Επέστρεψαν… στη σιωπή τους

Γράφει ο Βαγγέλης Πάλλας

Κάποτε παρατηρούσα τους ανθρώπους κρυμμένος μέσα στο πλήθος, αλλά βαρέθηκα.

Τώρα διαβάζω στους τοίχους της πόλης, τα συνθήματα και τις εικόνες τους.

Οι φωνές του πληθαίνουν γρήγορα, οι δρόμοι γεμίζουν από τα δικά τους συνθήματα, πάνω σε πρόχειρα χαρτόνια και ξύλα. Οι εικόνες των επαναστατών ζωγραφισμένες με σπρέυ, δίνουν το στίγμα της έκρηξης (Σιμόν  Μπολιβάρ, Τσέ Γκεβάρα, Μπελογιάννης, Πέτρουλας, Λαμπράκης Τεμπο­νέρας, Γρηγορόπουλος).

Δεν είμαι ο μόνος που διαβάζει τα συνθήματα, αλλά κανείς άλλος δεν τα διαβάζει όπως εγώ. Το χρώμα της μπογιάς, το σημείο της πόλης που διάλεξαν να σταθούν, είναι η οργή, ο φόβος εάν το είχαν σχεδιάσει ή ήταν παρόρμηση;

Ο χρόνος τους αφιέρωσε χώρο και ας ήταν βιαστικός. Βλέπω τα σημάδια τους να μην αλλοιώνονται, ούτε να σβήνονται από τις αύρες της ΕΛ. ΑΣ. αλλά να ορθώνονται μπροστά στο σήμερα, το αύριο και να συνεχίζουν την πορεία τους εκεί που θέλουν και πρέπει να ζητωκραυγάσουν.

Ήταν ένα μικρό παιδί ανάμεσα τους που κρατούσε ένα κερί στο δεξί του χέρι μπροστά στην εκκλησία. Θαρρείς και ήθελε να ανάψει μια φωτιά, μια φωτιά, να σημαδέψει την αγωνία της επιβίωσης ενός ολόκληρου ταπεινω­μένου λαού, ενός λαού που άθελά του έγινε πειραματόζωο στα εργαστήρια της παγκοσμιοποίησης.

Οι περισσότεροι περαστικοί αδιαφορούσαν για τις σειρήνες των δυνάμεων καταστολής, και προχωρούσαν μαζί τους κρατώντας ένα κερί στο χέρι τους οι τοίχοι γύρω από την πλατεία έγιναν με μιας τέμπερες για ζωγραφιές, σκίτσα με ήρωες από το παγκόσμιο και ελληνικό πάνθεων των αγωνιστών, Καραϊσκάκης – Μακρυγιάννης – Αυξεντίου – Παληκαρίδης – σε χρώμα μαύρο, γκρι σκούρο ψηλά στους τοίχους έδιναν το σύνθημα του αγώνα, ενός αγώνα ενάντια στην εξαθλίωση, στην υποδούλωση και στον εκφοβισμό.

Οι μέρες που πέρασαν έσβησαν το κερί από το χέρι του μικρού παιδιού, οι καμπάνες ηχούσαν πένθιμα, οι ζωγραφιές στους τοίχους ξεθώ­ριασαν, οι δρόμοι γέμισαν από μικρά άσπρα χαρτάκια που είχαν γραμμένο επάνω τους «Θέλω να ζήσω».

Υποσχέθηκα στον εαυτό μου να ξαναβρεθώ μέσα στο πλήθος μαζί με όλους αυτούς τους απλούς ανθρώπους, τους «άλλους» σε αυτούς που πίστεψαν ότι μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο σε μια μέρα… ουτοπία; Δεν νομίζω.

Όλοι αυτοί οι άνθρωποι… επέστρεψαν στην σιωπή τους.

Γιατί;

* Ο ΕΥΓΓΕΛΟΣ ΠΑΛΛΑΣ ΕΙΝΑΙ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ
FREELANCER ΔΙΑΠΙΣΤΕΥΜΕΝΟΣ ΣΤΗΝ Ε.Ε. – ΕΥΡΩΠ. ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΙΟ
ΚΑΙ ΒΡΑΒΕΥΜΕΝΟΣ ΓΙΑ ΑΡΘΡΑ ΤΟΥ ΑΠΟΤΗΝ Ε.Ε.
Pallas.eu@gmail.com