Ως Σωματείο των Εργαζομένων στα Κέντρα Πρόληψης των Εξαρτήσεων θα θέλαμε να εκφράσουμε τη θλίψη και τον προβληματισμό μας για τον χαμό του Βαγγέλη Γιακουμάκη.
Τα τελευταία χρόνια παρακολουθούμε ζαλισμένοι «προγράμματα για την αντιμετώπιση της σχολικής βίας και του εκφοβισμού» («Κοινωνικό Σχολείο», λογής «Παρατηρητήρια» κλπ.), στημένα για να ξεκοκαλιστούν γρήγορα και εύκολα χρήματα του ΕΣΠΑ, αφήνοντας ανέγγιχτους τους κοινωνικούς όρους έντασης του φαινομένου. Δεν αναφερόμαστε μονάχα στην ταξική και πατριαρχική δομή της κοινωνίας, με όλες τις συμπαραδηλώσεις της. Η -χρονικά μεταγενέστερη αυτών- επικράτηση του οντολογικού παραδείγματος της εξατομίκευσης, που πλημμυρίζει τους ανθρώπους με τη βία της ίδιας της αποκοινωνικοποίησής τους, κορυφώθηκε την τελευταία πενταετία, με αφορμή την ανατροπή όσων για γενιές ολόκληρες υπήρξαν «δεδομένα»: μια ανατροπή που χρειάζεται, αλλά με προοδευτικό/δημοκρατικό πρόσημο και όχι όπως μας επιβάλλεται, σαν μαζικό πισωγύρισμα μέσα στο χάος ενός κυρίαρχου και απροσδιόριστου φόβου.
Αν πραγματικά θέλουμε να προσπαθήσουμε, να προλάβουμε όσο γίνεται την επώαση και άλλων απωλειών, δεν αρκεί να επικαλούμαστε λ.χ. έναν γενικό και αόριστο «εκφασισμό» σάμπως αυτός να μην μασάει κομμάτια και των δικών μας ψυχών. Αντίθετα, χρειάζεται πρώτα απ’ όλα ένας βαθύς επανασχεδιασμός της εκπαίδευσης, ώστε να μην λειτουργεί πια σαν ασθμαίνουσα βιομηχανία κατασκευής ανθρωπόμορφων γραναζιών, αλλά ως δώρο προσφερμένο για την πλέρια κοινωνική και προσωπική καλλιέργεια κάθε ανθρώπου ως όλον. Στο πλαίσιο αυτό χρειάζεται και μια νέα στρατηγική πρόληψης, αποκαθαρμένη από «εργαλεία», «τεχνικές» και αυτοαναφορικές, ατελέσφορες «εξειδικεύσεις». Χρειάζεται μια πρόληψη που θα ενσαρκώνεται στην ενεργοποίηση της κοινωνίας, την επανασύνδεσή της με την πολιτική, την άμεση συμμετοχής της σε όσα την αφορούν, στην πρόσβαση όλων των μελών της σε υπηρεσίες μόρφωσης και υγείας, σε εργασία, σε αθλητισμό και πολιτισμό, στη δυνατότητά μας να δημιουργήσουμε όλοι και όλες μαζί νέα πρότυπα και αξίες – σε ό,τι με δυο μονάχα λέξεις μπορούμε να ονομάσουμε αξιοπρεπή ζωή.
Ο Βαγγέλης, με τρόπο τραγικό μάς επισημαίνει ότι είναι πια ώρα.
Το Δ.Σ. του Σωματείου