Γράφει ο Ειρηναίος Μαράκης
Η συγκυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου – Κουβέλη τρομοκρατημένη από τις μαζικές απεργίες των τελευταίων εβδομάδων, αδύναμη να επιβάλει τα μνημόνια της χρεοκοπίας και φοβισμένη από την διαρκή ριζοσπαστικοποίηση του κόσμου της δουλειάς χρησιμοποιεί διάφορα μέσα όπως την συκοφάντηση των λαϊκών κινητοποιήσεων, τη διασπορά ψευδών ειδήσεων για τους σκοπούς του εργατικού κινήματος, τις παράνομες επιτάξεις, την ωμή αστυνομική βία και τη δράση της Χρυσής Αυγής για να καταστείλει αυτή την δυναμική που μπορεί να αποτελέσει ικανό παράγοντα για την ανατροπή των πολιτικών της εξαθλίωσης.
Σε αυτό το πλαίσιο εντάσσεται και το πρωτοφανές κύμα διώξεων εναντίον πολιτών και αγωνιστών στα Χανιά. Είναι διώξεις που εντάσσονται στην πολιτική της «μηδενικής ανοχής» απέναντι στο κίνημα, τη ριζοσπαστικοποίηση του και την Αριστερά. Είναι διώξεις που έχουν σκοπό τον αποκεφαλισμό των πιο δυναμικών και τολμηρών κομματιών του κινήματος τα οποία πολλάκις έχουν φέρει σε δύσκολη θέση τους σατράπες της δημόσιας διοίκησης και τους ντόπιους εκφραστές τους. Ουσιαστικά η συγκυβέρνηση προσπαθεί να φτιάξει μια βιομηχανία διώξεων στα Χανιά, η οποία αν πετύχει τους σκοπούς της θα επεκταθεί και αλλού – και σύμφωνα με πληροφορίες και σε άλλες πόλεις γίνονται διώξεις αλλά όχι τόσο συστηματικά όσο εδώ, για να καταστείλει τη δράση των εργαζομένων ενάντια στις πολιτικές εξαθλίωσης και για να ανοίξει τον δρόμο στη ναζιστική συμμορία της Χρυσής Αυγής για να επιβάλει την ρατσιστική ατζέντα της. Τα Χανιά βρίσκονται στην πρωτοπορία της αντιμνημονιακής, αντιρατσιστικής και αντιφασιστικής πάλης και αποτελούν ένα αγκάθι στα πλευρά της τρόικας εσωτερικού, αφού και μαζικό κίνημα υπάρχει που συσπειρώνει δυναμικά τον κόσμο της δουλειάς και γιατί έχουν σταθεί εμπόδιο στο να χύσει η Χρυσή Αυγή το ρατσιστικό δηλητήριο της. Δεν θα τους περάσει! Χρειάζεται να δοθούν πολύ σοβαρές και πολύ συγκεκριμένες μάχες απέναντι σε όσους θεωρούν τους εργαζόμενους ως εχθρούς της κοινωνίας και επικίνδυνους. Εχθροί της κοινωνίας και εγκληματίες είναι αυτοί που ύστερα από δυόμισι χρόνια εφαρμογής των πολιτικών του ΔΝΤ και της εξαθλίωσης καταδίκασαν στην πείνα της ανεργίας και τον φόβο της επιβίωσης ένα μεγάλο τμήμα του ελληνικού λαού – υπολογίζεται στο 27%, που οδήγησαν στην αυτοκτονία πάνω από 3.000 ανθρώπους. Εχθροί της κοινωνίας είναι αυτοί που κάνουν πλάτες στη ναζιστική συμμορία της Χρυσής Αυγής που δολοφονεί μετανάστες μόνο και μόνο γιατί έχουν διαφορετικό χρώμα δέρματος και πολιτιστική καταγωγή, που καταστρατηγούν το Σύνταγμα και τους νόμους που οι ίδιοι θέσπισαν, που αφαιρούν την ιθαγένεια από τα παιδιά των μεταναστών, που διαχειρίζονται το μέλλον μας και το προσφέρουν στο πιάτο της πλουτοκρατίας και των συμφερόντων της.
Οι διώξεις είναι πολιτικές και ως τέτοιες πρέπει να αντιμετωπιστούν. Θα πρέπει να είμαστε ξεκάθαροι όμως ότι με αυτές τις διώξεις η κυβέρνηση και τα όργανα της δεν έχουν καταφέρει να πάρουν το «πάνω χέρι» σε όλη αυτή την διαδικασία. Αντιθέτως, η προσπάθεια τρομοκράτησης του κινήματος και των αγωνιστών πέφτει στο κενό – χωρίς αυτό να σημαίνει ότι η κυβέρνηση θα παραιτηθεί από την προσπάθεια της. Η αλήθεια είναι βέβαια ότι το μόνο που έχουν καταφέρει το υπουργείο Δημόσιας Τάξης αλλά και οι αστυνομικές αρχές είναι το δικό τους ξεγύμνωμα μπροστά στον φακό της κοινής γνώμης και των πολιτών. Κάνουν ακόμα πιο έντονη τη βρώμα και τη δυσωδία που αναδύεται από τη αισχρή διακυβέρνηση του τόπου από την τρόικα εσωτερικού και τα ακροδεξιά δεκανίκια του, που εδώ και τουλάχιστον ένα χρόνο έχουν αποκτήσει ή μάλλον προσπαθούν να αποκτήσουν δημόσια παρουσία και επιρροή. Αυτό που πετυχαίνουν είναι να εξοργίσουν περισσότερο τον κόσμο της δουλειάς που υποφέρει από τις πολιτικές τους επιλογές. Η επίταξη των απεργών του Μετρό και της ΠΝΟ αλλά και οι απειλές των απολύσεων είχαν τον ίδιο σκοπό. Απέτυχαν, προς μεγάλη ικανοποίηση των εργαζομένων. Ούτε τρομοκράτησαν την εργατική τάξη, ούτε την έβαλαν στο καλούπι των συμβιβασμών. Αντίθετα, οδήγησαν σε απεργία στις συγκοινωνίες και επέσπευσαν την οργάνωση της τελευταίας πανεργατικής απεργίας στις 20 Φλεβάρη. Τώρα η κυβέρνηση, μια κυβέρνηση βουτηγμένη στα σκάνδαλα και την υποκρισία, τρομοκρατημένη από την αποτυχία της να επιβάλλει το πρόγραμμα λεηλασίας του δημόσιου πλούτου, των μισθών και των συντάξεων αλλά και την οργανωμένη και νικηφόρα αντίσταση του κόσμου της δουλειάς, σαν τον πνιγμένο πιάνεται από τα μαλλιά της για να βρει μια κάποια λύση στα διλλήματα που αντιμετωπίζει. Δεν θα τα καταφέρει.
Αλλά για να γίνει αυτό θα πρέπει όλοι μας να ενεργοποιηθούμε ενάντια και στις πολιτικές της εξαθλίωσης αλλά και στις διώξεις των συναγωνιστών μας. Η ενότητα και η γενίκευση των αγώνων είναι η απάντηση. Γιατί όλους και όλες πρέπει να μας βρουν ενωμένους απέναντί τους. Να διεκδικήσουμε να μην μείνει κανένας διωκόμενος μόνος του και να γνωρίζει ότι έχει μαζί του το σύνολο του κόσμου που αγωνίζεται ενάντια στα μνημόνια και την πολιτική που θέλει να οδηγήσει την πλειοψηφία του κόσμου στην εξαθλίωση. Προς αυτή την κατεύθυνση οικοδομείται κι ένα μεγάλο δημοκρατικό δίχτυ προστασίας και αλληλεγγύης για τους συντρόφους, τους συναδέλφους και τους συναγωνιστές μας. Γιατί εάν επιτρέψουμε να καταδικαστούν τότε θα έρθει η σειρά και όλων των υπόλοιπων. Το ξέρουμε πια καλά, όποιος συμμετέχει σε αντιστασιακές δράσεις είναι εχθρός! Δεν πρέπει να ανεχτούμε με τέτοια κατάσταση, για το καλό της κοινωνίας και των παιδιών μας! Οι δημοτικοί και οι περιφερειακοί σύμβουλοι του νομού, οι βουλευτές, τα δημοτικά συμβούλια με πρώτο από όλα αυτό της πόλης των Χανίων και κάθε εκλεγμένος εκπρόσωπος, η Αριστερά, τα εργατικά σωματεία και οι ενώσεις, τα κινήματα, τα πολιτικά κόμματα, οι διευθύνσεις πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης αλλά και κάθε πολίτης που προβληματίζεται από αυτές τις εικόνες θα πρέπει στο σύνολο τους να καταδικάσουν απερίφραστα αυτές τις τακτικές και να αναδείξουν ότι τα Χανιά είναι μια δημοκρατική πόλη και δήμος και δεν επιτρέπουν σε κανέναν να τρομοκρατεί τους πολίτες και τους αγωνιστές. Η απάντηση και η ώθηση όμως μπορεί να δοθεί μόνο με την οργανωμένη παρέμβαση του εργατικού κινήματος στους χώρους δουλειάς, στα σχολεία και στις γειτονιές, με την οργάνωση και εξάπλωση των απεργιών ώστε να γίνουν διαρκείας και με την δημιουργία ενός δικτύου συντονισμού των αγώνων και των συνδικάτων από τα κάτω, σπάζοντας κάθε δεσμό με την συνδικαλιστική γραφειοκρατία αλλά και αναδεικνύοντας το αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα πάλης ως τη μόνη ικανή συνθήκη για να ξεμπερδεύουμε μια και καλή με τις πολιτικές της εξαθλίωσης και της τρομοκρατίας.
Γιατί όταν η αδικία γίνεται κανόνας, όταν επιχειρείται μια άνευ προηγουμένου επίθεση στις ζωές και στην ελεύθερη βούληση μας, όταν επιχειρείται η τρομοκράτηση των εργαζομένων, των ανέργων και των λαϊκών στρωμάτων, όταν το παρακράτος αναγεννάται – θυμίζοντας μας άλλες εποχές, όλοι επιβάλλεται να πάρουν θέση.
