Η απόλυση του stand‑up κωμικού Πάρι Ρούπου από την αλυσίδα Pizza Fan, εξαιτίας αστείου που αφορούσε την ελληνική σημαία, πυροδοτεί συζήτηση για την ελευθερία του λόγου, την ευθραυστότητα των δημιουργών και τον ρόλο των εργοδοτών και των μέσων. Ο γνωστός κωμικός  παρενέβη δημόσια με ανάρτηση στην οποία περιγράφει με μελαγχολία και οργή την κατάσταση των συναδέλφων του  και προειδοποιεί για τις ευρύτερες συνέπειες.

Ο Αλέξανδρος Τσουβέλας εξηγεί γιατί η υπόθεση ξεπερνά το «αστείο» και αγγίζει την ουσία της πολιτισμικής και επαγγελματικής ευθραυστότητας των κωμικών. «Είμαστε μόνοι και εκτεθειμένοι», γράφει — φράση που συλλαμβάνει το βασικό επιχείρημά του:

«Πέρα από τις ιδεολογικές αντιλήψεις ,το πόσο γρήγορα κινούνται διαδικασίες εις βάρος ανθρώπων που έχουν ένα μικρόφωνο και λένε κάτι είναι ασύλληπτο και τρομερά επικίνδυνο..Ούτε χρειάζεται να πεθάνει κάποιος ούτε να μείνει άστεγος..» σημειώνει, και προσθέτει ότι «Οι κωμικοί (σταντ απ) δεν έχουν ούτε νομικά τμήματα, ούτε άτομα με crisis management ούτε έξτρα creators μήτε μηχανισμούς απορρόφησης δύσκολης κατάστασης…».

Η τοποθέτηση του Τσουβέλα εστιάζει στην έλλειψη συλλογικών δομών προστασίας: «Μόνοι μας τα λέμε , μόνοι τρώμε το σκτ ,μόνοι διαχεριζόμαστε μιντιακές πιέσεις..Πόσο να αντέξει ένας άνθρωπος να κάνει κάτι με την καρδιά του και πόσο αποθαρρύνεται κάποιος που θέλει να μιλήσει στο μέλλον..»

Το περιστατικό και οι ανησυχίες για την εργοδοτική εξουσία

Ενα αστείο που αναπαρήχθη και «απομονώθηκε», μια εταιρεία που αντιδρά με απόλυση, και ένας δημιουργός που μένει χωρίς δίκτυα προστασίας. Ο Τσουβέλας προβάλλει ρητορικά το ευρύτερο ερώτημα: «Μπορείτε να διανοηθείτε τι ασκός ανοίγει αν οποιοσδήποτε εργοδότης διαφωνεί με τις απόψεις εκτός εργασίας ,να μπορεί να σε στέλνει σπίτι?..Έχετε ιδέα τι σημαίνει αυτό?»

Επακόλουθα, η δημόσια συζήτηση αφορά όχι μόνο την ποιότητα της σάτιρας ή το περιεχόμενο του συγκεκριμένου σχόλιου, αλλά και το δικαίωμα των εργαζομένων — ιδιαίτερα δημιουργικών επαγγελμάτων — να εκφράζονται εκτός εργασίας χωρίς να βλέπουν τον μισθό και την επαγγελματική τους επιβίωση να απειλούνται για λόγους ιδεολογικής ή δημόσιας διαφωνίας.

Κοινωνική προειδοποίηση και προσωπική εξουθένωση

Στην ανάρτησή του, ο Τσουβέλας παραδέχεται την κόπωση και την ανασφάλεια που συνοδεύουν τέτοιες αντιδράσεις: «Υστερόγραφο Είμαι πάρα πολύ κουρασμένος για να απαντήσω κάτω από τον οχετό που θα ρθει…Επαναλαμβάνω δεν εξετάζουμε αν ήταν το αστείο επιτυχημένο η αν ειναι ωραια η πίτσα fan..Σας αφορά όλους που έχετε δραστηριότητες εκτός εργασίας…Το γμσι θα το φάμε όλοι μαζί και δεν το καταλαβαίνετε καθώς η ψαλίδα ανοίγει.»

Η γλώσσα, αυθόρμητη και σκληρή, υπογραμμίζει την πίεση του δημόσιου λόγου και την αίσθηση ότι η κοινωνική «ψαλίδα» — το χάσμα ανάμεσα σε εξουσίες και απλούς δημιουργούς — διευρύνεται. Ο κωμικός δεν καλεί σε λογοκρισία· ζητάει υπεύθυνη σκέψη και ψυχραιμία:

«Δεν κινδυνεύει η κοινωνία από ενα αστείο που δεν σου άρεσε.. Ακυρωσε τον οποιονδήποτε δεν γουσταρεις μέσα σου και προχώρα παρακάτω..Πρέπει να μισούμε?»