2. Άουσβιτς
Το φοβερό αυτό στρατόπεδο – φοβερό όπως και όλα τα άλλα- βρισκότανε στην περιφέρεια της μικρής πολωνικής πόλης Άουσβιτς από την οποία πήρε το όνομά του. 
Βρισκόταν – με σατανική επιλογή- στο βάθος ενός λεκανοπεδίου που περιστοιχιζόταν από έλη και τέλματα, που ανάδιδαν αφόρητη δυσοσμία! Είχε ειπωθεί πως «εκεί καραδοκούσε ο θάνατος για χίλια χρόνια»! Δέκα χιλιάδες (10.000) ανθρώπινα πλάσματα, περνούσαν καθημερινά από τους θαλάμους αερίων και 3.000.000 θανατώθηκαν μ’ αυτόν και άλλους τρόπους! Στοιχεία που τα έδωσε ο διοικητής του, κατά τη δίκη των εγκληματιών πολέμου. Όταν ιδρύθηκε περιλάμβανε έξι παλιές παράγκες καταυλισμών και ένα εγκαταλειμμένο εργοστάσιο καπνού. Αργότερα, ανάλογα με τις «ανάγκες» επεκτάθηκε αρκετά. Την 1η Μαΐου 1940, ο αντισυν/ρχης των SS (Ες –Ες) Ρούντολφ Φράντς Φέρντιναντ, μετατέθηκε εκεί από το άλλο κολαστήριο το Ζαχσενχάζεν. Ήταν παλιός ποινικός εγκληματίας, με πολυετή φυλάκιση, όμως αυτό ήταν λόγος για την προσχώρησή του στο ναζιστικό κόμμα! Τον επέλεξε ο Χίμλερ, στη διάρκεια μιας επιθεώρησης κι ενέκρινε την τοποθέτησή του στο Άουσβιτς. Από τη στιγμή εκείνη, χιλιάδες Σοβιετικοί αιχμάλωτοι και φουρνιές Ισραηλιτών άρχισαν να φτάνουν στο στρατόπεδο. Όπως κατέθεσε, τουλάχιστον 80.000 άνθρωποι είχαν θανατωθεί με αέρια, κατά τους πρώτους έξι μήνες! Ο αριθμός των «αποστολών» άρχισε να μεγαλώνει, Όμως επειδή τα κρεματόρια δεν επαρκούσαν, οι νεοφερμένοι έπρεπε να θανατώνονται μέσα σε πρόχειρους θαλάμους αερίων και τα πτώματά τους να καίγονται μέσα σε λάκκους. Στην πόρτα του κύριου θαλάμου είχε γραφτεί: «Θάλαμός απολυμάνσεως»! έτσι για να αποφευχθούν σκηνές πανικού των υποψήφιων θυμάτων. Αφού γινόταν τσίτσιδοι μπαίνανε 250 κάθε φορά και η φρουρά κλείδωνε τις πόρτες. Από ειδικά ανοίγματα στους τοίχους, έριχναν μέσα μια έως δύο πλάκες «Κυκλωνίου Β». Αυτό περιείχε σύνθεση του τρομερού «Πρωσσικού Οξέως». Χρόνος θανατώσεως τα δέκα λεπτά περίπου. Σε μισή ώρα μετά, μεταφερότανε τα πτώματα σε λάκκους εκεί κοντά και καίγονταν. Προ της καύσεως τους αφαιρούντο τα χρυσά δόντια. Τους έκαιγαν με ξύλα αλειμμένα με παραφινέλαιο και το λίπος που μαζευόταν στο βάθος των λάκκων, το ρίχνανε με κουβάδες στη φωτιά για να την διατηρούν! Η οσμή της ανθρώπινης καιόμενης σάρκας, έφτανε στους γύρω κατοικημένους χώρους. Μετά το κάψιμο της σάρκας, καθάριζαν τους λάκκους από τα οστά, τα οποία μετέτρεπαν σε σκόνη με σφυριά και την έριχναν, ολόκληρα φορτηγά, στον ποταμό Βιστούλα! Ωστόσο συν τη προόδω ερχόταν μεγάλες φουρνιές κρατουμένων από Βέλγιο, Γαλλία, Ολλανδία, Ελλάδα. Όλα τα αντικείμενα, ρούχα και άλλα, ετοποθετούντο σε αποθήκη. Τα τιμαλφή τα έστελναν στο Βερολίνο στην ΡάΪχεμπάνκ. Τα ρούχα βέβαια απολυμαίνονταν και στέλνονταν για ένδυση σκλάβων εργατών, που τους είχαν πάει εκεί με δόλο! Τα χρυσά δόντια τα έλιωναν και τα έστελναν μια φορά τον μήνα στην υγειονομική υπηρεσία των μάχιμων Ες – Ες για οδοντοπροσθετική! Κατά το 1943, μαθαίνουμε σύμφωνα με τα στοιχεία που κρατούσε ο φον Ρούντολφ Φέρντιναντ, πως έφτασαν εκεί 90.000 από τη Σλοβακία, 65.000 από την Ελλάδα, 11.000 από την Γαλλία, 20.000 από το Βέλγιο, 90.000 από την Ολλανδία, 400.000 από Ουγγαρία, 250.000 από Πολωνία και Άνω Σικελία και 150.000 από την ίδια τη Γερμανία! Δηλαδή κομμουνιστές Γερμανοί, εβραίοι και διάφοροι ξένοι (μετανάστες). Το Άουσβιτς δικαίως ονομάστηκε «στρατόπεδο του θανάτου». Η κόλαση του Δάντη, είχε μια επιγραφή πιο κατάλληλη: «ω εσείς που μέσα μπαίνετε, αφήστε κάθε ελπίδα»! Όσον αφορά τους Γερμανούς κρατούμενους, μπαίνει ένα ερώτημα: Μόνο οι ξένοι μας θα πατηθούν από τους Χρυσαυγίτες; Θα γλυτώσουν οι Έλληνες;
Συνεχίζεται
Α.Π.Χ