Η κ. Έφη Γεωργακά- Λουγιάκη, μητέρα τριών παιδιών , τα δύο εκ των οποίων οποία μεταβαίνουν φέτος στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, αποφάσισε πριν από αρκετά χρόνια να εγκαταλείψει την πρωτεύουσα για να ζήσει στη Γαύδο, στο νοτιότερο άκρο της Ελλάδας.
Δυστυχώς, όμως, τα δύο μεγαλύτερα παιδιά της οικογένειας κινδυνεύουν να μείνουν εκτός εκπαιδευτικής διαδικασίας καθώς δεν λειτουργεί Γυμνάσιο στο νησί, με αποτέλεσμα η οικογένεια να αναγκάζεται να χωριστεί για να συνεχίσουν οι δύο μαθητές γυμνασίου από τη Γαύδο και το μικρό τους αδερφάκι το σχολείο. Συγκεκριμένα, αν δεν βρεθεί λύση, θα πρέπει ο πατέρας, κτηνοτρόφος στο επάγγελμα, να παραμείνει στο νησί για να πάει το μικρότερο παιδί στο Νηπιαγωγείο και τα άλλα δύο μαζί με την μητέρα τους, να μετακινηθούν στη Κρήτη.
Η ίδια, μπροστά σε αυτή την προοπτική, μιλώντας στον Αθήνα 9.84 και στην Μαργαρίτα Μυτιληναίου, απηύθυνε μια ύστατη έκκληση προς την πολιτεία και το Υπουργείο Παιδείας, ώστε να μπορέσουν τα παιδιά της να φοιτήσουν στο Γυμνάσιο στη Γαύδο και να μην αναγκαστούν να εγκαταλείψουν το νησί.
«Έχουμε δημιουργήσει την οικογένειά μας στη ακριτική Γαύδο, στα σύνορα της Ελλάδας. Έχουμε τρία παιδιά εκ των οποίων τα δύο μεγαλύτερα πρέπει να πάνε στο Γυμνάσιο. Δεν πρέπει η πολιτεία να εγκαταλείπει τα ακριτικά νησιά και να αναγκάζονται οικογένειες να χωρίζουν. Εμείς από την πλευρά μας κάνουμε προσπάθειες να ανοίξει το Γυμνάσιο στον τόπο μας και γι αυτό παραμένουμε στη Γαύδο. Τα σχολεία έχουν ξεκινήσει και τα παιδιά μας δεν μπορούν να πάνε », ανέφερε.
Τόνισε την ανάγκη να ενσκήψει η πολιτεία με μεγάλη προσοχή στο ζήτημα, για να δοθεί επιτέλους μια λύση στην ίδρυση γυμνασιακής τάξης στο νησί.
«Αν είχε γίνει ότι έπρεπε, αυτή τη στιγμή το Γυμνάσιο δεν θα παρέμενε κλειστό. Υπάρχει διαθέσιμο κτήριο στο νησί και τα λειτουργικά έξοδα δεν είναι πολλά. Άλλωστε έχει αναλάβει να τα καλύψει ο Δήμος. Είναι τραγικό να λέμε ότι δεν μπορούμε να ανοίξουμε σχολείο. Έπρεπε να ανοίγουμε σχολεία όχι να κλείνουμε αλλά και να προσπαθούμε να ενισχύουμε τις ακριτικές περιοχές. Είναι αστείο να παρακαλάμε εμείς που μένουμε στα σύνορα να έχουμε ένα σχολείο. Θα έπρεπε η πολιτεία να μας παρακαλάει να μείνουμε».
Και πρόσθεσε: «Αν δεν δημιουργήσεις τις απαραίτητες υποδομές σε έναν τόπο, δεν θα μπορέσει ο κόσμος να έρθει ή να παραμείνει σε αυτόν. Σε αυτές τις περιοχές δεν θα έπρεπε το κριτήριο να είναι αριθμητικό. Δύο παιδιά δεν είναι λίγα και είναι σίγουρο ότι θα τα ακολουθήσουν κι άλλα. Είμαστε εδώ και περιμένουμε να ανοίξει το Γυμνάσιο . Όλοι είμαστε ίσοι απέναντι στο Σύνταγμα και αυτά τα παιδιά έχουν τα ίδια δικαιώματα με όλα τα παιδιά της Ελλάδας».
Πάντως, παρά τα εμπόδια και τις δυσκολίες, δηλώνει αποφασισμένη να συνεχίσει τον αγώνα της και προσπαθεί να σκέφτεται θετικά, ελπίζοντας ότι σύντομα θα χτυπήσει το σχολικό κουδούνι στο Γυμνάσιο του ακριτικού νησιού: «Δεν θα σταματήσω να παλεύω για τον τόπο που αγαπώ, εδώ που βρίσκεται το σπίτι μου και η οικογένειά μου, να μάχομαι για να ανοίξει επιτέλους το σχολείο».