Του παπά Στυλιανού Θεοδωρογλάκη
Πρόκειται για την καθεδρική εορτή της πόλης μας. Πρόκειται για τον ιερό καθεδρικό μας ναό, την ιστορική τριμάρτυρη, την αγάπη των Χανιωτών.
Πρόκειται για την Εκκλησία των θρύλων και των παραδόσεων, την αποθήκη των καθολικών, το σαπουναριό των Τούρκων, το λατρευτικό κέντρο της ορθόδοξης χριστιανικής κοινότητας των Χανίων του 1860, το σημερινό μεγαλόπρεπο και επιβλητικό ναό της πόλης μας.
Πέρα όμως και πάνω απ’ αυτά πρόκειται για την θαυματουργό εικόνα της Παναγίας που η ύπαρξη και η παρουσία της στα Χανιά ξεπερνά τα χίλια έτη και συνεχίζει και σήμερα από τον πρόναο της τριμάρτυρης όπου βρίσκεται, να ελκύει, να σαγηνεύει και κυριολεκτικά να συνεγείρει όλους μας.
Η εορτή των Εισοδίων, η πρώτη και κύρια εορτή της πόλης μας αποτελεί ασφαλώς λαϊκή αναγνώριση της ιστορικής διαδρομής της για μια μεγάλη χρονική περίοδο δέκα αιώνων, αλλά και υπέρτατη αναγνώριση και τιμή στο πρόσωπο της Παναγίας.
Λειτουργούμε και αντλούμε από το παρελθόν, ζωογονούμε το παρόν και εμπνεόμαστε για το μέλλον, ή καλύτερα ζούμε την ενότητα παρελθόντος, παρόντος και μέλλοντος μέσα στο αιώνιο και διαχρονικό παρόν της Εκκλησίας μας «συν πάσι τοις Αγίοις», με το μεγάλο όραμα της λύτρωσης, της σωτηρίας, του αγιασμού, της θέωσης, την ίδια την αγάπη, την ίδια την αλήθεια και τη ζωή της βασιλείας του Θεού.
Για μια φορά ακόμα χαιρόμαστε την ημέρα και την εορτή, προπάντων το σεπτό πρόσωπο της Παναγίας, της κοινής μάνας του Θεού και του ανθρώπου, του Θεανθρώπου, πράξη και πρακτική ενότητας γης και ουρανού θείου και ανθρώπινου, τριαδοκεντρικής και πανανθρώπινης κοινωνίας, κοινωνίας με απόλυτη πληρότητα, ενότητας, συμφωνίας και ζωής.
Δε μένει κανένα κενό που μπορεί να προκαλέσει τρανταγμούς, φόβο, απελπισία ή και θάνατο.
Η ειρηνική διαδρομή της θεανθρώπινης πορείας είναι διαδρομή και πορεία ελπίδας και αισιοδοξίας, ζωής και χαράς, πληρότητας και κοινωνίας.
Οι επιθέσεις του κακού με οποιαδήποτε μορφή και διάστασή του δε βρίσκουν ανταπόκριση ακόμα και η ένδεια και η πείνα, η ασθένεια και ο θάνατος έχουν αδυναμίες υπέρβασης και υπερανάβασης και μπορεί ο άνθρωπος που βρίσκεται κάτω από την χαρά του Θεού και μέσα από αυτές τις μορφές του κακού που είναι έσχατες επιθετικές εκφράσεις πάνω του να τις ξεπεράσει και να φτιάξει τη λύτρωση, τον αγιασμό και να ζήσει τη θέωση μέσα στη χάρη του Θεού, ο οποίος «τα ασθενή του κόσμου εξελέξατο ίνα καταισχύνει τους ισχυρούς» και εδόθη σκόλοψ τη σαρκί μου ίνα μη υπεραίρομαι» (Παύλος).
Το μεγάλο θησαυρό, αληθινά θεϊκό δώρο έχουμε στην πόλη μας και την περιοχή μας.
Κάτω από τη σκέπη της Παναγίας, είναι η θέση και η παρηγοριά των πενθούντων, των γονιών που κλαίνε τον πρόωρο και βίαιο θάνατο των παιδιών τους από ατύχημα ή ναρκωτικά.
Κάτω από τη σκέπη της Παναγίας, είναι η θέση των ανήμπορων, των εγκαταλελειμμένων, των μοναχικών ανθρώπων, των νεόπτωχων και των νεοάνεργων. Εκεί θα βρουν αληθινή ανακούφιση.
Κάτω από τη σκέπη της Παναγίας, είναι η θέση ασφάλειας, των πάσης φύσεως πασχόντων «εν ασθενίαις κατακειμένων και εν φυλακαίς ευρισκομένων και των εν ανάγκαις και θλίψεσιν».
Όπως ήταν η καταφυγή των πατέρων και των παππούδων μας στους αγώνες των για την λευτεριά και την ένωση της Κρήτης με την Ελλάδα.
Είναι η χαρά μας όπως ήταν η χαρά των πατέρων και των παππούδων μας την 1η Δεκεμβρίου του 1913 όπου στην Παναγία κατέφυγαν για να αναπέμψουν δοξολογία στο Θεό για το θαύμα που αξιώθηκαν της λευτεριάς του νησιού και της ένωσης.
Η Παναγία ήταν η εμπιστοσύνη τους και εξακολουθεί να είναι η μόνη εγγύηση που έχουμε για το παρόν και το μέλλον για τον τόπο και εμάς τους ίδιους.
Την εορτάζουμε και την τιμούμε και οφείλουμε όλοι μας να μετέχουμε σ’ αυτήν την χαρά της πόλης μας μάλιστα πιο πολύ ως χρέος προς τους πατέρες μας που μας εξασφάλισαν με τους αγώνες και τις προσευχές των στην Παναγία, τη λευτεριά και την ομορφιά της Κρήτης.
