Της Χεγκάζι Κατερίνα | Δε φοβάμαι τίποτα;… Δεν ελπίζω τίποτα;… Είμαι λέφτερος;…
Μεγάλα λόγια…Σοφά λόγια…Τα πίστευα και τα πιστεύω…Τα πιστεύω και τα παλεύω κάθε μέρα… Αλλά πόσο δύσκολο γίνεται πια…Άραγε σε ποια ηλικία και υπό ποιες συνθήκες να τα σκέφτηκε ο μεγάλος Νίκος Καζαντζάκης; Πότε τα πιστεύεις αυτά τα λόγια; Στη δύναμη και επιπολαιότητα της πρώτης νιότης; Στο γήρας μιας ολοκληρωμένης και ευλογημένης ζωής; Ή απλά όταν δεν έχεις τίποτα να χάσεις; Ή τίποτα να κερδίσεις; Δεν αμφισβητώ τα λόγια του…Τον εκτιμώ βαθειά εξάλλου…Απλά τελευταία αναρωτιέμαι με όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας, πόσο δύσκολο είναι να μη φοβάσαι τίποτα πια – κι ας μην με μεγάλωσαν μαθαίνοντάς μου το φόβο – ή να μην ελπίζεις σε τίποτα – όταν η ελπίδα είναι το τελευταίο ίσως που σου έχει απομείνει…
Η ελπίδα ότι θα πάνε καλύτερα τα πράγματα, ότι θα βρω κι εγώ μια δουλειά πάνω σε αυτά που αγάπησα και ήθελα πάντα να κάνω κι ας είναι και για 300 ευρώ πια… Η ελπίδα ότι θα τα καταφέρω τελικά, ότι θα ζήσω κάπως κι εγώ, ίσως και να ευτυχήσω…Η ελπίδα ότι δε θα αναγκαστώ να φύγω κι εγώ στο εξωτερικό όπως τόσοι άλλοι νέοι και θα μείνω στον τόπο μου, που βρίσκονται οι ρίζες του δέντρου μου και της καρδιάς μου…Και δίπλα σ’ αυτές τις ανθρώπινες και ταπεινές ελπίδες, ο φόβος… Ο φόβος ότι τελικά αυτή η δουλειά που περιμένεις για να επιβιώσεις δε θα βρεθεί τόσο σύντομα, όσο κι αν έχεις ξεφτιλίσει τα στάνταρ σου…Ο φόβος ότι τα πράγματα θα πάνε ακόμα χειρότερα…Ότι θα μεροκαματιάζουμε μέχρι τα γεράματα, όποτε βρίσκεται δουλειά, παρά τις όποιες σπουδές μας – τι ειρωνεία! – όπως έκαναν κάποτε οι άνθρωποι που πάλευαν να σπουδάσουν τα παιδιά τους, δηλαδή εμάς, ώστε να μην ταλαιπωρηθούμε όπως εκείνοι…Ο φόβος ότι τελικά δε θα τα καταφέρω, δε θα ευτυχήσω, δε θα ζήσω καν…Όχι ότι δε θα ζήσω όπως ονειρευόμουν κάποτε, αλλά ότι δε θα ζήσω καν…Ο φόβος της πείνας και του άστεγου που κρυώνει και βρέχεται στη διπλανή πλατεία…Ο φόβος της αυτοκτονίας που την συναντάς στη γειτονιά σου πια και όχι απλά σαν νέο στις ειδήσεις… Ο φόνος του θανάτου του ίδιου με κάποιον τρόπο…Ή ο φόβος της ξενιτιάς για να αποφύγεις το κρύο, τη βροχή, την πείνα, το θάνατο της χώρας σου (ή στην χώρα σου)… Με όλον αυτό το φόβο και όλη την ελπίδα, που πάντα πάνε χέρι-χέρι, πώς μπορείς λοιπόν μεγάλε Καζαντζάκη να είσαι πραγματικά λέφτερος; Και λέγανε ότι είναι σαν να ΄ρθε πόλεμος και σκλαβιά και πάλι στην Ελλάδα και μου φαινόταν υπερβολή…Ποια σκλαβιά αναρωτιόμουν;
Συγγνώμη Νίκο…Θέλω τόσο να είμαι λέφτερη…Αλλά φοβάμαι τόσα πολλά και ελπίζω σε ακόμα περισσότερα…Φοβάμαι και ελπίζω…Ελπίζω και παλεύω…Παλεύω και κάνω υπομονή…Κάνω υπομονή και προσπαθώ να κρατήσω όση ελευθερία απομένει λέφτερη μέσα μου, σαν καλό γλυκό ευλογημένο κρασί…Αυτό που κρατάς στην άκρη να φιλέψεις τους μουσαφίρηδες…Και που ξέρεις; Ίσως μια μέρα να καταφέρω να φτάσω εκεί που ήσουν εσύ όταν έγραφες αυτά σου τα λόγια…Θα μου επιτρέψεις λοιπόν…
Φοβάμαι πολλά…Ελπίζω σε ακόμα περισσότερα…
Θέλω τόσο να’ μαι λέφτερη…
* έπαινος στην κατηγορία Άρθρο στον 1ο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό του Καλλιτεχνείου Αχαρνών http://kallitexnikokafeneioaxarnewn.blogspot.gr για τον Διαγωνισμό Άρθρου…για μια νέα οπτική της ελευθερίας σήμερα…