Γράφει ο αρχιμανδρίτης ΙΓΝΑΤΙΟΣ Θ. ΧΑΤΖΗΝΙΚΟΛΑΟΥ, Θεολόγος τ. Λυκειάρχης
Πολλές είναι οι κρίσεις που περνάμε, με ασφαλώς πρώτη την κρίση των αξιών. Αξίες με κυρίαρχη την ανθρωπιά με όλες τις αδελφές της : αξιοπρέπεια, εντιμότητα, συνέπεια, ευορκία, αλήθεια, δικαιοσύνη κ.ά. και κρίσις πάντοτε παρούσα και από πρόσωπα που, φύσει και θέσει, είναι τελείως ανεπίτρεπτο, γι’ αυτό έχομε καταντήσει σ’ αυτήν την διαφθορά.
Πιστεύω πως για να ξεπερασθεί αυτή η κρίσις ένας μόνος δρόμος μένει. Να βρει και πάλι ο νους του ανθρώπου την δύναμη να αναμοχλεύσει βαθύτερα τον ίδιο τον εαυτόν του, να αναζητήσει και να αναγνωρίσει τον πλούτον της πνευματικής του φύσεως και να θελήσει να την πραγματώσει.
Είν’ αλήθεια ότι η καρδιά μας διψάει ακατάπαυστα για την αιωνιότητα. Γιατί δεν ακούμε την φωνή της; Συνάπτουμε σχέσεις, φιλίες, έρωτες, με την διάθεση να κρατήσομε τους δεσμούς αυτούς για πάντα. Αυτό το για πάντα, μας καίει τα στήθη και ανεβάζει δάκρυα στα μάτια μας, όταν βλέπομε πως χάνομε από τα χέρια μας αυτά που πιστεύαμε για πάντα δικά μας. Καθημερινά αδειάζομε. Καθημερινά χάνομε όσα είχαμε κερδίσει και ταΐζομε την ταλαίπωρη καρδιά μας με πίκρα.
Ο βίος μας έχει γίνει δύσκολος. Και θα γίνεται πιο δύσκολος, όσο ο άνθρωπος στηρίζεται μονάχα στα εγκόσμια. Όσο δεν αποτραβάει το βλέμμα του από τις γοητείες του κόσμου για να το ξαναστηρίξει στον ουρανόν. Αυτός ο ουρανός δεν είναι εκείνος των αστροναυτών. Βρίσκεται μέσα στα στήθη μας, αφού «η βασιλεία του Θεού εντός ημών εστί» (Λουκ. 17, 21). Είναι ο ουρανός ολόφωτος του Ευαγγελικού και αγιοπατερικού λόγου.
Έλεγε ο Φρανσουά Μωριάκ: «Αυτό που πιστεύω, αυτό που πάντοτε επίστεψα, το βλέπω και το αγγίζω επιτέλους, το Ευαγγέλιο εκράτησε την εξουσία που πάνω στις καρδιές των ανθρώπων των Χριστιανικών Εθνών. Το ανθρώπινο γένος δεν θα αρνηθεί ποτέ αυτήν την Ελπίδα».
Θα πρέπει ωστόσο να διαφωνήσομε με τα τελευταία λόγια του «Το ανθρώπινο γένος δεν θα αρνηθεί ποτέ αυτήν την ελπίδα». Δυστυχώς σήμερα η πλειοψηφία του ανθρωπίνου γένους, αρνείται αυτήν την ελπίδα γι’ αυτό, όπως γράφομε στην αρχή, έχομε κρίσεις και μάλιστα αξιών. Γιατί αν πράγματι αγκαλιάζαμε τον Ευαγγελικόν και αγιοπατερικόν λόγο. Αν συμμορφώναμε την πορεία μας με τον λόγον του Θεού, τις εντολές του Θεού, με πρώτη την αγάπην – προς τον Θεόν και τον πλησίον μας – σ’ αυτές τις εντολές που όπως είπε ο Χριστός «εν ταύταις ταις δύσιν εντολαίς όλος ο νόμος και οι προφήται κρεμάνται» (Ματθ. 22, 40), τότε θα μπορούσαμε να μιλούσαμε αισιόδοξα.
Όμως αυτές οι κρίσεις με θύματα ανυπεράσπιστους, ταπεινούς και αφανείς, μας δημιουργούν πανικό, όπως μια θανατηφόρος επιδημία, ή κάποιος τυφώνας. Δεν χρειάζεται ρομαντισμός στις κρίσεις και στις θεομηνίες. Δεν πρέπει να τα βλέπομε ως αφύσικα φαινόμενα, και να εθιζόμαστε σ’ αυτά. Αυτός δυστυχώς ο εθισμός μας, ένα τρομερά νοσηρό φαινόμενο, μας έφερε στο σημείο να μην αντιδρούμε. Να μην επαναστατούμε όταν κυριαρχεί η αδικία, η αναξιοκρατία, ο στραγγαλισμός των δικαιωμάτων του ανθρώπου, η παχυδερμία και πολλάκις η αποκτήνωσις. Δυστυχώς ζούμε στην εποχή που η αδικία θριαμβεύει με τα άπειρα θύματα της.
Μια κατάστασις που επισύρει την οργή του Θεού με όλες τις εκδηλώσεις της. Σχετικά είναι τα λόγια του Αγίου αποστόλου Παύλου: «Αποκαλύπτεται γαρ οργή Θεού απ’ ουρανού επί πάσαν ασέβειαν και αδικίαν ανθρώπων των την αλήθειαν εν αδικία κατεχόντων» (Ρωμ. 1, 18).
Οι δυστυχείς άδικοι και αδίστακτοι φονιάδες, μπορεί να φαντάζουν μεγάλοι και εκλαμιδρότατοι, όμως πάνω τους επικρεμάται η σπάθη του δικαίου Θεού και μάλιστα με οργή.
Αυτό γιατί αφήνει αδιάφορους και ψυχρούς τους αδίκους και αδικούντες: Εάν δεν υπήρχε η κρίσις των ηθικών αξιών, η αποκτήνωσις και η σκληροκαρδία, δεν θα είχαμε το τραγικό και καταστροφικό φαινόμενο της αδικίας και της, εν συνεχεία, σήψεως της κοινωνίας.