του Θανάση Πετράκου *
«Κι ήθελε ακόμη πολύ φως να ξημερώσει
όμως εγώ δεν παραδέχτηκα την ήττα,
έβλεπα τώρα πόσα κρυμμένα τιμαλφή έπρεπε να σώσω
πόσες φωλιές νερού να συντηρήσω μέσα στις φλόγες….»
Συμπληρώνεται αύριο (σήμερα ) Τρίτη ένας χρόνος από τον πολιτικό σεισμό που προκάλεσε το μέγιστο ”ΟΧΙ” του ελληνικού λαού στο δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου 2015.
Όλοι θα θυμόμαστε αυτή τη Κυριακή της 5ης Ιούλη, τη μέρα του δημοψηφίσματος. Είχαμε ένα αποτέλεσμα απρόσμενο. Ο λαός είχε κάνει ένα μεγάλο βήμα προς τα μπρος. Η ψήφος ήταν ταξική νεολαιίστικη και πατριωτική . Ο φόβος είχε αλλάξει στρατόπεδο. Ο λαός και κυρίως η νεολαία «έβγαλε» τη γλώσσα του σε όλους τους τρομοκράτες της ζωής του και είπε ένα μεγάλο ΟΧΙ στον φόβο!
Ένα μεγαλειώδες 62% είπε ΟΧΙ στα μνημόνια και τους δανειστές.
“Είμαστε όλοι Έλληνες!” φώναζαν οι προοδευτικοί πολίτες της ηπείρου, διαδηλώνοντας τον σεβασμό και την αλληλεγγύη τους σε έναν μικρό λαό που απέρριπτε τον ωμό εκβιασμό Βρυξελλών και Βερολίνου, απαιτώντας να πάρει πίσω τα λεηλατημένα δικαιώματα, την πληγωμένη αξιοπρέπεια και την καθημαγμένη χώρα του.
Δεν προλάβαμε όμως να χαρούμε τη μεγάλη νίκη του ΟΧΙ. Ο Πρωθυπουργός αυτοαναιρέθηκε και κάλεσε συμβούλιο πολιτικών αρχηγών. Προχώρησε σε μια ταπεινωτική συνθηκολόγηση και πραξικοπηματικά μετέτρεψε το υπερήφανο ΟΧΙ σε ένα ταπεινωτικό ΝΑΙ . Το τι ακολούθησε είναι γνωστό ήττα, απογοήτευση, αποστράτευση, κατάθλιψη.
Μετά ήρθε το δεύτερο σοκ των εκλογών. Η αποχή μεγάλη και ο κόσμος σαστισμένος. Η νεολαία που έδωσε ένα συντριπτικό 80% στο μεγάλο ΟΧΙ και οι φτωχοί και οι άνεργοι απείχαν μαζικά από τις στημένες εκλογές. Ο αριστερός κόσμος αρνήθηκε μαζικά να πάει στην κάλπη και κλείστηκε στο σπίτι του μην μπορώντας να διαχειριστεί την ήττα του. Πάνω από 400.000 πολίτες δεν πήγαν στην κάλπη στις εκλογές του Σεπτεμβρίου. Οι δανειστές και οι μνημονιακοί παλιοί και νέοι είχαν πρόσκαιρα κερδίσει…
Ο καιρός πέρασε και φτάσαμε ένα χρόνο μετά. Ένα χρόνο μετά τη μεγάλη μάχη. Έχουν τελικά μια κυβέρνηση που περνά αυτά ακριβώς που θέλουν χωρίς αντιστάσεις. Το ευρωζωνικό σύστημα και τα ντόπια παπαγαλάκια του επιδιώκουν να απαξιώσουν την αριστερά και τους ιστορικούς της αγώνες, επιδιώκουν να πείσουν τη κοινωνία ότι δεν υπάρχει εναλλακτική πολιτική πρόταση στα μνημόνια .
Ένα χρόνο μετά, οι Γάλλοι απεργοί που συγκρούονται με τις δυνάμεις καταστολής και οι Βρετανοί πολίτες που υπερασπίζονται το Brexit, διαμηνύουν ότι “ΔΕΝ είμαστε όλοι Έλληνες”, εννοώντας “δεν είμαστε όλοι ΣΥΡΙΖΑ”.
Η ταπεινωτική συνθηκολόγηση του Τσίπρα μετέτρεψε την Ελλάδα σε δακτυλοδεικτούμενο παράδειγμα ντροπής με το τρίτο μνημόνιο, την παράδοση του δημόσιου πλούτου, των υποδομών, των δημοσίων εσόδων και της λαϊκής κυριαρχίας στους τροϊκανούς επικυρίαρχους.
Ένα χρόνο μετά ας πανηγυρίζουν οι βιαστές της βούλησης του ελληνικού λαού για την πρόσκαιρη νίκη τους. Αργά ή γρήγορα θα βρεθούν και πάλι αντιμέτωποι με την οργή της λαϊκής πλειοψηφίας, καθώς το τρίτο μνημόνιο, όπως και τα προηγούμενα, οδηγεί την ελληνική οικονομία στην καταστροφή και την κοινωνία σε απόγνωση. Ήδη η Ε.Ε. κλονίζεται εκ θεμελίων μετά την ψήφο υπέρ του Brexit.
Πρέπει λοιπόν ένα χρόνο μετά να ξεπεράσουμε την απογοήτευση και την αποστράτευση. Απέναντι στη συνέχιση του εξευτελισμού της ζωής μας πρέπει όλοι και όλες να βρούμε ξανά το κουράγιο μας και να τα ξεκινήσουμε όλα πάλι από την αρχή. Τίποτα δεν τελειώνει, κανείς αγώνας δεν είναι χαμένος. Πρέπει να ξανασταθούμε στα πόδια μας, και να αγωνιστούμε για να ανατρέψουμε αυτή τη μνημονιακή πολιτική που καταστρέφει το παρόν και το μέλλον του τόπου και του λαού και κυρίως καταστρέφει το μέλλον της νέας γενιάς. Μπορεί και πρέπει ο ελληνικός λαός να πάρει πάλι τη ζωή τη δική του και των παιδιών του στα χέρια του
Ο ελληνικός λαός διαπίστωσε με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο ,μαζί με το οδυνηρό σοκ από την προδοσία των ελπίδων του, ότι στην Ευρωζώνη δεν υπάρχουν “εταίροι”, αλλά εκβιαστές και επικυρίαρχοι. Ότι δεν υπάρχει δρόμος ανατροπής της λιτότητας και των μνημονίων μέσα στην ευρωζώνη. Κι ότι δεν μπορεί να υπάρξει νικηφόρο ΟΧΙ, χωρίς ένα ξεκάθαρο ΝΑΙ, χωρίς ένα συγκροτημένο Σχέδιο Β για μια νέα Ελλάδα, απαλλαγμένη από τα δεσμά του χρέους, των μνημονίων και της επιτροπείας, με το λαό κυρίαρχο του πλούτου και της χώρας του.
Η Λαϊκή Ενότητα προσπαθεί να πείσει το λαό για την εναλλακτική της πρόταση η οποία έχει τρεις μεγάλες προγραμματικές προτεραιότητες : 1).Την έξοδο της χώρας από την ευρωζώνη για τη συγκρότηση εθνικού νομίσματος και τη σύγκρουση με τη νεοφιλελεύθερη ΕΕ 2). Τη διαγραφή του δημόσιου χρέους και μια ευρεία ”σεισάχθεια” στο ιδιωτικό χρέος και 3). Την άμεση εθνικοποίηση – κοινωνικοποίηση των τραπεζών, και την πλήρη διερεύνηση του σκανδάλου των ανακεφαλαιοποιήσεων των τραπεζών και ειδικά της τρίτης ανακεφαλαιοποίησης.
Η ΛΑ.Ε αγωνίζεται για τη συγκρότηση του μετώπου των κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων ώστε τα επόμενα ΟΧΙ του ελληνικού λαού να μην προδοθούν ξανά, αλλά να νικήσουν.
Ας γίνει η πρώτη επέτειος του περσινού δημοψηφίσματος αφορμή για ένα πρώτο, τολμηρό βήμα ανασύνταξης του λαϊκού και εργατικού κινήματος , της ριζοσπαστικής Αριστεράς και των προοδευτικών, πατριωτικών, δημοκρατικών δυνάμεων, ώστε να πάρουν τα κλεμμένα όνειρα την εκδίκησή τους.
Ένα χρόνο μετά το μεγάλο ΟΧΙ που το μετέτρεψε ο κ. Τσίπρας σε ένα ντροπιαστικό ΝΑΙ ,ταιριάζει ως απάντηση σε όλους όσους νόμισαν ότι νίκησαν να τραγουδήσουμε με όλη μας τη δύναμη τους στίχους του όμορφου τραγουδιού «Νοέμβρης 1990-91»
«….Κουφάλες δεν ξοφλήσαμε
αυτό έχω μόνο να τους πω
τα όνειρα των εραστών δε σβήνουν»
* μέλος της Π.Γ. της ΛΑ.Ε. πρώην βουλευτή Μεσσηνίας
