Γράφει ο Βαγγέλης Πάλλας
Δημοσιογράφος I.J.F.
Είναι στιγμές που γράφω αυτές τις γραμμές, και είμαι τόσο θυμωμένος και απογοητευμένος με εμένα. Είμαι θυμωμένος για όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μου και απογοητευμένος γιατί δεν μπορώ να φανταστώ πως μπορούν να αλλάξουν όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας. Αυτά που συμβαίνουν, αυτά που μας επέβαλαν, χωρίς τη δική μας συμμετοχή.
Πως μπορεί να αλλάξει αυτή η κατάσταση; Θέλω να γράψω. Μου λείπει, αλλά δεν μπορώ πια. Μου λείπει το γράψιμο. Είναι ένα είδος λύτρωσης. Μιλώ φυσικά για τον κόσμο που ζούμε. Δεν είναι μόνο η οικονομική, αλλά κυρίως η πολιτιστική μας εξαθλίωση. Μιλώ για εμάς. Μιλώ για όλους αυτούς που έχουν χάσει την αισιοδοξία τους, τα όνειρά τους. Μιλώ για τα νέα παιδιά που θα έρθουν. Νιώθω την ανάγκη να απολογηθώ, ότι δεν έχει έρθει η μέρα που θα έχω αλλάξει τον κόσμο. Φοβάμαι ότι στο πέρασμά μας θα είναι, σαν να μην υπήρξαμε ποτέ. Κάθομαι να γράψω. Προσπαθώ να γράψω μια λέξη, να ξεκολλήσω, αλλά κάθε φορά μένω εκεί στην πρώτη λέξη. Πόσες φορές γράφω λέξεις χωρίς νόημα. Όλα είναι γνωστά, και παλιά. Πόσες φορές τα έχουν γράψει και άλλοι. Πόσες φορές και σε πόσες γλώσσες δεν έχουν γραφτεί. Όλοι μας κλέβουμε χρόνο από τις ευθύνες μας. Πόσα χρόνια τώρα έχουν γαλουχηθεί με την απάθεια. Άλλοι αναζητούν ένα ηγέτη, εμείς οι δήθεν ελεύθεροι, τι κρύβουμε πίσω από τις λέξεις, τους τύπους, τα είδωλα;
Νοιώθω καλύτερα όταν τριγυρνώ στην πόλη γεμάτη αφίσες, πρωτοβουλίες, δράσεις και κινητοποιήσεις. Μόνη μου παρηγοριά όλοι αυτοί οι άγνωστοι που συναντώ κυρίως στο διαδίκτυο και ας μην έχουμε ποτέ γνωριστεί. Όταν κάποιοι διαβάζουν τα γραπτά μου, ακούν τα τραγούδια μου. Νοιώθω καλύτερα όταν σμίγουμε, είτε κρατώντας ο ένας το χέρι του άλλου έστω για λίγο. Πολλοί από εμάς ταυτίζουν την επανάσταση με την εξέγερση. Άλλοι πιστεύουν πως θα έρθει από κάποιον χαρισματικό ηγέτη ή από κάποιο πολιτικό χώρο, και αυτοί που πιστεύουν ότι είναι προνόμιο των επόμενων γενεών. Η επανάσταση δεν γίνεται με όρους marketing.
Το ζητούμενο εδώ από ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού είναι το όνειρό του να βρει διέξοδο, μέσα αποκλειστικά από τους δικούς του αγώνες. Καμία επανάσταση, όσο ρομαντική και αν μοιάζει, δεν θα ξημερώσει καλύτερες μέρες. Μια επανάσταση κάτω από τις σημερινές συνθήκες θα φέρει στρατιωτικούς νόμους, σκληρότητα των κατασταλτικών μηχανισμών, επιβολή λογοκρισίας και λιγότερη ελευθερία. Φυσικά όλοι θα επιθυμούσανε να δουν στη φυλακή κάποια πολιτικά πρόσωπα, αλλά αυτό δεν θα φέρει έναν καλύτερο κόσμο. Γιατί να συνεχίζω να γράφω; Για την εξαθλίωση, την φτώχεια, την απώλεια της τυπικής ελευθερίας που μας έχουν εκχωρήσει. Να συνεχίσω να γράφω πως όλα θα βελτιωθούν, πως κάναμε ότι περνάει από το χέρι μας, πως εμείς δεν φταίμε; Η απάντηση πρέπει να είναι στο ερώτημα σε τι κόσμο θέλουμε να ζήσουμε; Δεν γνωρίζω εάν ένας ιδανικός κόσμος είναι εφικτός. Το μόνο σίγουρο είναι ότι ένας κόσμος αλληλεγγύης, αλληλοσεβασμού, ισότητας, και πραγματικής ελευθερίας είναι ένα καλύτερος κόσμος. Για να μεταβούμε σε ένα διαφορετικό κόσμο, θα πρέπει να γνωρίζουμε το δίκαιο, την παιδεία, την αλληλεγγύη, και τέλος την ιστορία της ανθρωπότητας, καθώς και τη δική μας. Οι αστικές κοινωνίες, περιφρονούν κάθε έκφραση επαναστατική. Απεχθάνονται κάθε κείμενο που καθοδηγεί σε ένα καλύτερο κόσμο. Υποταγμένοι σε ένα νεφελώδη πλέγμα, εξάρτησης-υποταγής που καταλήγει σε εξαρτήσεις γνωστές ως “βολεμένοι”. Στον κόσμο τους δεν υπάρχουν συνθήματα, τραγούδια, και διαφορετικότητα, αλλά μόνο λυτρωτικές κραυγές και ανατροπή του κόσμου που θέλουμε να κτίσουμε. Για να αλλάξουμε τον κόσμο, δεν χρειάζονται πράξεις ηρωϊσμού και αυτοθυσίας. Το μόνο που χρειάζεται είναι να μελετήσουμε μερικά μανιφέστα διαφόρων ιδεολογικών κειμένων.
Να αναζητήσουμε καινούργιους φίλους, να βγάλουμε από την καθημερινότητά μας, ότι μας ενοχλεί. Ο κόσμος που θέλουμε δεν μπορεί να αλλάξει άμεσα, αλλά σίγουρα θα αλλάξει. Τώρα το πόσο θα πάρει δεν έχει και πολύ σημασία. Αρκεί να το πιστέψουμε όλοι μας, ότι μπορούμε. Η επανάσταση θα έρθει και τίποτα δεν μπορεί να την σταματήσει. Ας προσπαθήσουμε λοιπόν εδώ και τώρα…