Η Βιβλιοθήκη της Συλλογικότητας Terra Verde (Πράσινη Γη) παρουσιάζει το βιβλίο του Πάνου Λάμπρου «Στη χώρα των κλουβιών – Μια περιπλάνηση στις ελληνικές φυλακές» των εκδόσεων Εύμαρος.
Πέμπτη 14 Νοεμβρίου στις 19:30 στον πεζόδρομο της Τσουδερών
(σε περίπτωση βροχής η εκδήλωση θα μεταφερθεί στο Πολυτεχνείο στη Χ”Μιχάλη Νταλιάνη)
Ομιλητές: Δημήτρης Φουράκης – Μαγονέζος (Νομικός), Πάνος Λάμπρου (Συγγραφέας & μέλος της Επιτροπής για τα Δικαιώματα των Κρατουμένων)
.. Η χώρα των κλουβιών είναι ομοιόμορφη, εκνευριστικά ίδια, φτιαγμένη από τα ίδια υλικά, μπετό και σίδηρο, μέσα και έξω, για να είναι το «έξω» ίδιο με το μέσα. Τεράστιοι τοίχοι, συρματοπλήγματα, μπετοναρισμένα βήματα, σκοπιές φρουρών, όπλα που σημαδεύουν, που απειλούν κάθε σκέψη για απόδραση…
… Επισκεπτήριο με τζάμι που χωρίζει τους δύο κόσμους. Ακουμπάς το χέρι σου εκεί που νομίζεις ότι είναι η ελευθερία, προσπαθείς να τη γευτείς, να την πιάσεις. Το χέρι ακουμπά το τζάμι, ενίοτε το ακουμπά και η άλλη πλευρά, τόσο κοντά, απίστευτα μακριά. Σηκώνεις το τηλέφωνο, ακούς τη φωνή, έρχεται πάνω σου, σε αγγίζει, τη χάνεις… (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)
* Στο χώρο της εκδήλωσης θα υπάρχουν χειροτεχνήματα και προϊόντα των κρατούμενων στις αγροτικές φυλακές Αγιάς, τα οποία μπορείτε να βρίσκετε και στα ράφια τηνς Terra Verde
Από το βιβλίο ας κρατήσουμε ακόμα και το παρακάτω:
Αριθμοί, ονόματα, ηλικίες, χρόνια που φεύγουν, ρυτίδες που μαζεύονται, σκάβουν τα αόρατα πρόσωπα, αλλοιώνουν μορφές, εξαφανίζουν τη νιότη.
Στρατόπεδα χωρίς στρατηγούς, άμαχοι σε έναν κηρυγμένο πόλεμο σημαδεμένο. Μια κοινωνία παράλληλη, σταματημένη που αγνοεί τον χρόνο, τον ακυρώνει. Μια παρένθεση διαρκείας, που για πολλούς είναι ολόκληρο το ημερολόγιο της ζωής.
Αποθήκη σωμάτων, αφημένων κρεάτων, πόδια, χέρια, κεφάλια ανακατεμένα μέσα στον κύκλο ενός άφρονα σωφρονισμού.
Κλουβιά άχαρα, τσιμεντένια, μέσα στην ομίχλη των καπνών, των αναμνήσεων, του κενού. Το ρολόι κυλά σταματημένο. Τρέχουν οι δείκτες του με ταχύτητα φωτός, τόσο που βρίσκεται πάντα στο ίδιο σημείο, ακίνητο, ασάλευτο μπροστά στο γκρι των χρωμάτων.
Στολές που αντικρίζεις κάθε μέρα για να σου θυμίζουν τον απέναντι, την επιβολή, τον άρχοντα του σκότους. Στολές επιβλητικές, γκρίζες, σαν τον τοίχο που σε καταπίνει.
Κουδούνι που χτυπά τις ίδιες ώρες, πάντα τις ίδιες, μονότονα, εκνευριστικά ίδια, εισχωρεί στο κεφάλι σου για να αποβάλλεις άλλους ήχους που κάποτε λάτρευες. Και αλίμονο, τους ξεχνάς ή τους μπερδεύεις στο μυαλό σου, κιμάς, μαστίγιο που χτυπά τη θύμηση.
Μεγάφωνα που ουρλιάζουν, προειδοποιούν τα κορμιά που κυκλοφορούν χωρίς στόχο. Μεγάφωνα χωρίς λύπηση, δεν αφήνουν κανένα περιθώριο να ξεχαστείς, έστω να πεις πως είσαι αλλού.
Διάδρομος περικυκλωμένος, τετραγωνικά που δεν αλλάζουν ποτέ, βήματα που οδεύουν στο ίδιο σημείο. Προχωράς και γυρνάς πίσω, ένα αδιέξοδο, μια ευθεία γραμμή, ένας τετραγωνισμένος κύκλος.
Τηλεφωνικοί θάλαμοι με καλώδια που σε οδηγούν πίσω. Μια ψευδαίσθηση ελευθερίας, λίγα λεπτά ανθρωπιάς. Η φωνή γλιστρά, φεύγει, δραπετεύει, τρέχει με ιλιγγιώδη ταχύτητα, το κορμί μένει ακίνητο και επιστρέφει στην ίδια μυρωδιά, στον ίδιο διάδρομο, στο κελί.
Επισκεπτήριο με τζάμι που χωρίζει τους δύο κόσμους. Ακουμπάς το χέρι σου εκεί που νομίζεις ότι είναι η ελευθερία, προσπαθείς να τη γευτείς, να την πιάσεις. Ακουμπάς το τζάμι, ενίοτε το ακουμπά και η άλλη πλευρά, τόσο κοντά, απίστευτα μακριά. Σηκώνεις το τηλέφωνο, ακούς τη φωνή, έρχεται πάνω σου, σε αγγίζει, τη χάνεις.
Συσσίτιο. Το τρως χωρίς να ρωτάς. Θες να το πετάξεις, ονειρεύτηκες άλλο φαγητό σήμερα. Το τρως με βουλιμία, ζητάς και άλλο.
Τουαλέτα. Μια ανοιχτή, βρόμικη, ξεδιάντροπη τρύπα. Σήμα κατατεθέν μιας χαμένης αξιοπρέπειας.
Μεταγωγή, δεμένοι πισθάγκωνα στην κλούβα του τρόμου. Σε πηγαίνουν κάπου, εκεί όπου αυτοί θέλουν. Το στομάχι ανακατεύεται, θες να κάνεις εμετό, ελπίζεις να μη βρει λακκούβα, χάνεις τον έλεγχο, χοροπηδάς, σταματάς, ξαναρχίζεις, πέφτεις.
Άδεια. Επιστροφή σε έναν ξένο κόσμο, δοκιμασία αντοχών, προσαρμογή, άρνηση, μονοπάτι ελευθερίας, χαρά, θλίψη.
