Έφυγε αθόρυβα από ανάμεσά μας, ο προ – τελευταίος θα έλεγα θεολόγος της «παλαιάς φρουράς», των λαϊκών θεολόγων, και ιεροκηρύκων, της Ι. Μητροπόλεως Κυδωνίας & Αποκορώνου: Ο αγαπητός σε όλο το πλήρωμα της Εκκλησίας μας, και μακαριστός, ήδη, ο ΓΙΟΡΓΟΣ Ο ΓΑΡΕΔΑΚΗΣ! Πορεύεται «κατά το γεγραμμένον», σύμφωνα με την απαρέγκλιτον Απόφαση του Δημιουργού «Ουρανού και γης», ύστερα και από την καθοριστική μοιραία κίνηση ανυπακοής, των πρωτοπλάστων, αλλά και την ελπιδοφόρα, υπόσχεση του ιδίου (Θεού), προς την κοινήν μητέρα της Ανθρωπότητος (Εύας) για τον «τον γεννόμενον εκ γυναικός» (της Παναγίας μας), Υιόν της Παρθένου, σύμφωνα με την οποίαν (Απόφαση), η κεφαλή του αρχέκακου όφεως (του διαβόλου), θα συντριβεί (Σταύρωση και Ανάσταση του Ιησού), έναντι πλήξεως της φτέρνας (τριήμερος ύπνος)!
Έφυγε την 13 Φεβρουαρίου 2015, και κηδεύτηκε σαν κοινός θνητός, την επομένη, ημέρα Σάββατο, στον Αγ. Παντελεήμονα εκεί στον οικισμό όπου γεννήθηκε, ανατράφηκε, και έζησε τα περισσότερα χρόνια της Ζωής του, στον ιστορικό «ΜΑΚΡΥ ΤΟΙΧΟ», (Κάτω Δαράτσου), προάστιο της πόλεως μας• τάφηκε στο κοιμητήριο (του πάνω Δαράτσου), στην Αγία Μαρίνα.
Εκτιμούμε ότι, οδηγείται, εις «τας αιωνίους Μονάς», για να συναντήσει τους φίλους του, λαϊκούς – Συνεργάτες – Αείμνηστους σκαπανείς του ιεραποστολικού αμπελώνος της τοπικής Εκκλησίας: ΚΩΝΣΤ. ΘΕΟΧΑΡΙΔΗ – ΓΙΩΡΓΟ ΚΑΤΣΙΒΕΛΑΚΗ – ΓΙΑΝΝΗ Δ. ΑΝΑΣΤΑΣΑΚΗ – ΕΜΜΑΝ. ΑΝΑΣΤΑΣΑΚΗ και ΣΠΥΡΟ (τον) ΒΟΥΤΕΤΑΚΗ. Αναφέρομαι σε όλους αυτούς, εις μνημόσυνον αιώνιον, διότι εκοπίασαν αμισθί, χάρην όλων ημών, χάριν της Εκκλησίας, και του Δομήτορος Αυτής, και ειδικότερα της Τοπικής, τόσον εντός της πόλεως Χανίων και περιχώρων, όσον και στο ύπαιθρον του Νομού μας, και πέραν αυτού! Μάλιστα όπως μου είχεν αναφέρει κάποτε , και ο Μακαριστός (Μικρασιατικής καταγωγής από την Μαγνησία), κορυφαίος και ανεπανάληπτος, Κώστας Θεοχαρίδης, ορισμένοι εξ αυτών, μεταξύ των οποίων ο Γ. Γαρεδάκης και ο Σπ. Βουτετάκης, οι οποίοι διέθεταν και άδεια οδήγησης, και «ρόδα» (Ι.Χ), έκαμναν συνεννόησης από πριν, για την επομένη (τότε) Κυριακή με Μνημόσυνο. Εγέμιζαν λοιπόν το «ρεζερβουάρ» και διέτρεχαν τα χωριά της υπαίθρου, π.χ. του Αποκορώνου ή της Κυδωνίας ή του Ακρωτηρίου, ή της Κισσάμου, (και κατά προτίμησιν), όπου υπήρχε μνημόσυνον, προκειμένου να κηρύξουν τον Θείο Λόγο, -όσον ήταν δυνατόν – «εις ώτα», περισσοτέρων ψυχών, (από ) του εκκλησιάσματος! Η επιστροφή τους δε, εγίνετο (από τους οδηγούς – Θεολόγους) – τον Βουτετάκη και τον Γαρεδάκη – κατά την αντίθετον φοράν και πορείαν!
Ο Μακαριστός Γιώργος Γαρεδάκης, αν και το ήθελε πολύ, δεν ευτύχησε ποτέ , να κάνει δική του οικογένεια. Ίσως διότι ήταν , ανέκαθεν ευτραφής και παχύσαρκος, και πολύ πιθανόν να μην προτιμήθηκε και από το έτερο φύλον. Πιθανόν επίσης διότι έζησε , όλα του τα χρόνια, με μιαν από τις αδελφές του, η οποία παρέμεινε και αυτή ελεύθερη, και ετύγχανε της φροντίδας της, αλλά και , αντιστοίχως και αυτή , της προστασίας του. Ακόμα είναι πιθανόν, να έμεινε ελεύθερος διότι ακολούθησε και την προτροπήν του Αποστόλου Παύλου, περί της παρθενίας και της αφοσιώσεως, αποκλειστικά στην ιεραποστολή και το Έργον του Ευαγγελίου!
Ήταν όμως διπλά αξιέπαινος, και κατά τούτο: Διότι υπήρξε Αυτοδίδακτος, και εσπούδασε την ιεράν επιστήμη, ως εργαζόμενος! Η μακαριστή Μητέρα μου, Ελένη Δρακωνάκη το γένος Παπαδάκη, μου είχε αναφέρει ότι, τον ενθυμόταν κατά την διάρκεια της Γερμανικής κατοχής (1942-43), ως εργαζόμενον τότε, εις ραφείον, εις τον επιταγμένον χώρον – δωμάτιον – μέρους, της πατρικής της κατοικίας (Αποκορώνου & Γρηγορίου Ε’ γωνία), τότε ευρισκόμενος (ο Γ.Γ.), εις μετ’ εφηβική ηλικίαν • την οποίαν Τέχνη, την Ραπτικήν, εσυνέχισε μεταπολεμικώς, εργαζόμενος, και σπουδάζοντας, την θεολογίαν, χωρίς να επιβαρύνει την πατρική του οικογένειαν!
Ήταν συνετός, οικονόμος, και δεν εντρεπόταν να κάνει, οποιανδήποτε εργασίαν. Είχεν αποκτήσει σταδιακά, δια της αυτομελέτης, και εργατικότητος του, εκτός της ιδιότητος του «πολυτεχνά», και το χάρισμα της Ομιλητικής και της Ποίησης. Ως επίσης, ήταν αυτοδίδακτος και στη Μουσική, παίζοντας το Ακορντεόν, στα πέντε του δάκτυλα, και πολλάκις στάθηκε αρωγός σε διάφορες σχολικές εκδηλώσεις, όπως τον θυμάμαι το έτος 1966-67 στο ιδιωτ. Γυμνάσιο «Παπαϊωάννου», όπου είχα φοιτήσει, για μικρό χρονικό διάστημα (ο υποφαινόμενος)..! Ο θεολογικός του λόγος, πολλάκις συνδύαζε και την ποίηση, και συχνά – πυκνά ανέφερε, από Άμβωνος, παράλληλα με την ανάλυση του Ευαγγελίου, και .. προσθήκες, από πολλούς σύγχρονους Έλληνες ποιητές, διανθίζοντας τοιουτοτρόπως το κήρυγμά του και με αποσπάσματα από την στρατευόμενη χριστιανική ποίηση (π.χ. Αλεξ. Παπαδιαμάντης – Γεωργ. Βερίτης (Αλεξ. Γκιάλλας) κ.τ.λ. Επίσης η ευγένεια της ψυχής του, τον ωθούσε να δημοσιεύει, στον τοπικό Χανιώτικο Τύπο, ωραιότατες ακροστιχίδες, εις μνήμην «ζώντων τε και τεθνεώτων», ωσεί τιμητικής αναφοράν αφ’ ενός ή «εις μνημόσυνον αιώνιος», αφ’ ετέρου.
Ο Άνθρωπος ΓΙΩΡΓΟΣ ΓΑΡΕΔΑΚΗΣ, πριν τον διορισμό του εις το Δημόσιον είχεν εργαστεί και στην ιδιωτικήν εκπαίδευση: στο ιδιωτ. Γυμνάσιον – Λύκειον «Γ. Παπαϊωάννου – Αραχωβίτη», το πρωτότυπο (για την επαρχία) ιδιωτ. Γυμνάσιον – Λύκειον Αλικιανού «Γεωργ. & Αρεμησίας Καψωμένου» κτλ. Ακόμη παρέδιδε και ιδιαίτερα μαθήματα «τω πάλαι ποτέ» ως αδιόριστος. Ο υπέροχος, Γιώργος Γαρεδάκης, δεν πιστεύω, να είχε αφήσει εκκλησία ή ενορία του Νομού Χανίων, χωρίς αν την επισκεφτεί, με τον ένα ή άλλο τρόπο, και με την άδεια, του εκασταχού Επισκόπου και των ιερέων, να ομιλεί ψυχωφελώς, επί σειράν ετών, είτε σε πανηγύρια Αγίων, είτε σε παραμονές εσπερινών, είτε στη Θεία Λειτουργία!
Όμως αυτός ο Άνθρωπος, που δεν είχεν αφήσει ούτε «ξωκλήσι», άνευ κηρύγματος, έμελλε να «αναχωρήσει» την ημέρα που έφυγε (14-2-2015) και παρά την τιμητική παρουσία 5-6 ιερέων, χωρίς έναν επικήδειο λόγο, ούτε από έναν λαϊκό, ούτε από έναν ιερωμένο, δυστυχώς, εκτός βεβαίως, της νεκρωσίμου ακολουθίας. Πιστεύω ότι αυτό θα οφείλετο σε παράλειψη ή παρεξήγηση , ή (και) στο βαρύ κλίμα, που επεκράτησε, και την περιρρέουσα λύπη, και αθυμία, (πράγμα φυσιολογικόν), που επηρεάζει όλους μας, την δεδομένην στιγμή, ενός αποχωρισμού, από τα αγαπημένα μας πρόσωπα
Κύριε ΓΙΩΡΓΟ ΓΑΡΕΔΑΚΗ, όλοι μας σε αγαπούσαμε, και όλα τα ΧΑΝΙ, σεμνύνονται για την προσφορά σου στην Παιδεία, και την Εκκλησία εν γένει. Όλοι μας είχαμε λάβει κάτι από Εσένα , και όλοι έχομεν ακούσει, έναν καλό λόγο, από τα χείλη σου. Στο καλό να πας. Καλό σου κατευόδιο. Επίτρεψέ μας, να σε αποχαιρετήσουμε με λόγια, του άλλου (μεγάλου και αειμνήστου) ανθρώπου και θεολόγου ΣΠΥΡΟΥ ΒΟΥΤΕΤΑΚΗ, που συνήθιζε και αυτός, έτσι να αποχαιρετά: «Η Παναγιά μαζί σου. Αγγελικές δυνάμεις επί τω μνήμα σου»!
Ελαφρύ το χώμα, που σε σκεπάζει. (Στο) «α Dio», και καλό σου ταξίδι στον Παράδεισο. Δεν θα σε ξεχάσομε ποτέ.
ΓΙΩΡΓΟΣ Μ. και Ε. ΔΡΑΚΩΝΑΚΗΣ
(Γραμματέας του Τμήματος Χανίων της Γ.Ε.Χ.Α.)
