Του Νίκου Τζάρα
Σε μια περίοδο που η ιδιωτικοποίηση – εκποίηση των δημόσιων κοινωνικών αγαθών, των δημόσιων ελεύθερων χώρων, παίρνει πρωτοφανείς διαστάσεις για τη χώρα μας , τα περιβαλλοντικά κινήματα και οι φορείς των εργαζομένων επιβάλλεται να προτάξουν τις κοινωνικές ανάγκες της μεγάλης λαϊκής πλειοψηφίας που πλήττεται βίαια από την οικονομική και οικολογική κρίση.
Με πρόσχημα την εξυπηρέτηση ενός άδικου και μη βιώσιμου χρέους προωθείται μια εκτεταμένη και γενικευμένη ιδιωτικοποίηση – εκποίηση περιβαλλοντικού πλούτου και φυσικών πόρων στερώντας από τη χώρα τα πολυτιμότερα εργαλεία για τη χάραξη ενός εθνικού σχεδιασμού παραγωγικής ανασυγκρότησης για την έξοδο από την κρίση, προς όφελος της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας.
Μέσω της εφαρμογής των μνημονιακών πολιτικών, τη δημιουργία του υπερταμείου και την ένταξη σε αυτό φυσικών αγαθών όπως το νερό, η ενέργεια, η δημόσια γη, τα λιμάνια, αεροδρόμια κλπ. επιχειρείται μια μαζική εκποίηση και εκχώρηση τους, σε μεγάλα επιχειρηματικά συμφέροντα τα οποία αποσκοπούν στην υπερ-εκμετάλλευση του φυσικού πλούτου, στο αλόγιστο κέρδος, στην αποδόμηση των εργασιακών σχέσεων, στη φτωχοποίηση ακόμη μεγαλύτερων λαϊκών στρωμάτων .
H υπεράσπιση του δημόσιου πλούτου και των κοινόχρηστων αγαθών της περιουσίας των λαϊκών στρωμάτων απέναντι στην επέλαση των τοκογλύφων δανειστών αποτελεί τον αναγκαίο όρο για το ξεπέρασμα της κρίσης . Είναι ανάγκη για πλαισίωση των δυνάμεων που αντιστέκονται σε αυτή την επέλαση και βάση για κοινή δράση και συντονισμό τους.
