Γράφει ο Βαγγέλης Πάλλας
Δημοσιογράφος I.F.J.
Τα τελευταία τραγικά γεγονότα στη Μεσόγειο θύμισε με τον πιο δραματικό τρόπο στους ηγέτες της Ευρωπαϊκή Ένωση (αλλά και στους ηγέτες της διεθνούς κοινότητας στο σύνολο της) αυτό που προτιμούσε να αγνοεί: η κρίση της Συρίας φτάνει πλέον στο ευρωπαϊκό έδαφος. Αν και έχει γίνει μεγάλη συζήτηση για ποσοστά και αριθμούς προσφύγων που κάθε χώρα δέχεται ή προτίθεται να δεχτεί, πιστεύουμε ότι πίσω από τους αριθμούς αυτούς και την όψιμη ευαισθησία των πολιτικών ηγετών, κρύβεται το πραγματικό πρόσωπο της δυτικής πολιτικής. Την εικόνα αυτή αποφασίσαμε σήμερα να ανασυνθέσουμε όπως προκύπτει από τα απόρρητα έγγραφα και τις πολύ σοβαρές αποκαλύψεις που έχουν γίνει τα τελευταία χρόνια, αλλά που για κάποιον λόγο ξεχάστηκαν γρήγορα.
Τα σχέδια για την ανατροπή των ενοχλητικών καθεστώτων της Μέσης Ανατολής και της Βόρειας Αφρικής ξεκινάνε από τότε που τα αρπακτικά της Ουάσινγκτον μαζί με τους Ευρωπαίους συμμάχους τους, σχεδίαζαν την πρώτη εισβολή στο Ιράκ. To 2007 o στρατηγός Wesley Clark σε ομιλία που έδωσε στο Σαν Φρανσίσκο αναφέρει μια συζήτηση που είχε το 1991 με τον τότε αναπληρωτή υπουργό άμυνας των ΗΠΑ Paul Wolfowitz και κατά την οποία ο υφυπουργός του αποκάλυψε ότι το Πεντάγωνο έχει εκπονήσει σχέδιο επέμβασης στη Μέση Ανατολή μέσα στην επόμενη δεκαετία με σκοπό την αλλαγή καθεστώτος στο Ιράκ, τη Συρία και το Ιράν. Ο Clark αποκαλύπτει ακόμα ότι έξι εβδομάδες μετά την πτώση των δίδυμων πύργων το 2001 αξιωματούχος του υπουργείου άμυνας του είχε αναφέρει την ύπαρξη απόρρητου εγγράφου από το Πεντάγωνο στο περιγράφεται λεπτομερώς η πολιτική των ΗΠΑ για αλλαγή καθεστώτος σε επτά χώρες μέσα στην επόμενη πενταετία: η αρχή θα γινόταν με το Ιράκ, έπειτα με τη Συρία και το Λίβανο, για να ακολουθήσει η Λιβύη, η Σομαλία, το Σουδάν και να τελειώσει η επιχείρηση με το Ιράν.
Παρόμοια αποκάλυψη είχε κάνει και ο πρώην Γάλλος υπουργός Εξωτερικών Roland Dumas όταν σε συνέντευξη του στη γαλλική τηλεόραση είπε ότι η Μεγάλη Βρετανία, για τουλάχιστον δύο χρόνια πριν τον συριακό εμφύλιο εκπαίδευε και προετοίμαζε την εξέγερση των ανταρτών σκοπεύοντας στην εκδίωξη του Άσαντ από την εξουσία.
Μεταξύ των ετών 2006 και 2010, οι ΗΠΑ δαπάνησαν πάνω από δώδεκα εκατομμύρια δολάρια για να στηρίξουν και να προκαλέσουν αντικυβερνητικές διαδηλώσεις και προπαγάνδα στη Συρία. Όπως αποκάλυψε το Wiki Leaks που διέρρευσε πάνω από 7000 απόρρητα έγγραφα, 6,3 εκατομμύρια δολάρια δαπανήθηκαν για την στήριξη του Κινήματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης, μια άγνωστης και σκοτεινής οργάνωσης αντιφρονούντων με έδρα το Λονδίνο που μεταξύ άλλων λειτουργούσε το δορυφορικό κανάλι Barata και το οποίο έπαιξε σημαντικό ρόλο στην προώθηση των ανταρτικών θέσεων και στην αντικυβερνητική προπαγάνδα στη Συρία. Τα υπόλοιπα 6 εκατομμύρια οι ΗΠΑ τα δαπάνησαν για την στήριξη ανταρτών και ακτιβιστών αλλά και για επιμόρφωση δημοσιογράφων για την επικοινωνιακή διαχείριση της συριακής κρίσης προς όφελος των ανταρτών.Ο εκπρόσωπος του State Department Mark Toner, παραδέχτηκε τον Απρίλιο του 2011 την εμπλοκή των Ηνωμένων Πολιτειών και την αυθεντικότητα των αποκαλύψεων του Wiki leaks δικαιολογώντας το όμως ως «προώθηση της ελευθερίας και της δημοκρατίας στη Συρία» και βαφτίζοντάς του αντάρτες «κινήματα πολιτών».
Οι βρώμικοι πόλεμοι των ΗΠΑ και των συμμάχων τους δεν σοκάρουν πλέον κανένα από τη Λατινική Αμερική μέχρι την Ν. ΑΣΙΑ, το βιβλίο της παγκόσμιας διπλωματίας είναι γραμμένο με αίμα.
Ο κομμουνιστής Αφρικανός
Στις 30 Ιουνίου του 1960 το Κονγκό κερδίζει την ανεξαρτησία του από τους Βέλγους και ο 35χρονος ήρωας της επανάστασης Πατρίς Λουμούμπα γίνεται ο πρώτος δημοκρατικά εκλεγμένος πρόεδρος της χώρας. Δώδεκα εβδομάδες αργότερα ο Λουμούμπα θα εκδιωχθεί από την κυβέρνηση και τέσσερις μήνες μετά, στις 17 Ιανουαρίου 1961 θα βρει φριχτό θάνατο στα χέρια των αντιπάλων του. Ο νεαρός ηγέτης, που βρισκόταν ήδη σε κατ’ οίκον περιορισμό από τον Σεπτέμβριο του 1960, θα συλληφθεί μαζί με δύο συνεργάτες του από Βέλγους στρατιώτες, οι οποίοι θα τους δέσουν με σχοινιά σε δύο δέντρα και θα τους εκτελέσουν. Για να σβήσουν κάθε ίχνος, οι Βέλγοι θα τεμαχίσουν τους νεκρούς και αφού τους κάψουν με οξύ θα κρατήσουν μόνο τα δόντια και τις σφαίρες που τους σκότωσαν. Η δολοφονία του Λουμούμπα, μια από τις σημαντικότερες πολιτικές δολοφονίες του 20ου αιώνα, θα σφραγίσει τη μοίρα του Κονγκό ανεξίτηλα. Χρειάστηκαν όμως σαράντα χρόνια και η δημοσίευση κρυφών εγγράφων του Πενταγώνου για να επιβεβαιωθούν οι υποψίες και να αποκαλυφθεί η αλήθεια της φριχτής δολοφονίας.
Η ιστορία του Λουμούμπα και του Κονγκό είναι η ιστορία ολόκληρης της Αφρικής. Οι δυτικές δυνάμεις παραχώρησαν την ανεξαρτησία στις αφρικανικές χώρες σε συνθήκες που εξασφάλιζαν την πλήρη εξάρτηση τους. Και βρήκαν εύκολα πρόθυμους ντόπιους πολέμαρχους να συνεισφέρουν στα σχέδια τους. Η απόφαση του Λουμούμπα να επιβάλλει φόρο στις ξένες εταιρείες που εκμεταλλεύονταν το πλούσιο υπέδαφος της χώρας και να αυξήσει τους μισθούς των εργατών υπήρξε και η καταδίκη του. Ντόπιοι πολέμαρχοι υποκινούμενοι από ξένα συμφέροντα προχώρησαν σε επιθέσεις στις περιοχές των ορυχείων και παρέλυσαν την χώρα. Ο Λουμούμπα βλέποντας το παιχνίδι των δυτικών αποφασίζει να στραφεί στη Σοβιετική ένωση για βοήθεια. Η απόφαση αυτή θα σημάνει και το τέλος του.
Το 2001, σαράντα χρόνια μετά τη δολοφονία απόρρητα έγγραφα του Πενταγώνου θα αποκαλύψουν πως η δολοφονία του Αφρικανού ηγέτη έγινε με διαταγή της Ουάσινγκτον και των Βρυξελλών και οργανώθηκε από την CIA. Σύμφωνα με τα κείμενα που διέρρευσαν, ο πρόεδρος Eisenhower διέταξε τον αρχηγό της CIA Allen Dulles να «εξουδετερώσει τον Λουμούμπα ώστε το Κονγκό να μην γίνει μια νέα Κούβα». Ενήμερη για τα σχέδια της Ουάσινγκτον φαίνεται πως ήταν και η Μεγάλη Βρετανία που έβλεπε με ανησυχία τις κινήσεις του Λουμούμπα, φοβούμενη ότι οι πολιτικές του θα αποτελούσαν κακό παράδειγμα για την γειτονική Ζιμπάμπουε. Σύμφωνα με απόρρητο κείμενο του βρετανικού υπουργείου εξωτερικών, η MI5, στήριξε την δολοφονία θεωρώντας πως «η μόνη λύση στο πρόβλημα Λουμούμπα ήταν ο θάνατος του». Η συνέχεια είναι γνωστή. Οι «σύμμαχοι» θα εγκαταστήσουν στην εξουσία τον φοβερό Joseph Sese Seko Mobutu και το Κονγκό θα είναι σήμερα μια από τις φτωχότερες χώρες στον κόσμο, ρημαγμένη από συνεχόμενους πολέμους και πραξικοπήματα.
Πίνοντας κοκτέιλ με τους δολοφόνους
Το 1975 είναι η Χρονιά Μηδέν για την Καμπότζη. Οι κόκκινοι Χμερ του Πολ Ποτ θα μπουν στην Πνομ Πενχ και οι πύλες της κολάσεως θα ανοίξουν. Ο αρχικός ενθουσιασμός των ντόπιων που υποδέχτηκαν τους Κόκκινους Χμερ σαν απελευθερωτές σύντομα θα μετατραπεί σε εφιάλτη. Σχεδόν δύο εκατομμύρια Καμποτζιανοί – το ένα πέμπτο δηλαδή του πληθυσμού της χώρας – θα δολοφονηθούν ή θα πεθάνουν από τις κακουχίες στα ρυζοχώραφα, τα σχολεία και τα νοσοκομεία θα ισοπεδωθούν, η κεντρική τράπεζα θα ανατιναχθεί, οι πόλεις θα ερημώσουν και ο πληθυσμός θα υποχρεωθεί σε μαζική έξοδο στην ύπαιθρο. Τα σύνορα θα κλείσουν και η Καμπότζη θα μετατραπεί σε ένα απέραντο σφαγείο. Η υποκρισία της Δύσης για άλλη μια φορά θα θριαμβεύσει.
Η Καμπότζη, αν και ουδέτερη στον πόλεμο του Βιετνάμ, ήταν μαζί με το Λάος, το πεδίο του μυστικού πολέμου των Richard Nixon και Henry Kissinger, οι οποίοι φοβούμενοι την «βιετναμοποίηση» της χώρας αποφάσισαν να την ισοπεδώσουν. Από το 1969 έως το 1973 οι Nixon και Kissinger έριξαν στην Καμπότζη σχεδόν 3 εκατομμύρια τόνους βομβών σκοτώνοντας πάνω από 500.000 ανθρώπους και καταστρέφοντας όλες τις υποδομές της. Οι αλόγιστοι βομβαρδισμοί θα δυναμώσουν τον αιμοσταγή Πολ Ποτ και το κίνημα των Κόκκινων Χμερ, οι οποίοι αν και μέχρι τότε δεν είχαν καμία λαϊκή βάση στη Καμπότζη, θα βρουν πλέον πρόθυμους υποστηρικτές στις κατεστραμμένες επαρχίες της χώρας.
Τα εγκλήματα όμως των ΗΠΑ και των συμμάχων τους δεν σταματούν εδώ. Το 1978 οι βιετναμέζοι θα εισβάλλουν στην Καμπότζη και θα διώξουν τους Κόκκινους Χμερ από την εξουσία, οι οποίοι θα βρουν καταφύγιο στη γειτονική Ταΐλάνδη. Η απελευθέρωση όμως της Καμπότζης έγινε από τη λάθος μεριά, από το κομμουνιστικό Βιετνάμ και όχι από τους συμμάχους. Και αυτό είναι κάτι που η Δύση δεν θα συγχωρέσει ποτέ. Μια ιδιότυπη συμμαχία θα σχηματιστεί: ο πρόεδρος Κάρτερ και η πρωθυπουργός της Μεγάλης Βρετανίας Μάργκαρετ Θάτσερ θα συνεργαστούν με την Κίνα και όλοι μαζί θα προσφέρουν άπλετη υποστήριξη στους εξόριστους Κόκκινους Χμερ.
Ο αρχιτέκτονας του χάους
Το 2004 η κατάσταση στο Ιράκ για τους αμερικανούς πάει από το κακό στο χειρότερο. Η εξέγερση των Σουνιτών εναντίον των ξένων δυνάμεων κερδίζει απειλητικά έδαφος στην Φαλούτζα και στη Μοσούλη και οι απώλειες των Αμερικανών ξεπερνούν πλέον τους 50 στρατιώτες το μήνα. Κάτι έπρεπε να γίνει και μάλιστα γρήγορα. Αυτό το κάτι, δεν ήταν άλλος από τον James Steele, τον αρχιτέκτονα των βρώμικων πολέμων της CIA στην Λατινική Αμερική, γνωστό από την οργάνωση των περίφημων Ταγμάτων Θανάτου στο Ελ Σαλβαδόρ αλλά και την εμπλοκή του στο σκάνδαλο Ιράν-Κόντρας, όπου αμερικανοί αξιωματούχοι πουλούσαν όπλα στο Ιράν και χρηματοδοτούσαν τους δεξιούς αντάρτες Κόντρας εναντίον της αριστερής κυβέρνησης των Σαντινίστας στη Νικαράγουα.
Ο Steele ήταν ήδη στο Ιράκ από το 2003 ως σύμβουλος του Rumsfeld αλλά ό ρόλος του θα γίνει πιο συγκεκριμένος από το 2004 και έπειτα όταν ο στρατηγός Petraeus θα φτάσει στη Βαγδάτη: σκοπός η δημιουργία μιας πολιτοφυλακής που θα ανακόψει την εξέγερση των Σουνιτών. Την οργάνωση της ανέλαβε φυσικά ο Steele. Έχοντας δισεκατομμύρια δολάρια να ξοδέψει εκμεταλλεύεται την παραδοσιακή έχθρα μεταξύ σιιτών και σουνιτών και ιδρύει το ειδικό σώμα της αστυνομίας. Θα στρατολογήσει τους πιο βίαιους σιίτες μαχητές, μέλη της Badr Brigade και του στρατού του Mahdi, ενώ παράλληλα ειδικοί της CIA θα τους εκπαιδεύσουν σε «εξελιγμένες μεθόδους» ανάκρισης και βασανιστηρίων.
Για τα επόμενα δύο χρόνια το Ιράκ θα μετατραπεί σε ένα ακόμα σφαγείο των συμμάχων. Μέχρι το 2006 υπολογίζεται πως περισσότερα από 3000 πτώματα το μήνα ξέβραζαν οι ποταμοί των πόλεων ενώ τουλάχιστον 14 μυστικές φυλακές βασανιστηρίων λειτουργούσαν στη Βαγδάτη. Ο Steele έφυγε από το Ιράκ το 2006, αφήνοντας πίσω του έναν άγριο εμφύλιο πόλεμο, μυστικά κέντρα βασανιστηρίων, κρυφές φυλακές και δεκάδες χιλιάδες νεκρούς. Η κληρονομιά αυτή θα ορίζει την τύχη του Ιράκ για τις επόμενες γενιές, καθώς ο εν αποστρατεία πλέον στρατηγός Steele θα παίζει γκολφ στο ιδιωτικό γήπεδο της έπαυλής του στο Τέξας…
Πάμε πίσω στον Σεπτέμβριο του 2012. Το αμερικανικό προξενείο και μια μυστική βάση τηςCIA στη Βεγγάζη της Λιβύης δέχονται επίθεση από μια ντόπια ένοπλη ομάδα. Η επίθεση έχει ως αποτέλεσμα τον θάνατο του αμερικανού προξένου Christopher Stevens και τριών ακόμα υπαλλήλων. Ο Πρόεδρος Ομπάμα και η Χίλαρι Κλίντον δέχονται τα πυρά των ρεπουμπλικανών που τους κατηγορούν για ελλιπή προστασία των αμερικανών πολιτών. Κανείς όμως δεν ρώτησε γιατί οι ΗΠΑ είχαν προξενείο σε μια περιοχή που λυμαίνονταν οι ντόπιες ένοπλες ομάδες και τι ακριβώς έκανε εκεί.
Σύμφωνα με απόρρητο έγγραφο που διέρρευσε στα μέσα, ο πρόεδρος Ομπάμα και ο Τούρκος πρωθυπουργός Ερντογκαν είχαν έρθει σε μυστική συμφωνία στις αρχες του 2012 βάση της οποίας η CIA και οι βρετανικές μυστικές υπηρεσίες MI6 θα αναλάμβαναν την μεταφορά του οπλοστασίου του Καντάφι εκτός Λιβύης και θα το διοχέτευαν στους σκληροπυρηνικούς του Ελεύθερου Συριακού Στρατού, που δεν ήταν άλλοι από τους τζιχαντιστές του μετώπου AlNusra. Η Τουρκία, η Σαουδική Αραβία και το Κατάρ είχαν αναλάβει την χρηματοδότηση της επιχείρησης της οποίας η κάλυψη ήταν μια αυστραλέζικη εταιρία. Ο γενικός διοικητής της CIA David Petraeus, ήταν ο διοικητής της επιχείρησης. Αν και δεν είναι ξεκάθαρο γιατί οι Λίβυοι επιτέθηκαν στο προξενείο, ο ρόλος του δεν ήταν άλλος από το να προσφέρει κάλυψη στην μεταφορά όπλων στους τζιχαντιστές. Μετά τον θάνατο του αμερικανού πρέσβη οι ΗΠΑ διέκοψαν την δραστηριότητα τους στη Λιβύη, τα όπλα όμως ήταν ήδη στα χέρια των τζιχαντιστών.
Ας πάμε τώρα ένα χρόνο μετά, τον Αύγουστο του 2013. Είναι νωρίς το πρωί και ένας κίτρινος καπνός γεμίζει το προάστιο της Ghouta κοντά στη Δαμασκό, το οποίο ελέγχουν δυνάμεις ανταρτών. Λίγες ώρες τα άψυχα σώματα πάνω από 1000 ανθρώπων, ανάμεσα τους και 300 παιδιά θα κείτονται στους δρόμους. Πρόκειται για μια απο τις χειρότερες επιθέσεις με χημικά όπλα στην ιστορία του συριακού εμφυλίου.Ο πρόεδρος Ομπάμα θα δηλώσει συγκλονισμένος ότι η Συρία πέρασε την ‘κόκκινη γραμμή’ που είχε θέσει, θα κατηγορήσει το συριακό καθεστώς και θα ανακοινώση στρατιωτική επέμβαση των ΗΠΑ στη Συρία για να διώξει τον Ασαντ απο την εξουσία. Δυο μέρες όμως πριν την επίθεση, θα αλλάξει γνώμη δηλώνοντας ότι δεν μπορεί να προχωρήσει στην στρατιωτική επέμβαση χωρίς την έγκριση του Κονκρέσο.
Τι συνέβη λοιπόν και άλλαξε γνώμη; Την απάντηση θα δώσει ο βραβευμένος με πούλιτζερ δημοσιογράφος Seymour Hersh ο οποίος θα αποκαλύψει απόρρητα έγγραφα στα οποία αναφέρεται ότι το μέτωπο Al Nusrah είχε προμηθευτεί χημικά όπλα και συγκεκριμένα αέριο Σαρίν, με τη διαμεσολάβηση Τούρκων και Σαουδάραβων, με σκοπό να πραγματοποιήσουν επίθεση μεγάλης έκτασης στη Συρία. Λίγους μήνες πριν την επίθεση, η τουρκική αστυνομία είχε συλλάβει αντάρτες του μετώπου Al Nusrah για κατοχή αερίου σαρίν αλλά λίγο μετά αφέθηκαν ελεύθεροι. Ήταν η εποχή που ο Άσαντ με τη στήριξη των Ρώσων κέρδιζε σημαντικό έδαφος στη Συρία, κάτι που μάλλον ανησυχούσε τόσο τις ΗΠΑ, και την ΕΕ όσο και την Τουρκία και την Σαουδική Αραβία, για διαφορετικούς λόγους την καθε μία. Χρειαζόταν μια κίνηση αντιπερισπασμού ώστε η κοινή γνώμη να στραφεί πάλι κατά του Άσαντ και να δικαιολογηθεί μια στρατιωτική επέμβαση στην περιοχή. Αν και η επέμβαση αυτή δεν έγινε, η αντίστροφη μέτρηση για τον Άσαντ ξεκινάει. Τα όπλα του Καντάφι και τα άφθονα πετροδολάρια των Σαουδάραβων εξοπλίζουν και διασπούν τις ανομοιογενείς ομάδες ανταρτών, που πλέον υπολογίζονται σε χίλιες μέσα στο έδαφος της Συρίας.
Ένα χρόνο μετά την επίθεση στη Ghouta, το Ισλαμικό Κράτος θα κάνει την εμφάνιση του, σκορπώντας τον τρόμο και τον θάνατο.
Το αποτέλεσμα των πολιτικών αυτών οδήγησε σε περίπου τέσσερα εκατομμύρια σύρους πρόσφυγες και σε πάνω από 250,000 να προσπαθούν μέσα στο 2015 να περάσουν στην Ευρώπη. Τα πνιγμένα σώματα των προσφύγων τάραξαν τις συνειδήσεις αλλά δεν άλλαξαν τις πολιτικές. Η Ευρώπη από τη μια δίνει άσυλο και από την άλλη σχεδιάζει μυστικές πολεμικές επιχειρήσεις στη Λιβύη με τη δικαιολογία ότι θα χτυπήσει τα κυκλώματα διακινητών.
Το ποιός τελικά θα είναι η ‘παράπλευρη απώλεια’ μένει να το δούμε…
