Ήταν πάντα στην πρώτη γραμμή των μαχών και του πολέμου. Ο Γιάννης Μπεχράκης βρέθηκε πολλές φορές αντιμέτωπος με τον θάνατο, πριν χάσει τελικά την άνιση μάχη με τον καρκίνο το Σάββατο 2 Μαρτίου.
Μία από τις φορές αυτές, τότε που είδε το θάνατο από πολύ κοντά, που τον ένιωσε στο πετσί του, καθώς είδε μπροστά του να εκτελείται ο καλύτερός του φίλος Κερτ Σορκ, ήταν το 2000 όταν βρισκόταν στην Σιέρα Λεόνε.
Ο φωτορεπόρτερ μίλησε για την εμπειρία του στην TEDxAthens του 2013. Στην αφρικανική χώρα με τα τεράστια κοιτάσματα διαμαντιών, τότε ο εμφύλιος πόλεμος μαινόταν επί οκτώ χρόνια ήδη, όταν η ομάδα του Reuters έπεσε σε μια ενέδρα που έστησαν οι αντάρτες. Ο ίδιος σώθηκε από θαύμα, όμως είδε τον φίλο του Κερτ Σορκ να πέφτει νεκρός από σφαίρες δίπλα του. Με τον λυγμό στη φωνή του διηγείται πώς έζησε το περιστατικό και η εμπειρία γι’ αυτούς που τον ακούν είναι συγκλονιστική.
Προσπαθεί να συνδυάσει με χιούμορ την διήγησή του. Αυτά που εκείνος ζει στην «καθημερινότητά» του, η φρίκη του πολέμου, σοκάρουν όσους διαβάζουν για τα μακρινά γεγονότα, όσους μέσα από τις φωτογραφίες του μαθαίνουν τι συμβαίνει σε κάποια μακρινή γωνιά του πλανήτη.
«Αρχίζουν και πυροβολούν το αυτοκίνητο και το αυτοκίνητο αρχίζει και διαλύεται. Οι σφαίρες σφυρίζουν παντού. Κομμάτια από αίμα, από σάρκα, από γυαλιά, από μεταλλικά αντικείμενα με χτυπάνε παντού. Ενστικτωδώς λέω στον Κερτ που οδηγάει “κάνε κάτι, φύγε” και καταλαβαίνω ότι είναι νεκρός», διηγείται και με κόπο συγκρατεί το λυγμό του.
«Θέλω να φύγω από το αυτοκίνητο γιατί αισθάνομαι εγκλωβισμένος», λέει και διηγείται πως και ο στρατιώτης που τους συνόδευε και καθόταν δίπλα του ήταν επίσης νεκρός. «Εκείνη τη στιγμή περιμένω τη σφαίρα που θα φάω εγώ».
«Ο χρόνος έχει σταματήσει, είναι απίστευτο και σκέφτομαι “ελπίζω να φάω μια σφαίρα στο κεφάλι και να πεθάνω και όχι στο στομάχι και να υποφέρω”», συνεχίζει την διήγησή του.
Τελικά κατάφερε να βγει από το αυτοκίνητο, αρπάζοντας τις φωτογραφικές μου μηχανές – «Είναι η αρρώστια μου», λέει και αρχίζει «πλέοντας σε μια λίμνη αδρεναλίνης» αρχίζει να διασχίζει τρέχοντας την ζούγκλα.
Προσπαθώντας να μεταφέρει όσα περνούσαν τις ώρες εκείνες από το μυαλό του, λέει: «Και τότε υπάρχουν οι δύο Γιάννηδες. Ο ένας λέει “Μα πού πήγες κι έμπλεξες, δεν άκουγες τη μανούλα σου που σου έλεγε “μην πας σε τέτοια πράγματα ρε φίλε”, κι από την άλλη, ήταν ο άλλος που έλεγε “εσύ ρε φίλε είσαι φτιαγμένος γι’ αυτά».
Ούτε τότε όμως τα πράγματα ήταν απλά και ο Γιάννης Μπεχράκης διηγείται πώς σκεφτόταν εκείνες τις τόσο κρίσιμες για την ζωή του ώρες. Ενώ προσπαθούσε έρποντας και έχοντας καλύψει τον εαυτό του με λάσπη για να μην ξεχωρίζει κατά το δυνατόν, περνά από το μυαλό του πως δεν θα τα καταφέρει, πως θα τον πιάσουν οι αντάρτες, θα τον βασανίσουν και ο ίδιος θα εξευτελιστεί στον εαυτό του. «Πώς θα ζήσω έτσι», διερωτήθηκε και συνεχίζει: «Οπότε λέω, θέλω να πεθάνω. Θα πέσω πάνω τους και θα τους κάνω να με σκοτώσουν. Θα αυτοκτονήσω με την φωτογραφική μηχανή, θα την χτυπήσω στο κεφάλι μου! Κι εκεί με πιάνουν τα γέλια, φανταστείτε τώρα να έρθουν οι στρατιώτες και να δουν ένα τύπο να χτυπά το κεφάλι του με μια φωτογραφική μηχανή»!
Αμέσως μετά, αφού γλίτωσε «ως εκ θαύματος», έβγαλε μια σέλφι, έχοντας μόλις ξεφύγει από το θάνατο:
«Αυτό που έχασα ήταν δύο πολύ καλοί μου φίλοι, ο ένας ήταν ο Κερτ, αδερφικός φίλος, και θέλω να αφιερώσω αυτή την ομιλία στον Κερτ και στον Μιγκέλ που πέθαναν και με βοήθησαν. Ο Κερτ έφαγε τις σφαίρες για ‘μενα και γι’ αυτό τον κουβαλάω πάντα μαζί μου», είπε στο τέλος της συγκλονιστικής του ομιλίας.
