Αν κάποιος πριν από χρόνια έλεγε ότι στην Ελλάδα κάποτε θα υπήρχε ακροδεξιό, εθνικιστικό κόμμα το οποίο θα διεκδικούσε την τρίτη θέση ή ακόμα και τη … δεύτερη στις επερχόμενες εθνικές εκλογές, σίγουρα αυτός ο κάποιος θα αντιμετώπιζε την δημόσια χλεύη.
Μετά τη μεταπολίτευση του 1974 και με νωπές ακόμα τις μνήμες από τη χούντα των συνταγματαρχών, η λεγομένη ακροδεξιά ήταν σχεδόν ανύπαρκτη στην κοινωνία αλλά και στο κοινοβούλιο. Εθνικιστικά κόμματα που έκαναν αισθητή την εκλογική και συνακόλουθα κοινοβουλευτική παρουσία τους υπήρξε ο ΛΑΟΣ και παλαιότερα η ΕΠΕΝ (είχε εκλέξει
ευρωβουλευτή). Διάφορα άλλα εθνικιστικά μορφώματα που κατά καιρούς είχαν κάνει την εκλογική τους εμφάνιση αρκέστηκαν σε ποσοστά της τάξης του 0.1%, και συνεπώς ήταν αμελητέα στην κοινωνική μας ζωή και στο πολιτικό μας σύστημα.
Τελευταία ωστόσο γινόμαστε μάρτυρες, βιώνουμε, το κοινωνικοπολιτικό φαινόμενο που λέγεται Χρυσή Αυγή. Η Χρυsή Αυγή διαφέρει από τα προαναφερθέντα ακροδεξιά κόμματα διότι εν πρώτοις είναι φανερά και απροκάλυπτα μια εξόχως εξτρεμιστική, ρατσιστική, παρακρατική, φασιστική, νεοναζιστική οργάνωση και ταυτόχρονα ένα καλά οργανωμένο ακροδεξιό κόμμα Στις εθνικές εκλογές της 6ης Μαΐου 2012, η Χρυσή Αυγή κατάφερε την είσοδό της στη Βουλή, λαμβάνοντας 441.018 ψήφους (ποσοστό 6,97%) και 21 έδρες, ενώ στις εκλογές του Ιουνίου 2012 έλαβε 425.990 ψήφους (ποσοστό 6,92%) και 18 έδρες.
Ήδη τρέχουσες δημοσκοπήσεις ανεβάζουν τα ποσοστά της γύρω στο 13%. Γεννάται εύλογα το ερώτημα πως εξηγείται αυτή η τόσο ανοδική τάση και αν θα πρέπει ο παραδοσιακός αστικός πολιτικός μας κόσμος αλλά και ο κάθε δημοκρατικός πολίτης να ανησυχεί από αυτή την «έκρηξη» της ακροδεξιάς. Διατείνονται αρκετοί ότι φταίνε τα δημοκρατικά κόμματα που κυβέρνησαν (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ)
διότι άφησαν το κέντρο των Αθηνών έρμαιο, βορρά θα έλεγα, στους εκατοντάδες χιλιάδες λαθρομετανάστες τόσο που να μην μπορεί κανείς να κυκλοφορήσει τα βράδια στο κέντρο της πρωτεύουσας. Φυσικά και είναι απόλυτα σωστό αυτό.
Ωστόσο η Χρυσή Αυγή σημειώνει εξίσου κατακόρυφη άνοδο σε όλη την επικράτεια σε βαθμό ανησυχητικό τόσο για το πολιτικό σύστημα όσο και για τον δημοκρατικό κόσμο της χώρας μας. Ποια θα μπορούσε να είναι λοιπόν η εξήγηση και η ερμηνεία αυτού του κοινωνικού και πολιτικού φαινομένου; Η απάντηση βρίσκετaι στον ήδη εκφερόμενο πολιτικό λόγο της ίδιας της Χρυσής Αυγής. Το πρόγραμμα της, το πολιτικό μανιφέστο της Χρυσής Αυγής χαρακτηρίζεται από ένα φιλολαϊκό, σοσιαλιστικό και κοινωνικό όραμα από το οποίο φυσικά αποκλείονται πάντες οι «μη Έλληνες». Άκρατος εθνικισμός από τη μια (διάβαζε και ακόρεστη αρχαιοελληνολατρεία) και αντι-μνημονιακός σοσιαλισμός από την άλλη συνθέτουν το εξόχως ελκυστικό – για το μέσο Έλληνα – πρόγραμμα της Χρυσής Αυγής.
Ο εθνικοσοσιαλισμός αυτός (δηλαδή εθνικισμός και σοσιαλισμός μαζί) σαν ιδεολογία δεν είναι ωστόσο κάτι το καινούργιο. Ο όρος εθνικοσοσιαλισμός χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά από τον Γάλλο Maurice Barrès το 1898 ενώ τα πρώτα εθνικοσοσιαλιστικά κόμματα ήταν το Τσέχικο εθνικοσοσιαλιστικό και το Γαλλικό εθνικοσοσιαλιστικό κόμμα. Εκείνο το κόμμα που έμεινε όμως βαθιά χαραγμένο στις μνήμες των λαών αλλά στην παγκόσμια ιστορία για τις θηριωδίες και τα δεινά που επέφερε σε όλη την ανθρωπότητα ήταν το Γερμανικό εθνοσοσιαλιστικό δηλαδή το εθνικοσοσιαλιστικό κόμμα του Χίτλερ.
Δυστυχώς τα κυριότερα χαρακτηριστικά του εθνικοσοσιαλισμού του Χίτλερ υπάρχουν σήμερα και μάλιστα σε έντονο βαθμό και στη Χρυσή Αυγή. Ο Εθνικοσοσιαλισμός ή ναζισμός (όπως καθιερώθηκε στην ελληνική) του Χίτλερ διακρινόταν από (α) ρατσισμό, αντισημιτισμό (ολοκαύτωμα Εβραίων), εξύμνηση της αρείας φυλής, υπεράσπιση «αίματος και χρώματος» (β) ευγονική και φυλετική υγιεινή, η οποία επιβάλλεται στο λαό με τους φυλετικούς νόμους της Νυρεμβέργης και το πρόγραμμα ευθανασίας T-4 (γ) οργάνωση μυστικών υπηρεσιών και πληροφοριοδότες (π.χ. Γκεστάπο). δ) Συγκέντρωση της εξουσίας σε μια κεντρική ηγετική προσωπικότητα, καθώς επίσης και ανάλογη ιεραρχική συνέχεια προς τα κάτω (ιεραρχική πυραμίδα) στ) Μιλιταρισμός (στρατοκρατία) ζ) πολιτική ζωτικού χώρου θ) σοσιαλισμός, φιλολαϊκά μέτρα και κοινωνικό κράτος.
Ήδη η Χρυσή Αυγή χαρακτηρίζεται λίγο ή πολύ από όλα τα παραπάνω. Ο μανδύας του σοσιαλισμού με τον οποίο έχει περιβληθεί την κάνει πολύ ελκυστική στις χειμαζόμενες αγροτικές και μικροαστικές μάζες.
Όμως οι πνευματικοί μας ταγοί αλλά και τα παραδοσιακά δημοκρατικά κόμματα (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Ανεξάρτητοι Έλληνες, ΔΗΜΑΡ, ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ) οφείλουν να διαφωτίσουν το εκλογικό σώμα, τον ελληνικό λαό και την κοινωνία και να αποτρέψουν και να εμποδίσουν κάθε περεταίρω άνοδο της Χρυσής Αυγής.
Στην Αθήνα, στην Ελλάδα, που η Δημοκρατία γεννήθηκε, ανδρώθηκε και έλαμψε κατά τους κλασικούς χρόνους δεν θα έπρεπε να έχει καμία απολύτως θέση ο εθνικοσοσιαλισμός της Χρυσής Αυγής.
Νίκος Ε. Μαστοράκης
