Του Ανδρέα Κοσιάρη
Η εικόνα του Τζορτζ Φλόιντ να ξεψυχά με το γόνατο ενός άνδρα της αστυνομίας στον λαιμό του δεν είναι καινούρια για τις ΗΠΑ. Είναι άλλη μία σταγόνα σε ένα ποτήρι που έχει ξεχειλίσει εδώ και δεκαετίες. Η χώρα που ισχυρίζεται πως «εξάγει δημοκρατία» στον υπόλοιπο κόσμο έχει παρελθόν, παρόν και (σχεδόν σίγουρα) μέλλον στο να αντιμετωπίζει ένα κομμάτι του πληθυσμού της ως κατώτερο, ως λιγότερο ανθρώπινο.
Δεν είναι μόνο οι μαύροι Αμερικανοί. Το σύνθημα «Black Lives Matter» είναι σωστό, αλλά φυσικά δεν είναι το μόνο κομμάτι του προβλήματος. Θύματα της βίας της καπιταλιστικής εξουσίας είναι και άλλοι διαχρονικά ή ευκαιριακά φτωχοί πληθυσμοί, με κοινή συνισταμένη αυτό το ρημάδι το «φτωχοί», κατηγορία στην οποία ο μαύρος πληθυσμός της Αμερικής βρίσκεται επί το συντριπτικά πλείστον.
Είναι εν τέλει αυτό ένα από τα βασικά προϊόντα που εξάγουν οι ΗΠΑ, έχοντας αναλάβει στον πολύ πιο διασυνδεδεμένο πλέον κόσμο μας τον ρόλο που κάποτε είχε η αποικιοκρατική Ευρώπη. Η βίαιη αδιαφορία για τη ζωή, η βαρβαρότητα επιβαλλόμενη δια νομίμου ροπάλου – ή ροπάλου του νόμου, το ίδιο κάνει.
Φυσικά και σε άλλες περιοχές του κόσμου, η ντόπια εξουσία είχε πάντοτε τη δική της βαρβαρότητα, κανείς δεν το αμφισβητεί. Όμως από τα μέσα του 20ου αιώνα κι έπειτα, σε αυτήν την τόσο πυκνή ιστορικά περίοδο της ανθρωπότητας, οποτεδήποτε σε κάποιο μέρος του κόσμου επιχειρούνταν μία μείωση των ανισοτήτων, οι ΗΠΑ ήταν πάντα εκεί για να την σταματήσουν. Με βία οικονομική, με βία «διπλωματική», με πραξικοπήματα, βομβαρδισμούς και εισβολές, μα έπειτα από όλα, με εξαγωγή της «νόμιμης» αστυνομικής βίας σε όλα τα καθεστώτα που πήραν την εξουσία με τη στήριξή της.
Στη Νότια Αμερική οι Ευρωπαίοι αποικιοκράτες και οι απόγονοί τους πάντοτε σφαγίαζαν τους φτωχούς αυτόχθονες και μιγάδες στο όνομα του εκάστοτε Νόμου τους. Στην πρόσφατη ιστορία όμως, κάθε φορά που επιχειρούνταν ένα πιο δημοκρατικό, πιο αντιπροσωπευτικό του πληθυσμού πείραμα, οι ΗΠΑ ήταν εκεί, και κάθε ένα από τα καθεστώτα που εγκαθίδρυσαν επέβαλλε υπό αμερικανική καθοδήγηση την παλιά εκείνη βαρβαρότητα, τις σφαγές, τις εκτελέσεις. Δεν χρειάζεται να απαριθμήσουμε παραδείγματα, μόνο να θυμίσουμε τα πιο πρόσφατα. Τη φρέσκια αστυνομική βιαιότητα στη Χιλή και το Εκουαδόρ, τις εκτελέσεις στις φαβέλες της Βραζιλίας, τη βία εναντίον των αυτοχθόνων της πραξικοπηματικής κυβέρνησης της Βολιβίας.
Σε όλες αυτές τις χώρες, η αμερικανική πρεσβεία και οι σχέσεις με τις ΗΠΑ παίζουν τον πρώτο ρόλο. Αμερικανοί συχνά παρέχουν εκπαίδευση και υλικό εξοπλισμό στην τοπική αστυνομία, η διπλωματία και οι υπηρεσίες πληροφοριών πιέζουν για την υιοθέτηση «καλών πρακτικών», οικονομικών μα και αστυνομικών.
Το ίδιο συμβαίνει και σε «συμμαχικές» χώρες. Η διασύνδεση επί δεκαετίες των πρακτικών επιβολής του Νόμου στις δύο πλευρές του Ατλαντικού, έχει κάνει πιο βίαιες τις αστυνομικές δυνάμεις των ευρωπαϊκών χωρών. Όπως και τη δική μας.
Δεν είναι ασύνδετη η συνεργασία του Μιχάλη Χρυσοχοΐδη με την πρεσβεία των ΗΠΑ, με τη Χρυσαυγιτοποίηση της ΕΛ.ΑΣ. Η αντιγραφή των μεθόδων λειτουργίας της αμερικανικής αστυνομίας είναι δηλωμένη πρόθεση της εξουσίας και μόνιμη πρόταση όλων εκείνων των τμημάτων της κοινωνίας που συνδέονται με αυτήν.
Δημοσιογράφοι, διαμορφωτές γνώμης, ακκάουντ και πολίτες ζητούν «να αφήσουμε την αστυνομία να κάνει τη δουλειά της». Επιχαίρουν στέρησης δικαιωμάτων, ξυλοδαρμών και δολοφονιών γιατί «έλα μωρέ το πρεζάκι» ή γιατί «είναι λαθροεισβολείς» ή και διότι «είναι εγκληματίας». Αφορμές βρίσκονται, με τελευταία από αυτές την πανδημία. Ολόκληρο το πλαίσιο εφαρμογής του νόμου κινείται σταθερά ακροδεξιά, από τα ΜΑΤ, τις μηχανοκίνητες μονάδες κρούσης της ΕΛ.ΑΣ. και την Αντιτρομοκρατική, στις διασυνδέσεις τους με το ακροδεξιό παρακράτος, και από τις αποφάσεις του υπουργείου ΠΡΟ.ΠΟ. και των οργάνων του μέχρι τις κραυγές στα ΜΜΕ που προσπαθούν να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα.
Δεν είμαστε Αμερική. Όμως αργά αλλά σταθερά γινόμαστε. Όσο αφήνουμε να δικαιολογηθούν περιστατικά, όσο αγνοούμε ομάδες του πληθυσμού που γίνονται μονίμως θύματα της «νόμιμης» βίας, όσο πιστεύουμε στην παραπληροφόρηση της εξουσίας που διασπείρει ψεύδη με κάθε ευκαιρία και αποκαλεί «fake news» μονάχα τις δικές της βιαιότητες, τόσο περισσότερο πλησιάζουμε στο να γίνουν και σε εμάς καθημερινότητα εικόνες όπως της δολοφονίας του Τζορτζ Φλόιντ. Η εικόνα μας δείχνει το μέλλον μας.