Ο Oren Miller είναι ένας πατέρας 2 παιδιών που διαγνώστηκε πρόσφατα με καρκίνο 4ου σταδίου στους πνεύμονες. Αυτό που ακολουθεί είναι ένα κείμενο που ανάρτησε στο blog του
Μου ήρθε κατακέφαλα.
Την Παρασκευή 30 Μαϊου 2014, έμαθα ότι έχω καρκίνο 4ου σταδίου στους πνεύμονες. Στην κατάσταση μου, το προσδόκιμο ζωής είναι 1 χρόνος πάνω κάτω και η θεραπεία περιορίζεται απλά στο να κάνεις πιο υποφερτή τη ζωή σου. Υπάρχουν και άλλες επιλογές που μπορεί να εξετάσω αργότερα, συμπεριλαμβανομένων πειραματικών θεραπειών, και παραμένω αισιόδοξος, αλλά ειλικρινά, νομίζω ότι γνωρίζω τη θέση μου.
4 χρόνια πριν, το καλοκαίρι του 2010, ήμασταν στο Bethany Beach και όλοι περνούσαμε υπέροχα. Η οικογένεια μου και κάποιοι φίλοι έχτιζαν κάστρα στην άμμο, μπαινόβγαιναν στο νερό και χαλάρωναν – όλοι πλην εμού του αγχωτικού. Είχα εκατοντάδες αδιάβαστα emails και μία ντουζίνα ιδέες αλλά δεν είχα χρόνο, ήμουν περικυκλωμένος από υπερβολικές ποσότητες άμμου και ελάχιστη ποσότητα καφέ στον οργανισμό μου. Προσπάθησα να προσποιηθώ ότι περνούσα καλά, αλλά οι γύρω μου μπορούσαν να διακρίνουν ότι ήμουν έξω από τα νερά μου – και το χειρότερο – ότι δεν ήθελα πραγματικά να βρίσκομαι εκεί.
Στο δρόμο της επιστροφής όμως μου ήρθε επιφοίτηση. Τότε μόνο κατάλαβα τι ήταν αυτό που έχανα. Τότε μόνο συνειδητοποίησα ότι βίωνα τη μεγαλύτερη τραγωδία της ανθρώπινης ύπαρξης: ζούσα την καλύτερη στιγμή της ζωής μου και ούτε καν το ήξερα.
Αυτή ήταν μια καλή ημέρα, γιατί από τη στιγμή που παίρνεις την απόφαση… βρίσκεσαι στον παράδεισο κάθε δευτερόλεπτο της ζωής σου. Και αυτό συνεχίστηκε και τα πράγματα πήγαιναν όλο και καλύτερα γιατί μια μέρα του καλοκαιριού, πήρα μια συνειδητή απόφαση,μέσα στο αυτοκίνητο, στο δρόμο του γυρισμού από το Bethany Beach και ήμουν σε θέση να τηρήσω αυτήν την απόφαση μου υποσυνείδητα από εκείνη τη στιγμή και έπειτα. Αυτό ήταν που έκανε τη διαφορά μεταξύ μιας επίγειας «κόλασης» – στην οποία βρισκόμουν διαρκώς, ήμουν δυστυχής, ένιωθα ανεκπλήρωτος, έμενα πίσω στη δουλειά, στη σχέση μου με τη γυναίκα μου, τους φίλους μου, τα παιδιά μου – και ενός επίγειου «παράδεισου», που ακόμα και αν ήθελα περισσότερα από τη ζωή, ήξερα συγχρόνως ότι τα είχα όλα.
Πιστεύω σε έναν επίγειο παράδεισο και πιστεύω ότι μπορεί κανείς να τον βρει όπου και αν ψάξει. Εγώ τον βρήκα εδώ:
Στις μεγάλες διαδρομές με το αυτοκίνητο και τα παιδιά. Θα μπορούσα να αισθάνομαι άσχημα που έπρεπε να μεταφέρω τα παιδιά μου από και προς το σχολείο με τις ώρες κάθε μέρα, αντίθετα, εκμεταλλεύτηκα αυτές τις διαδρομές για να συζητάω με τα παιδιά μου για τον κόσμο τους και το δικό μου, για να τους μυήσω στη μουσική αλλά και να τραγουδήσουμε μαζί, για να μιλήσουμε για αξίες αλλά και για ανοησίες.
Και βρήκα τον παράδεισο μου στο βρώμικο παρκέ ενός γηπέδου μπάσκετ. Η τότε 2χρονη κόρη μου τελείωνε τον παιδικό σταθμό στις 12 και έτσι ήμασταν «εγκλωβισμένοι» για ώρες, περιμένοντας τον αδερφό της να τελειώσει το σχολείο πριν μπορέσουμε να επιστρέψουμε σπίτι. Και εκείνες τις μέρες της αναμονής με την κόρη μου θα τις θυμάμαι για πάντα και ελπίζω και αυτή. Για 4 ώρες, καθόμασταν μαζί και μοιραζόμασταν το μεσημεριανό, πηγαίναμε στον παιδότοπο του σχολείου όπου η κόρη μου μου ετοίμαζε πλαστικά σάντουιτς και τσάι, τρέχαμε στο γήπεδο και παίζαμε μπάσκετ, τρόπος του λέγειν, καθώς στην πραγματικότητα η κόρη μου περπατούσε πάνω στη μαύρη γραμμή και εγώ ακολουθούσα ντριπλάροντας τη μπάλα. Η μικρή επινόησε αυτό το παιχνίδι και το ονόμασε «πηγαίνοντας στο πάρτι γενεθλίων». Μετά καθόμασταν στο πάτωμα ο ένας απέναντι από τον άλλο, ανοίγαμε τα πόδια μας και σπρώχναμε την μπάλα ο ένας στον άλλο. Και μετά η κόρη μου ήθελε αγκαλιές, οπότεαγκαλιαζόμασταν στο πάτωμα του γηπέδου, ενώ άλλοι έπαιζαν γύρω μας.
Ακόμα όμως και η ζωή στον παράδεισμο έχει κάποια όρια. Μετακομίσαμε σε καινούριο σπίτι το Μάρτιο. Ένα όμορφο σπίτι. Ένα σπίτι ονείρων. Είναι το σπίτι που θα μεγαλώσουν τα παιδιά μου και αυτό μου ραγίζει την καρδιά. Δε με νοιάζει για εμένα, αλήθεια. Είχα την πιο τέλεια ζωή που θα μπορούσε να ευχηθεί κανείς, ωστόσο υπάρχει ένα πράγμα…Υπάρχει ένα πράγμα για το οποίο θα έδινα τα πάντα: να δω τα παιδιά μου να μεγαλώνουν.
Μεγάλωσα χαρούμενα παιδιά. Εντάξει, κάποιες φορές διαμαρτύρονται, αλλά σε γενικές γραμμές είναι χαρούμενα. Είναι το αριστούργημα μου: δύο αξιαγάπητα, έξυπνα και ευφυή, αστεία, χαρούμενα παιδιά. Και δεν μπορώ να αφήσω αυτό το αριστούργημα να τελειώσει έτσι. Δεν μπορώ να τα αφήσω να μεγαλώσουν και να μην είναι χαρούμενα. Δεν μπορώ να τα αφήσω να μεγαλώσουν με μια τρύπα στην καρδιά στο σχήμα του πατέρα που μετά βίας θα θυμούνται. Θέλω να είναι χαρούμενα. Θέλω να είμαι κοντά τους για να τα κάνω χαρούμενα.
Και θέλω και η γυναίκα μου να είναι χαρούμενη. Το αξίζει. Μακάρι να μπορούσα τώρα να την κάνω χαρούμενη.
Η αποδοχή και η θλίψη, πιστεύω, μπορούν να συνυπάρξουν. Η θλίψη είναι αναπόφευκτη – είμαι ένας κοινός θνητός και το να προσπαθώ να υπερβώ τον εαυτό μου πονάει ακόμα πιο πολύ. Αλλά έχω μάθει να αποδέχομαι. Αποδέχομαι πως η ζωή έχει ένα τέλος και αποδέχομαι πως σύντομα θα έρθει η ώρα μου. Αποδέχομαι το γεγονός ότι η ζωή μου ήταν και είναι ακόμα ένα δώρο και αποδέχομαι και το πιθανό ενδεχόμενο να μη δω τα παιδιά μου να μεγαλώνουν.
Πρέπει ωστόσο να παραπονεθώ; Πρέπει να κλάψω στον κενό ουρανό και να φωνάξω «γιατί εμένα;». Ή πρέπει να νιώσω ότι τώρα, ακόμα και τώρα, ειδικότερα τώρα που είμαι λίγο μπερδεμένος, λίγο κουρασμένος, λίγο λυπημένος, περνάω την καλύτερη στιγμή της ζωής μου;
Το τι θα συμβεί στο σώμα μου στους επόμενους μήνες είναι σχετικά άγνωστο. Ωστόσο, ξέρω αυτό:
Ξέρω ότι είμαι το πιο τυχερό κάθαρμα που περπάτησε ποτέ στη γη και ξέρω ότι μέχρι την τελευταία μου στιγμή θα αγαπιέμαι από ανθρώπους που είχα τη μέγιστη τιμή να γνωρίζω: τη γυναίκα μου που την υπεραγαπώ και τα δυο παιδιά μου που τα λατρεύω πιο πολύ κάθε στιγμή που περνάει.
Επιτρέψτε μου απλά να σας ζητήσω μία χάρη.
Το κορίτσι μου. Μας βγήκε ντροπαλή. Θα τη δείτε να παίζει μόνη της κάποιες φορές και μπορεί να μπείτε στον πειρασμό να κάνετε πίσω και να σκεφτείτε «τι ωραία που παίζει μόνη της». Πλησιάστε την. Παίξτε μαζί της. Σας χρειάζεται.
Το αγόρι μου. Είναι τόσο ευαίσθητος. Οτιδήποτε πείτε, θα το θυμάται και θα το περιεργάζεται για μήνες στο πανέξυπνο μυαλό του. Μην κάνετε πλάκα μαζί του μόνο και μόνο για να γελάσετε – κάτι τέτοιο θα τον καταστρέψει. Απαντήστε κάθε του ερώτηση, ή τουλάχιστον κατευθύντε τον να βρει τις απαντήσεις. Του αρέσει να παίζει και να χαζολογάει, αλλά πρέπει να τον αντιμετωπίζετε σαν ενήλικα. Είναι πιο έξυπνος από μένα, και πιθανότερα είναι εξυπνότερος και από εσάς.
Και η γυναίκα μου. Μην τη ζαλίζετε. Αφήστε την να κάνει ένα διάλειμμα. Είναι άτομο με προσωπικότητα Τύπου Α στη δουλειά, αλλά στο σπίτι πάντα ήθελε να χαλαρώνει και να διασκεδάζει. Βοηθήστε την να διασκεδάσει. Θα θελήσει να πάρει όλες τις ευθύνες πάνω της. Μην την αφήσετε. Πείτε της να χαλαρώσει. Πείτε της να το πάει χαλαρά. Βοηθήστε την να χαρεί τη ζωή. Και μην της βάλετε ταμπέλες ή την περιορίσετε με κανένα τρόπο. Μην την αποκαλέσετε χήρα. Δεν είναι αυτό που υπονοεί η λέξη. Δεν είναι μια εύκολη απλούστευση. Ξέρετε ποια είναι; Είναι η κόρη που κάθε γονιός θα ήθελε να έχει και η μητέρα που κάθε παιδί θα επιθυμούσε. Παρόλο που είχα μεγάλο μερίδιο ευθύνης στην ανατροφή αυτών των καταπληκτικών παιδιών, τίποτα δε θα μπορούσε να είχε γίνει χωρίς αυτή. Και αυτή θα συνεχίσει να τα μεγαλώνει και αυτά θα συνεχίσουν να μεγαλώνουν και θα γίνουν ακόμα καλύτεροι έφηβοι και ενήλικες χάρη στη μητέρα τους.
Και είναι η γυναίκα των ονείρων μου.
Πηγή: Hufftington Post & superdad.gr
