσοβο, την Αλβανία, τη Ρωσία και από άλλες Σλαβικές χώρες.
Δύο άνθρωποι από τους πληροφοριοδότες δήλωσαν ότι βοήθησαν στον ενταφιασμό των πτωμάτων γύρω απ’ το κίτρινο σπίτι και στο κοντινό νεκροταφείο.
Πάντα σύμφωνα με τις πηγές το εμπόριο των ανθρωπίνων οργάνων γινόταν σε γνώση και με την απόλυτη συμμετοχή μεσαίων και ανώτερων αξιωματούχων του UCK.
Οι ερευνητές του Δικαστηρίου εκτίμησαν ότι ακόμα κι αν οι πληροφορίες προς τους δημοσιογράφους ήταν ψευδείς, οι διασταυρωμένες λεπτομέρειες ήταν σαφείς και έτσι οι πληροφορίες αξιολογήθηκαν.
Όλοι οι πληροφοριοδότες που ήταν παρόντες στα γεγονότα που συνέβησαν στα αλβανικά κρατητήρια το καλοκαίρι 1999 εξαφανίστηκαν την ίδια περίοδο και κανείς δεν τους ξαναείδε.
Οι ενδείξεις ήταν ισχυρές καθώς κανένα πτώμα από τους απαχθέντες δεν βρέθηκε ποτέ σε εκταφές που έγιναν στο Κόσσοβο και οι ακρότητες που διέπραξαν στην Αλβανία μεσαία και ανώτερα στελέχη του UCK έπρεπε να ερευνηθούν από επαγγελματίες και ειδικούς.
Οι απαγωγές και η μεταφορά των κρατουμένων έγιναν μετά τους βομβαρδισμούς των ΝΑΤΟϊκών αεροπλάνων στο Κόσσοβο και κατά την περίοδο που στην περιοχή υπήρχαν ξένες ειρηνευτικές δυνάμεις και αμέτρητοι εκπρόσωποι Οργανώσεων Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.
Το γραφείο της εισαγγελίας θα έπρεπε να είχε ζητήσει τα ονόματα των πληροφοριοδοτών από τους δημοσιογράφους και από το UNMIK, όπως και οποιαδήποτε άλλη πληροφορία σχετική με αυτή την υπόθεση».
H αυτοψία
Στη συνέχεια του βιβλίου η Κάρλα Ντελ Πόντε γράφει για την επίσκεψη-αυτοψία που έγινε στο σφαγείο-ανθρώπων στο Μπούρελ της Αλβανίας στις αρχές του 2003:
«Ερευνητές του Διεθνές Δικαστηρίου και του UMNIK εντόπισαν σε χωριό της κεντρικής Αλβανίας το κίτρινο σπίτι που οι πηγές των δημοσιογράφων είχαν περιγράψει ως το σημείο στο οποίο σκοτώθηκαν οι κρατούμενοι για να τους αφαιρεθούν τα όργανα.
Δημοσιογράφοι και Αλβανός εισαγγελέας συνόδευσαν τους ερευνητές στην περιοχή.
Το σπίτι ήταν πλέον λευκό.
Ο ιδιοκτήτης αρνήθηκε ότι το σπίτι είχε ξαναβαφεί ακόμα κι όταν οι ερευνητές βρήκαν ίχνη κίτρινης μπογιάς κατά μήκος της βάσης των τοίχων.
Στο εσωτερικό βρέθηκαν κομμάτια από γάζες, μια χρησιμοποιημένη σύριγγα, δύο πλαστικές IV τσάντες γεμάτες με λάσπη και άδεια φιαλίδια φαρμάκων, κάποια από τα οποία ήταν μυοχαλαρωτικά σαν αυτά που χρησιμοποιούνται σε εγχειρήσεις.
Στο έγγραφο που συνέταξαν οι ερευνητές αναφέρονται ίχνη αίματος στους τοίχους και στο πάτωμα ενός δωματίου του σπιτιού, εκτός από μια καθαρή περιοχή στο πάτωμα διαστάσεων 180Χ60 εκατοστά.
Ο ιδιοκτήτης παρουσίασε μια σειρά από δικαιολογίες για τα αίματα στη διάρκεια της διήμερης εξέτασής του.
Αρχικά ισχυρίστηκε ότι πριν από πολλά χρόνια η γυναίκα του γέννησε σ’ εκείνο το δωμάτιο και όταν η γυναίκα του τον διέψευσε λέγοντας ότι είχε γεννήσει κάπου αλλού, ανασκεύασε δηλώνοντας ότι η οικογένεια είχε χρησιμοποιήσει το σπίτι για τη σφαγή ζώων στη διάρκεια μιας Μουσουλμανικής γιορτής.
Από την έκθεση των ερευνητών εξάγονται συγκλονιστικά συμπεράσματα που επιβεβαιώνουν τις καταθέσεις των δημοσιογράφων.
Αναφορές για αιχμαλώτους που θανατώθηκαν από διακινητές ανθρώπινων οργάνων είναι συχνές σε πολλές περιοχές συγκρούσεων, όμως, σπάνια καθίσταται δυνατόν να υπάρξουν τόσο ακράδαντες αποδείξεις που διαχωρίζουν τις φήμες από τα γεγονότα.
Με τη συγκάλυψη που ακολούθησε δεν έγιναν αναλύσεις του αίματος που βρέθηκε ώστε να διαπιστωθεί η ανθρώπινη προέλευσή του, ούτε και ερευνήθηκαν οι κοντινοί χώροι και το νεκροταφείο του χωριού για τον εντοπισμό πτωμάτων».
Σερβικές οργανώσεις είχαν παρουσιάσει έγγραφα, φωτογραφίες και αναλυτικούς χάρτες με στρατόπεδα συγκέντρωσης στο Κόσσοβο και στη Β. Αλβανία, αλλά το ΝΑΤΟ και οι μηχανισμοί της Ε.Ε δεν ερεύνησαν τις καταγγελίες.
Τους ισχυρισμούς της Ντελ Πόντε για τα ανατριχιαστικά γεγονότα με τις απαγωγές και τις δολοφονίες για αφαίρεση ανθρωπίνων οργάνων επιβεβαιώνει και η πρώην βοηθός της, Φλοράνς Άρτμαν, η οποία δήλωσε ότι η ελβετίδα εισαγγελέας παρεμποδίστηκε από τους αξιωματούχους του ΟΗΕ όταν θέλησε να ασκήσει διώξεις και κατά των Αλβανών ενόχων.
Στις 2 Απριλίου 2008 το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης είχε απαλλάξει από όλες τις κατηγορίες τον πρώην «πρωθυπουργό» του Κοσσόβου Ραμούς Χαραντινάϊ, καθώς κανείς από τους μάρτυρες κατηγορίας δεν προσήλθε για κατάθεση εναντίον του στη δίκη.
