Γράφει ο Αρης Χατζηστεφάνου | Ο πολιτισμός μιας κοινωνίας δεν κρίνεται όταν όλα πηγαίνουν καλά. Κρίνεται όταν μας κατακλύζουν συναισθήματα που μας καλούν να επιστρέψουμε σε πρωτόγονες καταστάσεις. Είναι οι στιγμές που καλούμαστε να αποδείξουμε ότι δεν αποτελούμε πλέον ανθρωπόμορφα κτήνη αλλά έχουμε δημιουργήσει ανώτερες μορφές οργάνωσης της κοινής μας ζωής.
Η ελληνική κοινωνία διέρχεται μια τέτοια κατάσταση, από το μίσος και τη θλίψη που προκάλεσε η αποκάλυψη του ειδεχθούς εγκλήματος με τη μικρή Άννυ.
Όταν ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη, λοιπόν, δηλώνει δημοσίως ότι “πολύ γρήγορα θα έχουμε το θάνατο και του ίδιου του δράστη”, μας καλεί να επιστρέψουμε στην κατάσταση μιας ανθρωποφάγου κοινωνίας.
Αρνούμενος ουσιαστικά την ίδια του την επιστήμη – και κάθε επιστήμη – συμπλήρωσε ότι “δεν μπορεί κανείς ούτε να το αναλύσει εγκληματολογικά, ούτε ποινικά, ούτε κοινωνικά”
Είχαμε υποστηρίξει στο παρελθόν ότι ο μνημονιακός Πανούσης είναι επικίνδυνος για τη χώρα, τη κυβέρνηση και τη δημοκρατία. Είναι ο άνθρωπος που παρείχε στήριξη στα φασιστικά και εθνικιστικά συνθήματα των ΟΥΚ και δήλωνε ότι η Ελλάδα δεν χωρά άλλους μετανάστες – και το έλεγε καθώς η θάλασσα ξέφραζε τα άψυχα σώματά γυναικών και βρεφών.
Αξίζει να συγκρίνουμε τις δυο ιστορίες, της μικρής Άννυ και των προσφύγων: Ο φερόμενος ως δράστης της φρικτής δολοφονίας της Αννυ ήταν τοξικομανής και πιθανότατα ψυχικά ασθενής. Η παρατήρηση αυτή ίσως να μην είναι αρκετή για να μετριάσει το μίσος μας απέναντί του. Είναι όμως η απόδειξη ότι πρόκειται για ένα αναπάντεχο και απρόβλεπτο περιστατικό (αν και προκύπτει το θέμα για το πως η διάλυση των δομών πρόνοιας λόγω των μνημονίων -που ψήφιζε ο Πανούσης – ενίσχυσαν τέτοιες καταστάσεις).
Αντίθετα ο θάνατος χιλιάδων ανθρώπων στη Θάλασσα, με απόλυτη ευθύνη της ΕΕ και πολιτικών όπως ο Πανούσης, είναι απόλυτα προβλέψιμος και αντιμετωπίσιμος. Ενώ λοιπόν ο υπουργός στηρίζει με τις πράξεις του τη δολοφονία χιλιάδων ανθρώπων, στην περίπτωση ενός περιστατικού που προκαλεί το ενδιαφέρον των ΜΜΕ, αρνείται την επιστήμη του και εμμέσως καλεί την κοινωνία να προχωρήσει σε αυτοδικία – δηλαδή περισσότερους θανάτους.
Ο Πανούσης απειλεί πλέον κάθε έννοια κράτους δικαίου και ανθρώπινου πολιτισμού.
Κάθε στιγμή που περνά χωρίς η κυβέρνηση να τον απομακρύνει, σαν ξένο σώμα, την κάνει συνένοχη για ό,τι ακολουθήσει.