Εγκλήματα χωρίς τιμωρία

Επιμέλεια: Βαγγέλης Πάλλας *

Επιμέλεια: ΠΑΛΛΑΣ ΒΑΓΓΕΛΗΣ – ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ – ΕΡΕΥΝΗΤΗΣ – ΑΝΑΛΥΤΗΣ AEJ/IFJ

Είναι μια εσφαλμένη αντίληψη ότι οι δημοκρατίες δεν ξεκινούν επιθετικούς πολέμους, ούτε τρομοκρατικές επιθέσεις. Τα ιστορικά γεγονότα που έχουν καταγράψει στην περίοδο 1945 μέχρι σήμερα, δείχνουν μια εντελώς διαφορετική πραγματικότητα. ΤΑ «δημοκρατικά» κράτη της Ευρώπης και η ΗΠΑ, συμμετείχαν σε πολλούς πολέμους και τρομοκρατικές επιθέσεις τα τελευταία 70 χρόνια.

Υπάρχουν τόσα πολλά παραδείγματα, που δεν υπάρχει ο κατάλληλος χώρος να καταγράφουν. 3 παραδείγματα παραθέτω σε διαφορετικές δεκαετίες.

1956: Η παράνομη επίθεση των «ευρωπαϊκών δημοκρατιών» Βρετανίας και Γαλλίας στην Αίγυπτο.

1985: η τρομοκρατική επίθεση της «Δημοκρατίας» της Γαλλίας στο “Rainbow warrior” ένα πλοίο που ανήκε στην Greenpeace.

2017: Η παράνομη επίθεση του Αμερικανικού Προέδρου Ντόναλντ Τραμπ στη Συρία.

Επειδή τα συστηματικά ΜΜΕ, ούτε στις ευρωπαϊκές, αλλά ούτε και στις αμερικανικές δημοκρατίες, κάνουν κριτική, ούτε επικρίνουν αυτά τα εγκλήματα αλλά και επειδή οι υπεύθυνοι πολιτικοί δεν έχουν καταδικασθεί από κανένα δικαστήριο. Υπάρχει μια διάχυτη παρανόηση στις κοινωνίες ότι οι δημοκρατίες δεν ξεκινούν ποτέ πολέμους. Αλλά και δεν χρησιμοποιούν την τρομοκρατία ως πολιτικό μέσον.

Οι δημοκρατίες, μέλη της στρατιωτικής συμμαχίας του ΝΑΤΟ και με δικαίωμα βέτο στο συμβούλιο ασφαλείας του ΟΗΕ (για να προστατευθούν), έχουν επανειλημμένα επιτεθεί σε άλλες χώρες. Αυτό είναι παράνομο.

Η επίθεση στην Αίγυπτο το 1956

Η Αίγυπτος είναι μια στρατηγικά σημαντική χώρα εξαιτίας της διώρυγας 160 μιλίων που άνοιξε το 1869. Διαδραματίζει κεντρικό ρόλο στην παροχή αργού πετρελαίου στην Ευρώπη. Το κανάλι συνδέει τη Μεσόγειο με την Ερυθρά Θάλασσα και σώζει πλοία από τον Περσικό Κόλπο στην Ευρώπη την παράκαμψη γύρω από την Αφρική.

Σήμερα, το κανάλι διοχετεύεται καθημερινά από δεξαμενόπλοια που φέρνουν πετρέλαιο και υγροποιημένο φυσικό αέριο στην ευρωπαϊκή αγορά.

Για τον Gamal Abdel Nasser, ο οποίος κυβέρνησε την Αίγυπτο «ως πρόεδρος» τη δεκαετία του 1950, η διώρυγα του Σουέζ ήταν ένα μισητό σύμβολο της ευρωπαϊκής αποικιοκρατίας, επειδή ο μακρύς και στενός διάδρομος με την αιγυπτιακή έρημο χτίστηκε από τους Γάλλους και στη συνέχεια έγινε ο ιδιωτικός δίαυλος του Σουέζ Εταιρεία, που ανήκει από κοινού στη Γαλλία και την αποικιακή δύναμη της Μεγάλης Βρετανίας.

Ο Νάσερ ακολούθησε μια εθνικιστική πολιτική ουδετερότητας στον Ψυχρό Πόλεμο και καλλιέργησε συνεργασία με την Ινδία και τη Γιουγκοσλαβία. Για να αποτρέψουν την Αίγυπτο να πέσει στη σφαίρα επιρροής της κομμουνιστικής Σοβιετικής Ένωσης, οι Αμερικανοί και οι Βρετανοί, μαζί με την Παγκόσμια Τράπεζα, το 1955 υποσχέθηκαν στην Αίγυπτο δάνειο για την κατασκευή ενός μαζικού φράγματος στο Νείλο κοντά στο Ασουάν. Το φράγμα θα επιτρέψει στον Nasser να ρυθμίσει τις υδρολογικές μάζες του Νείλου κατά τη διάρκεια των ετήσιων πλημμυρών, για γεωργικούς σκοπούς και την παραγωγή ανανεώσιμων υδροηλεκτρικών πόρων για την εκβιομηχάνιση της Αιγύπτου.
Αλλά τον Ιούλιο του 1956, ο Αμερικανός πρόεδρος Dwight Eisenhower άλλαξε γνώμη. Μετά από διαβούλευση με το Λονδίνο και την Παγκόσμια Τράπεζα, είπε ότι η Αίγυπτος δεν ήταν αξιόπιστη επειδή ο Νάσερ αναγνώρισε τη Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας και δήλωσε δημοσίως ότι θέλησε να καταστρέψει το Ισραήλ. Ο Nasser έγινε εξοργισμένος και αποφάσισε ότι τα τέλη διαμετακόμισης πετρελαίου από το κανάλι του Σουέζ έπρεπε τώρα να χρηματοδοτήσουν την κατασκευή του σχεδιαζόμενου Aswan High Dam. Ως εκ τούτου, στις 26 Ιουλίου 1956 εθνικοποίησε την Εταιρεία της Διώρυγας του Σουέζ, στη φρίκη της Γαλλίας και της Βρετανίας.

Ο βρετανός πρωθυπουργός Αντόνι Έντεν ήταν συγκλονισμένος και φοβόταν ότι οι Σοβιετικοί θα επέκτειναν τη σφαίρα επιρροής τους. Τον Απρίλιο του 1956, λίγο πριν την εθνικοποίηση του καναλιού του Σουέζ, ο Eden είχε προειδοποιήσει τον σοβιετικό ηγέτη Nikita Khrushchev με σαφή λόγια:

«Όσον αφορά το πετρέλαιο, πρέπει να σας πω ανοιχτά – θα αγωνιζόμασταν γι’ αυτό … δεν θα μπορούσαμε να ζήσουμε χωρίς πετρέλαιο και… δεν σκοπεύουμε να στραγγαλιστεί».

Μετά την εθνικοποίηση, ο υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, John Foster Dulles, επέμεινε επίσης στους βρετανούς και γάλλους υπουργούς Εξωτερικών ότι «έπρεπε να βρεθεί ένας τρόπος για να καταστεί ο Νάσερ έκθετος.

Η Βρετανία αποφάσισε να χρησιμοποιήσει στρατιωτικούς πόρους για να πολεμήσει για το κανάλι και την πρόσβαση στο πετρέλαιο της Μέσης Ανατολής «Η αλήθεια είναι ότι είμαστε πιασμένοι σε ένα τρομερό δίλημμα», σημείωσε ο βρετανός Πρωθυπουργός HarolcJ Macmillan στο ημερολόγιο του:

«Εάν κάνουμε ισχυρή δράση εναντίον της Αιγύπτου, και ως εκ τούτου το κανάλι είναι κλειστό, οι αγωγοί του Λεβάντ έχουν κοπεί, οι εξεγέρσεις του Περσικού Κόλπου και η παραγωγή πετρελαίου σταματά, τότε το Ηνωμένο Βασίλειο και η Δυτική Ευρώπη το είχαν».

Αλλά εάν υποστούμε μια διπλωματική ήττα; αν ο Nasser «απομακρυνθεί»- και οι χώρες της Μέσης Ανατολής, σε μια ζύμωση» εθνικοποιούν το πετρέλαιο· Τι πρέπει να κάνουμε τότε; Μου φαίνεται σαφές ότι πρέπει να πάρουμε τη μοναδική ευκαιρία που έχουμε – να αναλάβουμε ισχυρή δράση και να ελπίζουμε ότι έτσι οι φίλοι μας στη Μέση Ανατολή θα σταθούν, οι εχθροί μας θα πέσουν και το πετρέλαιο θα σωθεί – αλλά είναι μια τεράστια απόφαση».

Ως μέρος μιας συνωμοσίας – εξ ορισμού, μια μυστική συμφωνία μεταξύ δύο ή περισσότερων ανθρώπων για την επίτευξη ενός κοινού στόχου – υψηλόβαθμοι εκπρόσωποι της Βρετανίας, της Γαλλίας και του Ισραήλ συναντήθηκαν σε μια βίλα στο Sevres, κοντά στο Παρίσι, μεταξύ 22-24 Οκτωβρίου 1956 σχεδιάστε την κορυφαία μυστική επιχείρηση Musketeer.

Η βρετανική αντιπροσωπεία προήδρευσε ο υπουργός Εξωτερικών Selwyn Lloyd, ο Γάλλος από τον πρωθυπουργό Guy Mollet και οι Ισραηλινοί από τον πρωθυπουργό Ben Gurion. Οι συνωμότες αποφάσισαν ότι το Ισραήλ πρέπει να επιτεθεί στην Αίγυπτο και να προχωρήσει στρατιωτικά μέσω της αραιοκατοικημένης χερσονήσου του Σινά στο κανάλι του Σουέζ. Η Γαλλία και η Βρετανία θα έδιδαν στη συνέχεια το Nasser ένα απαράδεκτο τελεσίγραφο, δημιουργώντας μια δικαιολογία για την στρατιωτική κατοχή της διώρυγας του Σουέζ. Ο στόχος της δράσης ήταν να αποκτήσει τον έλεγχο της διώρυγας του Σουέζ και, ελπίζοντας το Ισραήλ, να ανατρέψει τον Νάσερ.

Φυσικά, ο προγραμματισμένος πόλεμος ήταν παράνομος, επειδή έρχεται σε αντίθεση με την απαγόρευση της βίας στον Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών, αλλά οι συνωμότες δεν νοιάζονται για το διεθνές δίκαιο. Στις 29 Οκτωβρίου 1956, ο ισραηλινός στρατός επιτέθηκε στην Αίγυπτο σύμφωνα με το χρονοδιάγραμμα και κατέλαβε τη χερσόνησο του Σινά. Έτσι, το Ισραήλ έγινε ένοχος για το έγκλημα της επιθετικότητας.

Οι ΗΠΑ γρήγορα συνειδητοποίησαν ότι πρόκειται για παράνομο πόλεμο επιθετικότητας και στις 30 Οκτωβρίου κάλεσε το Συμβούλιο Ασφαλείας σε ειδική σύνοδο. Ο Αμερικανός πρεσβευτής Henry Lodge ζήτησε την «άμεση παύση της στρατιωτικής δράσης του Ισραήλ στην Αίγυπτο». Ο Αιγύπτιος πρεσβευτής, Omar Loutfi, καταδίκασε την Ισραηλινή επίθεση στη χώρα του με πολύ έντονα λόγια. «Ισραηλινά στρατεύματα έχουν εισβάλει στην αιγυπτιακή επικράτεια σε διάφορα μέρη», είναι μια «εξαιρετικά επικίνδυνη πράξη επιθετικότητας»

Ο Ισραηλινός πρεσβευτής Abba Eban δεν αμφισβήτησε ότι ο ισραηλινός στρατός είχε επιτεθεί στην Αίγυπτο, αλλά τόνισε ότι ήταν μια πράξη αυτοάμυνας. Ο γάλλος πρέσβης του ΟΗΕ, όπως συμφωνήθηκε, βρισκόταν στην ισραηλινή πλευρά. Ο «αιγυπτιακός ιμπεριαλισμός» προσπαθεί να ελέγξει την περιοχή από τον Ατλαντικό στον Περσικό Κόλπο και στοχεύει στην «καταστροφή του Ισραήλ». Αντίθετα με όλες τις νομικές υποχρεώσεις, η Αίγυπτος είχε επίσης καταλάβει έναν «υδάτινο δρόμο που είναι απαραίτητος για τη ζωή των εθνών».

Στη συνέχεια, όπως συμφωνήθηκε, η Γαλλία και η Βρετανία παρουσίασαν το απαράδεκτο τελεσμάρι τους, ζητώντας από τις αιγυπτιακές και τις ισραηλινές δυνάμεις να υποχωρήσουν σε απόσταση δέκα μιλίων από το νερό και επιτρέποντας σε βρετανικά και γαλλικά στρατεύματα να ελέγχουν στρατηγικές θέσεις στο κανάλι του Σουέζ.

Περιμένοντας μόνο δώδεκα ώρες απάντηση, ο Βρετανός Πρέσβης Sir Pierson Dixon προειδοποίησε ότι «οι βρετανικές και γαλλικές δυνάμεις θα επεμβαίνουν σε οποιαδήποτε δύναμη μπορεί να είναι απαραίτητες για να εξασφαλίσουν τη συμμόρφωση».

Φυσικά, αυτό το τελεσίγραφο ήταν απαράδεκτο για την Αίγυπτο. Εξυπηρετούσε τις ευρωπαϊκές δημοκρατίες τη Γαλλία και τη Βρετανία ως δικαιολογία για να επιτεθεί στην Αίγυπτο. Αυτό ήταν φυσικά παράνομο, επειδή δεν είχαν εντολή από το Συμβούλιο Ασφαλείας Η συνωμοσία που υπήρχε πριν από την επίθεση μεταξύ των τριών χωρών παρέμεινε μυστική εκείνη την εποχή και εκτέθηκε από τους ιστορικούς μόνο χρόνια αργότερα.

«Έχουμε κάνει ό, τι μπορούμε για να μειώσουμε την ένταση στη Μέση Ανατολή», διαμαρτυρήθηκε ο βρετανός πρεσβευτής Dixon, «και αν η ένταση έχει αυξηθεί, είναι επειδή δυστυχώς ούτε το Ισραήλ ούτε οι αραβικοί γείτονες του έκριναν σκόπιμο να ακούσουν τις συμβουλές μας και γι’ των φίλων μας.

Ο Πρεσβευτής Ντίξον ολοκλήρωσε την πεντανόσχημη ομιλία του λέγοντας:

«Πιστεύω ότι η μεγάλη πλειοψηφία των μελών του Συμβουλίου θα συμφωνήσει ότι η δράση της Γαλλικής Κυβέρνησης και της Κυβέρνησής της είναι προς το γενικό συμφέρον και προς όφελος της ασφάλειας και της ειρήνης».

Οι Ηνωμένες Πολιτείες εισήγαγαν ψήφισμα στο Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών καταδικάζοντας την επίθεση του Ισραήλ στην Αίγυπτο και ζητώντας την άμεση απόσυρση ισραηλινών δυνάμεων από την Αίγυπτο.

Ωστόσο, οι εξουσίες βέτο της Γαλλίας και της Μεγάλης Βρετανίας ψήφισαν κατά του ψηφίσματος στις 30 Οκτωβρίου 1956, το οποίο συνεπώς απέτυχε. Το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ ήταν εντελώς αδιέξοδο.

Την επόμενη μέρα, 31 Οκτωβρίου, οι Βρετανοί και οι Γάλλοι άρχισαν να βομβαρδίζουν αιγυπτιακά αεροδρόμια. Αυτός ήταν ένας παράνομος πόλεμος επιθετικότητας που παραβίαζε τον Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών. Ο Πρόεδρος Nasser, έκπληκτος και εξοργισμένος από τις επιθέσεις, αποφάσισε να διακόψει τη ροή πετρελαίου στην Ευρώπη.

Την ίδια ημέρα έπεσαν στην Αίγυπτο βρετανικές και γαλλικές βόμβες, οι αιγύπτιοι βύθισαν δεκάδες πλοία γεμάτα πέτρες και τσιμέντο στο κανάλι Suez περίπου 300 μέτρων.

Ο αμερικανός πρόεδρος Eisenhower ήταν εξοργισμένος με την κοινή βρετανική, γαλλική και ισραηλινή αποικιοκρατική περιπέτεια, επειδή δεν είχε προετοιμάσει τη συνωμοσία τους με την Ουάσινγκτον. Αρνήθηκε να βοηθήσει την Ευρώπη παρέχοντας πετρέλαιο στον Ατλαντικό. Και η Σοβιετική Ένωση, υπό την ηγεσία του Νικήτα Χρουστσόφ, έδωσε ένα τελεσίγραφο στους Γάλλους και τους Βρετανούς να σταματήσουν τον επιθετικό πόλεμο τους.

Αυτό σφράγισε την ήττα των Ευρωπαίων. Στις 6 Νοεμβρίου, η Γαλλία και η Μεγάλη Βρετανία σταμάτησαν τη φωτιά και πριν από τα Χριστούγεννα, όλοι οι Βρετανοί και Γάλλοι στρατιώτες επέστρεψαν σπίτι τους Οι Ευρωπαίοι ήταν ταπεινωμένοι και έχασαν την πρώην δεσπόζουσα θέση τους στην περιοχή.

Ο Νάσερ θριάμβευσε επειδή κατάφερε να μετατρέψει τη στρατιωτική του ήττα σε μια πολιτική νίκη επί δύο μεγάλων ευρωπαϊκών δυνάμεων. Τα πλοία που βυθίστηκαν από τον Nasser μπλοκάρουν τη διώρυγα του Σουέζ μέχρι την άνοιξη του 1957, μετά την οποία επισκευάστηκαν όλες οι βλάβες και το κανάλι επανήλθε στην κανονική κυκλοφορία. Οι ισραηλινές δυνάμεις αποσύρθηκαν από τη χερσόνησο του Σινά. Στα επόμενα χρόνια, ο Nasser δημιούργησε το φράγμα του Ασουάν με τη βοήθεια χιλιάδων σοβιετικών μηχανικών και αρχιτεκτόνων. Το έργο γοήτρου εγκαινιάστηκε το 1971.

Η τρομοκρατική επίθεση στο πλοίο της Greenpeace το 1985

Όταν μια δημοκρατική χώρα όπως η Γαλλία διεξάγει τρομοκρατική επίθεση στο εξωτερικό, το πράττει κρυφά και προσπαθεί να καλύψει τα ίχνη της. Για να πραγματοποιήσουν συγκαλυμμένες επιχειρήσεις, οι δημοκρατίες στην Ευρώπη και την Αμερική χρησιμοποιούν τις υπηρεσίες πληροφοριών τους και τις στρατιωτικές ειδικές μονάδες, επειδή δεν ελέγχονται επαρκώς από το κοινοβούλιο και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Πολλές τέτοιες μυστικές επιχειρήσεις δεν αποκαλύπτονται ποτέ ή παραμένουν μυστικές για χρόνια.

Η Αμερικανική Υπηρεσία Εξωτερικών Πληροφοριών Η CIA είναι πασίγνωστη παγκοσμίως επειδή το 1953, μαζί με τη βρετανική μυστική υπηρεσία ΜΙ6, ανέτρεψε τη δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση του Πρωθυπουργού Mohammad Mossadegh στο Ιράν. και το 1973, και η δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση του Προέδρου Σαλβαδόρ Αλιέντε στη Χιλή. Και οι δύο επιχειρήσεις ήταν φυσικά παράνομες.

Η γαλλική υπηρεσία ξένων πληροφοριών είναι πολύ λιγότερο γνωστή από τη CIA. Το όνομά της είναι η Γενική Διεύθυνση Ασφαλείας (DGSE) και έχει την έδρα της στο Παρίσι. Τα καθήκοντα του DGSE συνίστανται σε κατασκοπεία και αντεπίθεση εκτός της Γαλλίας. Υπάρχουν σήμερα περίπου 3.000 υπάλληλοι πολιτών και 1.500 στρατιωτικοί που εργάζονται για αυτήν την υπηρεσία πληροφοριών. To DGSE υπάγεται στο γαλλικό Υπουργείο Άμυνας.

Η Γαλλία είναι μια πυρηνική δύναμη και έχει επανειλημμένα δοκιμάσει πυρηνικές βόμβες στον Νότιο Ειρηνικό. Αυτό δημιούργησε διαμαρτυρίες από τους περιβαλλοντολόγους της ΜΚΟ Greenpeace. Η πιο περιβόητη περιοχή των γαλλικών πυρηνικών δοκιμών είναι η Atoll Mururoa. Εκεί, από το 1966 έως το 1996, η Γαλλία πυροδότησε συνολικά 188 ατομικές βόμβες, εκ των οποίων οι 41 ήταν στην ατμόσφαιρα και 147 υπόγεια. Μόνο το 2000 οι Γάλλοι άφησαν τον Mururoa. Η ατόλη είναι σήμερα μολυσμένη και περιορισμένη περιοχή, στην οποία αποθηκεύονται πολλά ραδιενεργά απόβλητα.

Για να διαμαρτυρηθούν εναντίον αυτών των πυρηνικών δοκιμών, η Greenpeace έστειλε το πλοίο Rainbow Warrior στον Νότιο Ειρηνικό. Αυτό προκάλεσε μια παγκόσμια αίσθηση και ενοχλούσε τον γάλλο σοσιαλιστή πρόεδρο Franţois Mitterand, επειδή η παρουσία της Greenpeace εμπόδισε τη συνέχιση των πυρηνικών δοκιμών στο Mururoa. Ως εκ τούτου, η γαλλική δημοκρατία κατέφυγε στην τρομοκρατία και βύθισε το πλοίο με βόμβα.

Το πλοίο Greenpeace βρισκόταν στην άγκυρα στο λιμάνι του Ώκλαντ της Νέας Ζηλανδίας, όταν είχε βυθιστεί λίγο πριν τα μεσάνυχτα στις 10 Ιουλίου 1985 με δύο εκρήξεις. To DGSE έδωσε στη δράση το λεγόμενο όνομα « Operation Satanique», δηλαδή «Η Σατανική Επιχείρηση». Αυτό ήταν σαφώς τρομοκρατική επίθεση κατά της Greenpeace, την οποία διεξήγαγε το δημοκρατικό κράτος της Γαλλίας.

«Η αλήθεια είναι ότι η Γαλλία διοργάνωσε αυτή την επίθεση … Ο Μιτεράν το έδωσε την εντολή», δήλωσε ο Γάλλος δημοσιογράφος Edwy Plenel από την εφημερίδα Le Monde. Η έρευνα του Plenel βοήθησε στην αποκάλυψη της προηγούμενης μυστικής επιχείρησης και ανάγκασε τον Γάλλο υπουργό Αμυνας Charles Hernu να παραιτηθεί.

Συνολικά, στην επιχείρηση συμμετείχαν δώδεκα πράκτορες DGSE. Πρώτον, το γιοτ Ouvea έφερε τα εκρηκτικά στη Νέα Ζηλανδία. Δύο πράκτορες του DGSE, ο Dominique Prieur και ο Alain Marfart, που έφθασαν στη Νέα Ζηλανδία με ψευδή διαβατήρια, όπως το ελβετικό ζευγάρι Turenge στο μήνα του μέλιτος, μετέφεραν τα εκρηκτικά υπό κάλυψη σκοταδιού σε ένα φορτηγό από το γιοτ μέσω του λιμανιού και το έφεραν σε βάρκα με ένα πλήρωμα τριών αντιπροσώπων.

Ο πράκτορας του DGSE Gerard Royal οδήγησε το σκάφος στο πλοίο της Greenpeace. 500 μέτρα από το στόχο, η ομάδα κατάδυσης DGSE Jean-Luc Kister και ο Jean Cammas γλίστρησαν στο νερό και προσδέθηκαν δύο πετρελαιοφόρα ορυχεία με χρονοδιακόπτες κάτω από την ίσαλο γραμμή στο χαλύβδινο κύτος του πλοίου. Αφού οι δύο βόμβες εξερράγησαν, οι δολοφόνοι έφυγαν αμέσως από την περιοχή με το σκάφος.

Η πρώτη βόμβα πυροδότησε στις 23:48 και έκανε μια μεγάλη τρύπα στο πλοίο. Ο πλοίαρχος της Greenpeace και ο περιβαλλοντικός ακτιβιστής Peter Willcox βρισκόταν στο πλοίο, κοιμόταν στο κρεβάτι του. Η έκρηξη τον ξύπνησε, οπότε το πλήρωμα της Greenpeace άφησε το πλοίο. «Το πλοίο βυθίστηκε σε 45 δευτερόλεπτα. Είχαμε πρόβλημα να βγούμε από το πλοίο εγκαίρως» υπενθύμισε αργότερα ο Willcox.

Ο φωτογράφος της Greenpeace Fernando Pereira ήθελε να σώσει τη μηχανή της φωτογραφικής μηχανής και τις εικόνες που είχε τραβήξει, αλλά ήταν παγιδευμένος στην καμπίνα του με τη δεύτερη βόμβα που πυροδότησε στις 23:51. Πνίγηκε. Ό πατέρας μου σκοτώθηκε», λέει η κόρη του Marelle Pereira , ο οποίος ήταν τότε οκτώ χρονών. Για τον κυβερνήτη Peter Willcox ήταν σαφώς μια απόπειρα δολοφονίας.

Φυσικά, η αστυνομία αμέσως παρατήρησε την έκρηξη στο λιμάνι του Ώκλαντ. Οι δύο πράκτορες στην ακτή, μεταμφιεσμένοι ως το ελβετικό ζευγάρι Turenge, συνελήφθησαν από την τοπική αστυνομία. Η αστυνομία της Νέας Ζηλανδίας ρώτησε τις ελβετικές αρχές εάν τα διαβατήρια ήταν πραγματικά. Οι ελβετικές αρχές δήλωσαν ότι ήταν πλαστά. Οι δύο πράκτορες DGSE Dominique Prieur και Alain Marfart καταδικάστηκαν σε 10 χρόνια φυλάκισης για ανθρωποκτονία.

Σήμερα γνωρίζουμε την αλήθεια. Ο πράκτορας του DGSE Jean-Luc Kister έσπασε τη σιωπή του το 2015, ακριβώς 30 χρόνια μετά την επίθεση. Είπε στην τηλεόραση της Νέας Ζηλανδίας:

«Δεν σκοπεύαμε να σκοτώσουμε κανέναν … Θα ήθελα να επωφεληθώ αυτής της ευκαιρίας για να εκφράσω τις βαθύτατες λύπες και συγνώμη για την κ. Marelle Pereira και την οικογένειά της για τον τυχαίο θάνατο του Fernando Pereira. … Θα ήθελα επίσης να ζητήσω συγγνώμη από τα μέλη της Greenpeace που ήταν στο σκάφος του Rainbow Warrior. Και θέλω να ζητήσω συγγνώμη από το λαό της Νέας Ζηλανδίας για την άδικη, λαθραία επιχείρηση που διεξάγεται σε μια συμμαχική, φιλική και ειρηνική χώρα. … αυτή ήταν η εντολή που δόθηκε στο ανώτατο επίπεδο της κυβέρνησης … Ήμασταν στρατιώτες και έπρεπε να υπακούμε σε εντολές. Τώρα αποσύρω από την ενεργό υπηρεσία και θέλω να υπακούσω στη συνείδησή μου. Ήταν λάθος. Ήταν μια πολύ λανθασμένη απόφαση».

Ο ναύαρχος Pierre Lacoste, διευθυντής του DGSE από το 1982, έπρεπε να παραιτηθεί μετά το σκάνδαλο στις 12 Σεπτεμβρίου 1985. Ο πρόεδρος Frangois Mitterrand επέζησε της εκδήλωσης Warner Warrior. Υπήρξε από το 1981 και ήταν ισχυρός υποστηρικτής των γαλλικών πυρηνικών δοκιμών. Το 1995 διαδέχτηκε ο πρόεδρος Jacques Chirac.

Ο Μιτεράν δεν παραδέχθηκε ποτέ ότι διέταξε την τρομοκρατική επίθεση.

Το ερώτημα παραμένει γιατί οι πράκτορες του DGSE ήταν έτοιμοι να επιτεθούν σε άοπλους ακτιβιστές της Greenpeace και να βυθίσουν το σκάφος τους με δύο βόμβες. «Μας έχουν πει ότι η Greenpeace έχει διεισδύσει από την KGB. Αυτή είναι η εξήγηση που μας δόθηκε «, θυμάται ο Jean-Luc Kister. Αυτό υπονοούσε σιωπηρά ότι η Μόσχα αγωνιζόταν τις γαλλικές πυρηνικές δοκιμές, κάτι που δεν ήταν αλήθεια.

Φυσικά, η Γαλλία θα μπορούσε να βυθίσει το πλοίο της Greenpeace σε ανοιχτές θάλασσες. Αυτή θα ήταν η ασφαλέστερη επιλογή για το DGSE, επειδή τότε δεν θα βρεθούν σχεδόν καθόλου ίχνη. Αλλά τότε ολόκληρο το πλήρωμα της Greenpeace θα είχε πεθάνει και δεν το θέλησαν. Ως εκ τούτου, το πλοίο ανατινάχτηκε στο λιμάνι. Με την πρώτη βόμβα, το DGSE θέλησε να εξαναγκάσει τους ανθρώπους από το πλοίο, με τη δεύτερη βόμβα να βυθίσει το πλοίο.

Η παράνομη επίθεση στη Συρία το 2017

Όταν ο Donald Trump εισήλθε στο Λευκό Οίκο ως νέος πρόεδρος τον Ιανουάριο του 2017, οι επικριτές παρατηρητές αναρωτήθηκαν πόσο καιρό θα χρειαζόταν για τη δημοκρατία των ΗΠΑ να βομβαρδίσουν μια άλλη χώρα. Ήδη στις 7 Απριλίου 2017, ήρθε η ώρα. Ως κυβερνήτης, ο Ντόναλντ Τραμπ επιτέθηκε στη Συρία.

Δύο αμερικανικά πολεμικά πλοία στη Μεσόγειο εκτόξευσαν 59 πυραύλους κρουαζιέρας Tomahawk που πραγματοποίησε η αμερικανική εταιρεία εξοπλισμών Raytheon στη στρατιωτική αεροπορική βάση της Συρίας al-Shayrat.

Τα αμερικανικά όπλα έπληξαν τους στόχους που ορίστηκαν από τον Λευκό Οίκο με ταχύτητα 800 χιλιομέτρων ανά ώρα και πέταξαν πάνω από τη Συριακή επικράτεια σε χαμηλή υψόμετρο μεταξύ 15-100 μέτρων (50-330 πόδια) πριν χτυπήσουν.

Όσοι εξακολουθούν να προσκολλώνται στην εσφαλμένη πεποίθηση ότι οι ευρωπαϊκές ή αμερικανικές δημοκρατίες δεν επιτίθενται σε κυρίαρχα κράτη, αγνοούν τη σύγχρονη ιστορία. Ο προκάτοχος του Trump, Πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα, είχε αρχίσει να βομβαρδίζει τη Συρία τον Σεπτέμβριο του 2014. Αλλά οι επιθέσεις του Ομπάμα και του Τράμπ στη Συρία είναι παράνομες επειδή οι ΗΠΑ δεν έχουν εντολή από το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ.

Ο πρόεδρος της Συρίας Bashar al-Assad δεν είχε βομβαρδίσει τις ΗΠΑ, οπότε δεν υπήρξε περίπτωση αυτοάμυνας.

Και το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ δεν έδωσε ούτε στον Πρόεδρο Ομπάμα ούτε στον Πρόεδρο Τράμπ την εντολή να βλάψει τη Συρία

Ο Ρόμπερτς γνωρίζει ότι ο Χάρτης των Ηνωμένων Εθνών απαγορεύει τους πολέμους της επιθετικότητας. Ως εκ τούτου, επικρίνει τον Πρόεδρο Μπιλ Κλίντον για βομβιστική επίθεση στη Σερβία το 1999 χωρίς εντολή από τον ΟΗΕ. ότι ο Πρόεδρος Τζωρτζ Μπους νεώτευσαν το Ιράκ το 2003, και πάλι χωρίς εντολή από τον ΟΗΕ ότι ο Πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα βομβάρδισε τη Συρία το 2014. και ότι τώρα ο Trump, ο νέος πρόεδρος, παραβιάζει το διεθνές δίκαιο.

Γεννημένος το 1939, ο Ρόμπερτς έχει ζήσει προσωπικά και υπηρέτησε ως πρώην επικεφαλής της πολιτικής στο Υπουργείου.

Η χώρα μας είχε διαδοχικά τέσσερις πρόεδρους με κατηγορία εγκλημάτων πολέμου, δήλωσε ο Ρόμπερτς.

Συμπέρασμα:

Είναι καιρός, οι πολίτες των Ευρωπαϊκών και Αμερικανικών Δημοκρατιών να συζητήσουν ανοιχτά για την παγκόσμια ομάδα βίας, που κυριαρχεί σήμερα. Τα εγκλήματα των χωρών του ΝΑΤΟ, πρέπει να αναλύονται με ειλικρίνεια ώστε να μπορούν να αναδείξουν τις τεράστιες συνέπειες των εγκλημάτων αυτών. Και οι τρεις παραπάνω περιπτώσεις αναδεικνύουν ποιοι ελέγχουν και οδηγούν την παγκόσμια ομάδα βίας.

Πηγή: Global Research.ca