Μα αν είναι δυνατόν να το φανταστεί κανείς, ότι υπάρχει τόσο αχαριστία, και τόσο αγνωμοσύνη, προς τους εθνοπατέρες μας.

Δεν το χωράει ο ανθρώπινος νους, ότι μικρές ακραίες ομάδες.

Ατόμων με μικρή έως ανύπαρκτη σύνταξη.

Με μισθό πείνας.

Με μεροκάματο ελαστικό όπως το στομάχι τους, και αν βρεθεί.

Με γιατρό, από τις πέντε τα ξημερώματα και στην ουρά.

Με οικογένειες ολόκληρες που συντηρούνται από τα συσσίτια.

Με γονείς που βλέπουν με χαρά τα παιδιά τους να ξενιτεύονται για να ζήσουν.

Χωρίς εθνική και προσωπική αξιοπρέπεια.

Με ανεργία στο 30%.

Με ανθρώπους που η μελαγχολία και η σχιζοφρένεια τους χτυπάει την πόρτα.

(Δηλαδή μιλάμε για ακραίες ομάδες περίπου εννέα εκατομμυρίων ψυχών)

Να ξεσηκώνονται, να διαδηλώνουν, να φωνάζουν, να διεκδικούν;

Να έχουν το θράσος να εμποδίζουν τις κοινωνικές, εθνικές, και άλλες δραστηριότητες της πλειοψηφίας των πεντακοσίων ή χιλίων περίπου οικογενειών στην Ελλάδα.

Δεν είναι δυνατόν αυτές οι ισχνές μειοψηφίες, να επιχειρούν εν μέσω της κρίσης, του πανικού και της αγωνίας τους, να εκμεταλλεύονται την κατάσταση αυτή, και να επιχειρούν να επιβάλλουν τις δικές τους απόψεις, στην πλειοψηφία των χορτασμένων.

Δεν μπορεί αυτό να γίνεται σε καμία δημοκρατία, πόσο μάλλον στην Ελληνική, ακόμα και από τον πιο εκνευρισμένο και αγανακτισμένο πολίτη.

Είναι λόγος αυτός, δηλαδή ο εκνευρισμός και η αγανάκτηση που φέρνει η πείνα και η δυστυχία, η ανασφάλεια και ο φόβος για το τι ξημερώνει αύριο, να ξεσηκώνονται και να λοιδορούν αυτούς που αγωνίζονται για το καλό τους;

Αυτό δεν πρέπει να το επιτρέψουμε, και πρέπει να σταθούμε όλοι απέναντι στα εννέα εκατομμύρια των αχάριστων Ελλήνων, που αποτελούν τις μικρές ακραίες ομάδες, και τις ισχνές μειοψηφίες.

Έτσι, για να ξέρουμε τι λέμε δηλαδή.

π. Δημήτριος