Έτσι τιτλοφορείται το νέο βιβλίο του π. Ιγνατίου, που κυκλοφόρησε πριν από λίγες ημέρες. Είναι το 23ο κατά σειρά έργο του πολυγραφώτατου συγγραφέα.
Πραγματεύεται την ανθρώπινη αχαριστία και αγνωμοσύνη. Την αγνωμοσύνη προς το Θεό και το συνάνθρωπο.
Συνήθως οι περισσότεροι είμεθα αγνώμονες και αχάριστοι στο Θεό, τον δοτήρα παντός αγαθού. «Αντί του μάννα, χολήν και αντίτου ύδατος όξος».
Ακολουθούμε την τακτική του Ιούδα, άνθρωπος του σκότους και όχι του φωτός. Συχνά – πυκνά ακούμε και για την αγνωμοσύνη των ανθρώπων. Λησμονούν την αγάπη που του χάρισαν απαντούν με ειρωνεία, σκληρότητα, βαρβαρότητα. Και αναρωτιέμαι που είναι αλήθεια Θεέ μου, το «κατ’ ομοίωσιν». Που καταχωνιάστηκε το θείο κάλλος της ανθρώπινης υπόστασης!!!
Στο πρόλογο του βιβλίου ο συγγραφέας σημειώνει, πως έχει την αίσθηση ότι το έγραψε μόνος του∙ το συνέγραψε με χιλιάδες πρόσωπα προδομένα από τους αχαρίστους και τους ευεργετηθέντες και προσεύχεται στο Θεό να μην αμαυρώσουμε ποτέ την ψυχή μας με την αχαριστία και την σατανική αγνωμοσύνη. Έχει δίκιο ο συγγραφέας. Είναι πολύ ευχάριστοι, ίσως κι εμείς ακόμη.
Το βιβλίο του π. Ιγνατίου χωρίζεται σε τρία μεγάλα κεφάλαια.
Το πρώτο αναλύει διεξοδικά την αχαριστία και προδοσία του ανθρώπου προς το Θεό και προς τον άνθρωπο έργα του πειρασμού και τα δύο. Το δεύτερο κεφάλαιο αναφέρεται στους κόλακες, στους υποκριτές, τους ψεύτες, δολίους και συμφεροντολόγους τους πάντοτε επιπλέοντες και αναρριχόμενους. Σ’ εκείνους που παριστάνουν τους φίλους αλλά δεν είναι φίλοι και στους οποίους δεν πρέπει να δείχνουμε εμπιστοσύνη γιατί κάποτε θα μας προδώσουν.
Που μας προσέφεραν οι συνάνθρωποι σε δύσκολες ώρες της ζωής μας.
«Τι ανταποδώσωμεν τω Κυρίω περί πάντων ων ανταπέδωκεν ημίν».
Εμείς οι άνθρωποι δεν μπορούμε να ανταποδώσουμε στο Θεό όσα εκείνος χαρίζει στους ανθρώπους, στη φύση, στον κόσμο ολόκληρο.
Μπορούμε όμως να τον ευχαριστούμε, να τον δοξολογούμε γιατί μας χάρισε ψυχή και διάνοια και σώμα, γιατί μας έδωσε την εξουσία πάνω στα υπόλοιπα δημιουργήματά του, για όλες τις φανερές και αφανείς ευεργεσίες Του προς το ανθρώπινο γένος.
Την ευγνωμοσύνη μας την οφείλουμε και στους ανθρώπους∙ σ’ εκείνες τις όμορφες ψυχές που μοιραστήκαμε μια μικροχαρά της ζωής, που κύλισε ένα δάκρυ στα μάτια τους, όταν βρεθήκαμε στη δίνη των βιοτικών προβλημάτων και των θλίψεων.
Ναι∙ Είμαστε πολύ αχάριστοι αν δεν αναγνωρίσουμε την συμπόρευση αληθινών φίλων στις δυσκολίες της ζωής.
Αχάριστοι και αγνώμονες και στο Δημιουργό και στον άνθρωπο.
Μελετώντας με προσοχή όσα παραθέτει ο συγγραφέας είτε από τη Βίβλο, είτε από τους πατέρες της Εκκλησίας, είτε από τη λογοτεχνία, την ποίηση και τη λαϊκή σοφία, ίσως να βρήκαμε μέσα και τον εαυτό μας θύμα της αχαριστίας. Ίσως όμως κάποιες φορές να φερθήκαμε κι εμείς αγνώμονες και αχάριστοι και σ’ όσα μας έδωσε ο Θεός και σ’ όσα έστω και μικρά μας χάρισαν οι άνθρωποι με ειλικρινή αγάπη.
Το να καθίσουμε να στοχαστούμε και να αναρωτηθούμε αν είμεθα συνεπείς στην αγάπη του Θεού και στην αγάπη αληθινών φίλων μας είναι κατά την ταπεινή άποψή μου ο στόχος του βιβλίου. Και «εν καρδία συντετριμμένη και τεταπεινωμένη» να ζητήσουμε από το Θεό τη συγγνώμη και από το συνάνθρωπο την κατανόηση.
Ο θεός πάντα περιμένει και οι αληθινοί φίλοι που τους πικράναμε με την αχαριστία μας παραβλέπουν και λησμονούν, αρκεί να το αποδείξουμε «έργοις και πράξεσι..»
Ο καλός χριστιανός και περισσότερο ο Θεός δεν ‘’ξεσυνερίζονται’’.
Ευχαριστώ πολύ σεβαστέ π. Ιγνάτιε για το νέο δώρο που μου χαρίσατε για να προβληματιστώ και να γνωρίσω λίγο ακόμη τον εαυτό μου
Ι.Σ. Μαυρομμάτης
Δάσκαλος