Της Πηνελόπης Ι. Ντουντουλάκη

Στο εξώφυλλο του βιβλίου βλέπω τον Χαράλαμπο Σειραδάκη σε ώριμη ηλικία. Έναν γενναίο άνθρωπο, εξαιρετικό οικογενειάρχη και διακεκριμένο στρατιωτικό, που  επισφράγισε τη σταδιοδρομία του με τη Μάχη στα Φλώρια, τον Άναβο, το Φαράγγι της Καντάνου.

Οι δραματικές εξελίξεις τον έφεραν στη Μέση Ανατολή, για να προσφέρει και από εκεί τις υπηρεσίες του στην πατρίδα. Εκεί πληροφορήθηκε, αργότερα, τα σχετικά με τη δολοφονία της κόρης του Μαίρης, η οποία είχε μαρτυρικό τέλος στα χέρια των Γερμανών ναζί, όταν αυτοί προέβησαν στο Ολοκαύτωμα των Τριών Χωριών (Μονή, Λιβαδά, Κουστογέρακο) του Ανατολικού Σελίνου. Μετά την Απελευθέρωση προσφέρει τις υπηρεσίς του στην ιδιαίτερη πατρίδα του, τα Χανιά, ως Νομάρχης Χανίων πλέον.

Την ιστορία αυτή είχε επανειλημμένα αφηγηθεί σε μένα η μητέρα μου Ευαγγελία, πάντοτε με πόνο ψυχής για τη συμμαθήτρια και φίλη της Μαίρη Σειραδάκη, ένα αξιαγάπητο κορίτσι που εξέπεμπε το φως και τη χαρά της ζωής. Στην επετειακή σειρά ” Η ΜΝΗΜΗ ΚΑΙ Η ΣΤΑΧΤΗ” υπάρχει η αφήγηση της Λούλας Σειραδάκη, αδελφής της Μαίρης και μητέρας του Χάρη, σχετικά με το Ολοκαύτωμα των Τριών Χωριών, τον πρωταγωνιστικό ρόλο του πατέρα της στις μάχες απέναντι στους Γερμανούς εισβολείς και το τραγικό τέλος της αδελφής της Μαίρης.

Το βιβλίο στο οποίο αναφέρεται αυτό το σημείωμα αποτυπώνει, κατά πληρέστατο τρόπο, την ιστορία ζωής ενός άνδρα ταγμένου στον δρόμο της ευθύνης. Η ευθύνη η οποία αποτέλεσε συνειδητή επιλογή του Χαράλαμπου Σειραδάκη ήταν εκείνη απέναντι στην πατρίδα και τον στρατό, καθώς επίσης απέναντι στη  δημοκρατία και τον Ελευθέριο Βενιζέλο, ο οποίος ενέπνευσε και ενίσχυσε την όλη διαδρομή του.

Σε αυτήν την ίδια φωτογραφία που κοσμεί το εξώφυλλο του βιβλίου, δίπλα στον ψυχωμένο και βαρειά τραυματισμένο από τα πολυαίμακτα γεγονότα του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου άνδρα, βλέπω ένα νέο παιδί, που διανύει τα χρόνια της εφηβείας. Αναγνωρίζω τα χαρακτηριστικά του. Βλέπω τα καστανά μαλλιά με τη χωρίστρα αριστερά, τα μεγάλα μάτια και διακρίνω, στο βλέμμα του,  το γνώριμο αποτύπωμα του στοχασμού. Είναι ο αγαπημένος συμμαθητής των χρόνων του Δημοτικού Σχολείου, ο Χάρης ο Ξηρουχάκης.

Διαβάζω την αφιέρωση στο εσωτερικό του βιβλίου: ” Στους γιους μου Νίκο και Αλέξιο και στον ανιψιό μου Μιχάλη, για να γνωρίσουν τον προπάππο τους”.

Στην επόμενη σελίδα υπάρχει ένα θεμελιώδες απόφθεγμα του Βίκτωρα Ουγκώ: “Κάθε άνθρωπος που γράφει, γράφει ένα βιβλίο. Το βιβλίο αυτό είναι ο ίδιος”.

Η Δίνη του Χρόνου. Ο στρόβιλος, που αναγέρνει κύματα από τα βάθη, για να διαμοιράσει την αλισάχνη της συγκίνησης. Ο χορός των (πολλών) προσώπων[που ‘έχουν εκλείψει από την επίγεια πραγματικότητα, αλλά έχουν, συνειδητά ή ασυνείδητα,  σφραγίσει αμετάκλητα τα βήματα των επιγενόμενων. Η Κληρονομιά του Χρέους, ενός χρέους ολότελα ξένου προς την οικονομική ορολογία.

Με αριστοτεχνικό τρόπο ο συγγραφέας συνθέτει βιώματα και πολύτιμα στοιχεία ιστορικής τεκμηρίωσης, σημειώσεις του Χαράλαμπου Σειραδάκη, χαρακτηριστικές φωτογραφίες εποχής, πλήθος εγγράφων και πηγών. Ο Χάρης Ξηρουχάκης, γιος του Μιχάλη Ξηρουχάκη και της Ευγενίας Σειραδάκη,ακολουθεί το μακραίωνο οδοιπορικό της οικογένειας των Σειράδων, που από τον Άγιο Ιωάννη Σφακίων εγκταστάθηκαν στον Λειβαδά “γύρω στα 1630”. Η συναρπαστική αφήγηση απολήγει στον Χαράλαμπο Σειραδάκη, του οποίου η ζωή υπήρξε μια  συνεχής παρουσία στα πεδία των μαχών. Εδώ η εξιστόρηση είναι γλαφυρή και πληρέστατη. Ο νεαρός -μόλις έντεκα ετών τότε- Χαράλαμπος, γιος του Κουντουροσήφη, ήρθε από την πόλη με τα πόδια στην Κάντανο και έριξε με το όπλο εναντίον των Τούρκων κατακτητών, πήρε δηλαδή το “βάπτισμα του πυρός”.

Το 1905 αποτέλεσε σταθμό στην ποτρεία του Χαράλαμπου Σειραδάκη. Ήταν ήδη φυγόδικος επί δυο χρόνια, μετά από άμυνά του απέναντι στα πυρά Ιταλών χωροφυλάκων της Κρητικής Πολιτείας ( σε επεισόδιο κατά τη διεξαγωγή εκλογών για ανάδειξη δημάρχου στο χωριό Καμπανός του Ανατολικού Σελίνου) από τα οποία σκοτώθηκε ο εξάδελφός του Μανόλης Σηφαλάκης. Ήταν τότε που ο δεκαενιάχρονος νέος έσπευσε, μαζί με έναν φίλο του, να ενταχθεί στο Κίνημα του Θερίσσου.

Από τη στιγμή εκείνη ξεκίνησε η περιπετειώδης στρατιωτική ζωή του. Πολέμησε στους δύο Παγκόσμιους πολέμους και όχι μόνο. Του απονεμήθηκαν  διακρίσεις “επ’ ανδραγαθία”, σε συνδυασμό με τους επανειλημμένους τραυματισμούς του στα πεδία των μαχών.

Πώς να χωρέσει μια ζωή πολυσήμαντη, γεμάτη μάχες και κινδύνους, περιπέτειες, τραγωδίες και αγώνες, ένδοξες αλλά και πολύ οδυνηρές στιγμές, σε ένα βιβλίο;

Την απάντηση δίνει ο Χαράλαμπος Ξηρουχάκης, ο οποίος με ματιά αντικειμενική αλλά και με γλαφυρή αφηγηματικότητα συνθέτει  αυτό το πόνημα. Το νέο βιβλίο του, πέραν των χαρακτηριστικών που το καθιστούν ξεχωριστά σημαντική και αξιόπιστη ιστορική καταγραφή, επιβεβαιώνει το πλούσιο συγγραφικό ταλέντο του. Με σεβασμό και δέος, πάνω απ’ όλα όμως με αγάπη, πραγματοποιεί ένα αφιέρωμα στο πρόσωπο του παππού του, προσθέτοντας πολύτιμες ψηφίδες  στο μεγάλο ψηφιδωτό της Ιστορίας και της ιστορικής μυθιστοριογραφίας.