Ένας ακόμα συμβολισμός για την παράδοση των κινημάτων στην χώρα μας; Μια ακόμα επέτειος μιας εξέγερσης ή ένας ακόμα σταθμός για την υπενθύμιση της ανάγκης για νέες εξεγέρσεις;
Ο Δεκέμβρης είναι και θα είναι για πολλά χρόνια σταθμός για την νέα γενιά, μια γενιά που δεν έζησε την εξέγερση του Πολυτεχνείου ή το μαθητικό κίνημα της δεκαετίας του 90. Θα είναι σταθμός για την γενιά του 2008, μια γενιά που βιώνει με τον χειρότερο ίσως τρόπο τις συνέπειες πολιτικών που δεν επέλεξε ποτέ. Η 6η Δεκέμβρη σηματοδοτεί την δολοφονική επίθεση απέναντι σε κάθε μαθητή και νέο άνθρωπο, σε κάθε παιδί μικρό ή μεγάλο που ονειρεύτηκε ένα άλλο κόσμο, σηματοδοτεί την δική μας σιωπηλή και αναίμακτη δολοφονία από ένα κράτος που ξέχασε. Μας δολοφονούν ακόμα κάθε μέρα σε κάθε γωνιά, σε κάθε γειτονιά.
Σήμερα είναι αργά για δάκρυα και λόγια, είναι αργά για μια ακόμα λιποταξία της γενιά μας από την ιστορική μάχη που πρέπει να δοθεί, στο πεδίο της κοινωνίας. Σήμερα είναι η ώρα να δώσουμε συλλογικά και ατομικά απαντήσεις στα ερωτήματα της εξέγερσης του Δεκέμβρη. Είναι επιτακτική η ανάγκη να δώσουμε στίγμα μιας πολιτικής που έρχεται όχι για να διαχειριστεί, αλλά να ανατρέψει το χτες, να συγκροτήσει το σήμερα, να δημιουργήσει το αύριο. Είναι επιτακτική η ανάγκη να δώσουμε στίγμα μιας πολιτικής που δεν στηρίζετε στην διαμαρτυρία και την άρνηση, αλλά στην δημιουργία της ελπίδας και του οράματος. Η νέα γενιά της χώρας μαθητιώσα, σπουδάζουσα, εργαζόμενη είναι η μόνη ξεκάθαρη ελπίδα για τον τόπο, είναι η μόνη ελπίδα για το έθνος και την πατρίδα, αν σήμερα παραμείνει σιωπηλή και φοβισμένη, τότε όλα θα έχουν χαθεί.
Το πολιτικό σκηνικό της χώρας αναδεικνύει την σήψη και την παρακμή, αναδεικνύει την Δημοκρατία της «επίφασης», μια δημοκρατία που δεν έχει την Λαϊκή νομιμοποίηση, μια Δημοκρατία «παράλυτη» και κατευθυνόμενη από τα συστήματα εξουσίας. Είναι η «Δημοκρατία» που βλέπει τους ανθρώπους ως νούμερα σε μια εξίσωση δημοσιονομικής σταθερότητας, που βλέπει τις ανάγκες ως σπατάλη και τα όνειρα ως χάσιμο χρόνου. Μια «Δημοκρατία» που καθημερινά μας οδηγεί στην εξαθλίωση, στην κατάθλιψη, στην μετανάστευση, στον αργό ιδεολογικό και αξιακό θάνατο. Μια «Δημοκρατία» που σοκάρει, διαλύει την κοινωνία και διαρρηγνύει τους δεσμούς της.
Απέναντι μας έχουμε όχι μόνο την πολιτική τους και τα συστήματα εξουσίας, αλλά και τους ίδιους μας τους εαυτούς. Έχουμε απέναντι μας αντιλήψεις «ωχαδερφισμού» που για χρόνια μας βύθισαν σε «λήθαργο» και αδράνεια. Αντιλήψεις που μας έφεραν στο σημερινό χάος, στην σημερινή επιφατική καθημερινότητα μας. Είναι όμως η ώρα να προτάξουμε απέναντι σε όλα αυτά την ιστορική μας ευθύνη, την ευθύνη της γενιάς μας, την ευθύνη μας απέναντι στους επόμενους να αγωνιστούμε για τα αυτονόητα. Να αγωνιστούμε για Λαϊκή Κυριαρχία και Εθνική Ανεξαρτησία, να αγωνιστούμε για την Δημοκρατία των λαών και όχι για την τρομοκρατία των «δήθεν Δημοκρατών».
Αν σήμερα δεν πράξουμε τα αυτονόητα η ιστορία θα μας καταγράψει ως την γενιά που δεν μπόρεσε, που δεν προσπάθησε, που δεν πίστεψε. Την ιστορία γράφουν όσοι πιστεύουν, παλεύουν, αμφισβητούν…
Μιχάλης Καραδημητρίου