Της Αγγελικής Ελ. Ροσμαράκη *
Χωρίς να είναι βέβαιο πως προέκυψε η πανδημία που καθήλωσε τον πλανήτη, είτε από κάποιο εργαστήριο στην Χιουχάν, είτε από κάποιο άγριο ζωάκι, πιθανότατα το παγκολίν, το βέβαιο είναι ότι έχει βλάψει σοβαρά μορφές κοινωνικότητας σε πολλά επίπεδα. Αυτές αφορούν την καθημερινή ζωή, από τους χώρους εργασίας, μέχρι τους χώρους αναψυχής συλλήβδην. Όπως λέει ο Χάρτης των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης (άρθρο 12) που αναφέρεται στην ελευθερία του συνέρχεσθαι και του συνεταιρίζεσθαι:
«Κάθε πρόσωπο έχει δικαίωμα στην ελευθερία του συνέρχεσθαι ειρηνικώς και στην ελευθερία του συνεταιρίζεσθαι σε όλα τα επίπεδα, ιδίως στον πολιτικό και στον συνδικαλιστικό τομέα, καθώς και στους τομείς που αναφέρονται στον πολίτη, πράγμα που συνεπάγεται το δικαίωμα κάθε προσώπου να ιδρύει με άλλους, συνδικαλιστικές ενώσεις και να προσχωρεί σε αυτές για την υπεράσπιση των συμφερόντων του.»
Με βάση την μέχρι τώρα κατάσταση που επικρατεί παγκόσμια, αναρωτιέται κανείς, αν ποτέ η ανθρωπότητα θα επανέλθει στην συλλογικότητα όπως νοούνταν μέχρι σήμερα, το γεγονός δηλαδή ότι ο άνθρωπος συμμετείχε όπου συμμετείχε με την φυσική του παρουσία.
Όποιες παρασπονδίες γίνονται από μικρούς ή από μεγάλους στην εποχή της νέας κανονικότητας, είτε στηλιτεύονται άγρια από ιθύνοντες και μη, είτε καταστέλλονται επίσης άγρια, με την βοήθεια της αστυνομίας. Δηλαδή όπως μας προέκυψε ο ιός, ούτε παραγγελία να τον είχαν όλοι οι συνωμοσιολόγοι και συνωμοσιολάγνοι. Και το ερώτημα που μπαίνει είναι, μέχρι πότε θα διαρκέσει αυτό και η απάντηση που παίρνει είναι, οι νεκροί στην Κίνα στην Ιταλία, στην Πορτογαλία και στην Αμερική και σε όποια χώρα οι θάνατοι ξεπέρασαν το επίπεδο συναγερμού. Να φοβόμαστε τελικά ή να μην φοβόμαστε; Πότε υπολογίζεται ότι θα έχουμε ένα ασφαλές φάρμακο ή ακόμα το εμβόλιο;
Αν κάποιος είναι κατά των εμβολίων σίγουρα δεν τον απασχολεί ο χρόνος που αυτό θα κυκλοφορήσει στην αγορά. Και ύστερα είναι όλα όσα λέγονται σχετικά με το καινούριο εμβόλιο, για το περιβόητο τσιπάκι και για την σκέψη που κάποιοι θέλουν να ελέγχουν μέσω αυτού. Και καθώς δεν υπάρχουν απαντήσεις, όλα μοιάζουν σενάρια νοσηρής επιστημονικής φαντασίας. Για όσα θα γίνουν για μας, χωρίς εμάς.
* Κοινωνιολόγος/Med Εκπαίδευσης/ MA in Critical and Creative Writing