ΓΡΑΦΕΙ Ο ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ
Τα δημοψηφίσματα εκφράζουν τον λαό, την γενική λαϊκή βούληση, και είναι ένα στοιχείο δημοκρατίας, και λαϊκής συμμετοχής. 
Ο λαός βεβαίως δηλαδή οι πλειοψηφίες, δεν έχουν πάντα δίκιο, διότι μετατρέπονται σε όχλο από τους λαϊκιστές ηγέτες. Μία απόδειξη επ`αυτού ,είναι ότι υπό ορισμένες δυσμενείς για την χώρα τους συνθήκες ψηφίζουν ακραία , με απτό παράδειγμα την περίοδο που ο Γερμανικός λαός έδωσε την πλειοψηφία στο ναζιστικό κόμμα του Αδόλφου Χίτλερ, στην Γερμανία της δεκαετίας του 1930, ο οποίος κατέλυσε την δημοκρατία ,και αιματοκύλισε την Ευρώπη. Δεν είχε άδικο ο παππούς Πλάτων παρόλο που ήταν ολιγαρχικός και δεν πίστευε στην δημοκρατία, όπου έλεγε ότι στην εξουσία πρέπει να είναι¨ « οι φιλόσοφοι βασιλείς». Ο λαός που παίρνει τις τύχες του στα χέρια του πρέπει, να είναι και σκεπτόμενος και με πλήρη πληροφόρηση για τα θέματα που τον αφορούν. Ναι στην άμεση δημοκρατία, αλλά προϋποθέτει ανεβασμένο πολιτιστικό επίπεδο, ωριμότητα και υψηλό επίπεδο ευθύνης. Στην Ελλάδα που δεν βίωσε την αναγέννηση και τον διαφωτισμό, η κοινωνία πολιτών βρίσκεται σε χειμερία νάρκη. Σύμφωνα με τον φιλόσοφο Στέλιο Ράμφο «στην Χώρα μας επικρατεί το δίκαιο του αίματος». Οι Έλληνες πολίτες εκτός ορισμένων εξαιρέσεων δεν ενδιαφέρονται για τα δικαιώματα του συν- πολίτη τους πλην του στενού πυρήνα της οικογενείας τους , και κάποιου στενού τους φίλου, ή κουμπάρου.
Σε αυτήν την συναισθηματική και ανορθολογική κοινωνία, άνθησε από το πολιτικό σύστημα το πελατειακό κράτος, διότι βρήκε γόνιμο το έδαφος για να την εκφράσει. «Εικόνα σου είμαι κοινωνία και σου μοιάζω» όπως είπε και η συγγραφέας Γαλάτεια Αλεξίου-Καζαντζάκη. Ας έρθουμε τώρα στην πρόταση του προέδρου της κυβέρνησης κ. ΓΑΠ. Ίσως να έπρεπε να είχαν καθιερωθεί δημοψηφίσματα, μετά την μεταπολίτευση. Όπως τότε που ο λαός το 1974, ελεύθερα και αβίαστα ψήφισε το «ΟΧΙ» στην βασιλευομένη δημοκρατία. Τα κόμματα εξουσίας προτίμησαν να κρατούν τον λαό μακριά από την πολιτική. Να αποφασίζουν γι`αυτόν χωρίς αυτόν. Αυτός είναι ένας λόγος που ο φιλόσοφος Κορνήλιος Καστοριάδης ονόμασε την κοινοβουλευτική δημοκρατία ¨ «φιλελεύθερη ολιγαρχία». Γιατί λοιπόν τώρα ο κ. ΓΑΠ
αποφάσισε να δώσει τον λόγο στον λαό μέσω δημοψηφίσματος, σε μια τόσο κρίσιμη περίοδο που επικρατεί πανικός από τα σκληρά μέτρα της κυβέρνησης του και σύγχυση; Γιατί τουλάχιστον δεν προέκρινε το δημοψήφισμα, όταν έκανε την πρώτη συμφωνία με το ΔΝΤ την ΕΚΤ και την Ε.Ε και έβαλε την Ελλάδα στο λάκκο των λεόντων; Κατά την γνώμη μου ο κ. ΓΑΠ το κάνει σήμερα, για ιδιοτελείς λόγους . Λίγο τον ενδιαφέρει η γνώμη του λαού. Τον ενδιαφέρει όμως η προσωπική του πολιτική επιβίωση. Θέλει να κερδίσει χρόνο. Πιστεύει ότι με την προπαγάνδα θα πείσει τον λαό να στηρίξει τις καταστροφικές του επιλογές. Εκ του λόγου τούτου σύρει την Ελλάδα σε διχαστικές περιπέτειες. Είναι και η εσωκομματική διαμάχη με τον αντιπρόεδρο Ε. Βενιζέλο, ο οποίος τον περιμένει στην γωνία για να καθίσει στην καρέκλα του αρχηγού. Όσο για το διεθνές και Ευρωπαϊκό περιβάλλον; Η κ. Α. Μέρκελ, ο Νικολά Σαρκοζί και Σια φοβούνται την βούληση των λαών. Γιατί θα γίνει χείμαρρος να πνίξει την αντιλαϊκή εξουσία τους που βασίζεται στην αγιοποίηση του νεοφιλελευθερισμού και των ασύδοτων αγορών.