Διαφθορά… Η «Δικαιοσύνη» των εχόντων

Του Βαγγέλη Πάλλα *

Τα σκάνδαλα στις διάφορες χώρες για τις δωροδοκίες, τις εξαγορές και τα λαδώματα είναι μια αποκαλυπτική πτυχή της κωμωδίας που παίζεται σε βάρος των λαών. Πολεμικές δαπάνες, εξοπλισμοί, κινδυνολογία είναι ένα καλοστημένο παιχνίδι για να βρίσκουν αγοραστές οι πολυεθνικές και οι βιομηχανίες οπλικών συστημάτων, απομυζώντας τεράστια κεφάλαια από τις οικονομίες των διάφορων λαών.

Οι μεγάλες βιομηχανίες είναι σήμερα κυρίως πολεμικές με κυριαρχία στα ΜΜΕ, που διοχετεύουν τα καταστροφικά προϊόντα τους με τον φαινομενικό επιμερισμό τους σε διάφορες θυγατρικές και κλαδικές εταιρείες.

Ένα ολόκληρο κύκλωμα δρα για να αιχμαλωτίσει εκβιαστικά μια χώρα: Έξαλλοι κινδυνολόγοι, φερέφωνα πολιτικοί και δημοσιογράφοι, πολλαπλασιάζουν τον θόρυβο, αντιπρόσωποι πολυεθνικών, τεχνοκράτες, εκβιαστές, λαδωμένοι, όλοι μαζί αποτελούν μια οργανωμένη διεθνή σπείρα.

Η πολιτική και η οικονομική συναλλαγή, σε όλες τις μορφές της στις μέρες μας ιδιαίτερα, αντικαθιστούν τον πόλεμο, με άλλα μέσα.

Κάθε είδος διπλωματίας είναι οικονομικής φύσης, κάθε είδος οικονομικής συναλλαγής είναι διπλωματικής φύσης. Μπορεί κανείς να αναζητήσει πλούτο για χάρη της εξουσίας και την εξουσία για χάρη του πλούτου. Η βούληση του πολιτικού προσωπικού υποβιβάζεται για τα οικονομικά συμφέροντα της κυρίαρχης αστικής τάξης. Έτσι η δημοκρατία καταλήγει να είναι πλήρης ταύτιση του χρήματος με την πολιτική εξουσία.

Η δικτατορία του χρήματος προχωρεί και πλησιάζει προς μια φυσική κορύφωση. Πιέζει με επιτυχία και απροσχημάτιστα ολόκληρες χώρες λεηλατώντας τες και βέβαια την παραγωγική εργασία των εργαζομένων.

Η αλαζονεία των κυρίαρχων πολιτικών δυνάμεων στην Ε.Ε.  είναι τόσο μεγάλη που θεωρούν ότι μέχρι τέλους θα ελέγχονται οι αντιδράσεις των λαών, απλώς και μόνο επειδή μέχρι τώρα τους καλλιεργούν ψεύτικες ελπίδες, υποχρεώνοντας τους σε τόσους συμβιβασμούς για να αποδέχονται τις αποφάσεις τους.

Σε μια δημοκρατία είναι εξ ορισμού δεδομένη η δυνατότητα για μια οποιαδήποτε αλλαγή μέσα από διαδικασίες συζήτησης, διαλόγου, επιλογής. Σήμερα όμως τις κοινωνικές και πολιτικές συγκρούσεις θέλουν να τις υποβιβάσουν στο επίπεδο απλώς διαφορετικών απόψεων, μέσα από την εξύμνηση του διαλόγου, που δεν καταλήγει πουθενά παρά σε συναίνεση παθητική και φοβική.

Η εγχώρια διαπλοκή με ασυνήθιστους για την ίδια ελιγμούς -τουλάχιστον για τα τελευταία 40 χρόνια- προσπαθεί να ξαναβρεί το βηματισμό της και να αποκαταστήσει τη φαινομενικά διαταραγμένη ισορροπία της.

Μια κάστα επιχειρηματιών, νεοεισερχόμενων πολιτικών αξιωματούχων, δικαστικών και μιντιαρχών, παζαρεύουν, δημιουργούν νέες συμμαχίες, ξεδιπλώνουν τα χαρτιά και τις προσφορές τους, προσπαθώντας να ισορροπήσουν εκ νέου αντλώντας τα περισσότερα δυνατά οφέλη.

Και κάπου εμβόλιμα σ’ όλο αυτό το αλισβερίσι, έρχονται και οι αποφάσεις της «δικαιοσύνης» για να προκαλέσουν, να δημιουργήσουν αναστάτωση, ψιθύρους και εκνευρισμό στην κοινωνία.

Χοροί εκατομμυρίων που διαφεύγουν και αθωώνονται, αδικήματα που παραγράφονται, φασίστες που προκαλούν, αξιωματούχοι που χρήζουν απεριόριστης ασυλίας, κόποι εργαζομένων που παραθερίζουν στη Μύκονο, το Κατάρ ή άλλους εξωτικούς προορισμούς, πρεζοκάραβα που αρμενίζουν ακυβέρνητα. Κατά τα λοιπά, καστανάδες συλλαμβάνονται, διαδηλωτές εξουθενώνονται οικονομικά και ψυχικά με αλλεπάλληλες και κοστοβόρες διαδικασίες, σπίτια πλειστηριάζονται προς όφελος των τραπεζών.

Καμία έκπληξη. Εξάλλου όταν θα ξανασυζητήσουμε κάποια στιγμή για σύννεφα, θα είναι όταν έχουμε ανοίξει πραγματικά τα φτερά μας και όχι για μία ακόμα ελεύθερη πτώση από ‘κει πάνω.

Στο κάτω – κάτω, καταντά σπαρακτικά γραφικό, να συνεχίσουμε μετά από τόσα χρόνια και τόσο πανομοιότυπα ίδιες τακτικές, να προσποιούμαστε τους αιφνιδιασμένους ή τους σοκαρισμένους. Υπάρχει βέβαια μια κάποια δικαιοσύνη, αλλά όχι καθολική. Ζούμε τη δικαιοσύνη των εχόντων.

Οι έχοντες και το παρεάκι τους, αποφάσισαν πως τα ψίχουλα που μας διένεμαν ήταν μια κάποια αδικία και θέλησαν να αποκαταστήσουν τη «δικαιοσύνη», αποσύροντάς τα.

Άλλωστε τι παραπάνω να ειπωθεί από τα προ καιρού χιλιοειπωμένα.