Του Δικηγόρου Ανδρέα Αναγνωστάκη
Η 25η Απριλίου, έχει καθιερωθεί, ως Παγκόσμια Ημέρα κατά της Γονικής Αποξένωσης.
Στην Ελλάδα, η αποξένωση είναι σχεδόν εξ ολοκλήρου πατρική.
Δηλαδή, ο άνδρας των οικογενειών που χωρίζουν, ο πατέρας των παιδιών χωρίς γάμο, αποξενώνεται από τα παιδιά του.
Η Σχετική Ανακοίνωση του Παγκόσμιου αυτού Φορέα, έχει ως ακολούθως:
“Τα παιδιά θύματα του συνδρόμου γονεϊκής αποξένωσης, είναι θύματα ενδοοικογενειακής ψυχολογικής βίας. Διαδώστε το μήνυμα της Ημέρας. Καμμία ανοχή στους θύτες”.
Η εφετινή Ημέρα αυτής της επετείου και το μήνυμά της, αποσιωπήθηκε.
Ομως το θέμα δεν άξιζε τέτοιας απαξίωσης, γιατί είναι τεράστιο.
Και διαδίδεται επικίνδυνα και με ταχύτητα. Όπως ο Κορονοϊός!
Μεγαλώνουν παιδιά με πατέρα, που στοχοποιείται από την μητέρα, ως άχρηστος, παλιάνθρωπος, άστοργος κλπ.
Και τα παιδιά από αδυναμία και απειρία, υποκύπτουν στην πλύση εγκεφάλου. Στις ανήθικες επιβολές και υποβολές.
Πιστεύουν πως τελούν υπό πατρική ορφάνεια. Περιέρχονται σε τρόμο και ανασφάλεια. Προσκολώνται αποκλειστικά στο μητρικό περιβάλλον. Εχθρικό για τον πατέρα. Ανεπαρκές και μονόπλευρο για την ανατροφή τους.
Μεγαλώνουν χωρίς την πατρική αγάπη και στοργή. Χωρίς ανδρικό πρότυπο. Χωρίς πηγή για αυτοπεποίθηση και αυτοσεβασμό. Σε βάρος των ίδιων, της Κοινωνίας και της δικής τους οικογένειας αργότερα.
Δυστυχώς, η εικόνα των Γονιών κατά τους χωρισμούς καθορίζει τις συντροφικές και συζυγικές σχέσεις των παιδιών στην ενήλικη ζωή τους.
Οι κίνδυνοι για την σύνθεση και την υγεία της αυριανής Ελληνικής Κοινωνίας, είναι άμεσοι και αναπότρεπτοι. Γιατί υπό τα σημερινά δεδομένα, η μεγάλη πλειοψηφία των παιδιών, ανήκει στην κατηγορία αυτή.
Και με την πάροδο του χρόνου, το φαινόμενο θα μεγαλώνει και θα διογκώνεται. Αυτό προμηνύουν οι καιροί.
Οι Δικαστικές Αποφάσεις, στερούνται κάθε υποδομής και δεν μπορούν να λύσουν το θέμα.
Με αποτέλεσμα να το περιπλέκουν και να το διογκώνουν υπό άνιση μεταχείριση και με επικλήσεις στερεότυπων και καθιερωμένων παλαιών αντιλήψεων. Εξ άλλου, το θέμα δεν είναι Δικαστικό. Είναι θέμα της Νομοθετικής Εξουσίας και της Πολιτείας.
Πρέπει, χωρίς βραδύτητα να καθιερωθεί νομοθετικά η συνεπιμέλεια.
Αυτή, θα τοποθετήσει το θέμα σε νέα δεδομένα. Με χρονική κατανομή αυτής.
Ο θεσμός της Συνεπιμέλειας, έχει επιτύχει στα προηγμένα κράτη, που εφαρμόστηκε.
Πρέπει ακόμη να καθιερωθεί ο ήπιος και υγιής τρόπος χωρισμού των γονέων.
Υγιής τρόπος σημαίνει διαχείριση της απόφασης χωρισμού με εντιμότητα, ψυχραιμία και ωριμότητα. Και με στροφή στα παιδιά και τις ανάγκες τους.
Οι Γονείς, να βάζουν το συμφέρον των παιδιών πάνω από τον εγωισμό και το πείσμα τους.
Ακόμη, πρέπει να θεσπιστεί και περιορισμός των αντιδικιών μετά τον χωρισμό των Γονέων με σύντομες παραγραφές κλπ.
Η δικαστική καταδίωξη του ενός γονέα από τον άλλον μετά τον χωρισμό, είναι σοβαρό παθολογικό ζήτημα. Κεφάλαιο της Ψυχιατρικής. Και έτσι πρέπει ν’ αντιμετωπίζεται.
Το ίδιο και οι “εμμονές” που μπλοκάρουν το μυαλό και την λογική.
Απέναντι σ’ αυτά πρέπει να τεθεί η αυτογνωσία του κάθε Γονέα.
Δηλαδή, ο αυτοέλεγχος και η αυτοκριτική για ότι προηγήθηκε και ακολουθεί.
Οι αντιδικίες, αποτελούν την μεγαλύτερη ψυχική και συναισθηματική βία για τα παιδιά. Το μίσος μεταξύ των Γονέων τα σκοτώνει. Τα γεμίζει φόβο, τρόμο και γενική ανησυχία. Ότι θα εγκαταλειφθούν και από τους δύο. Τα κάνει να νοιώθουν απαίσια και αιωρούμενα.
Με ανεξέλεγκτες και καταστροφικές συνέπειες, γι΄αυτά και την Κοινωνία. Πολιτείες και Κοινωνίες, που κωφεύουν και σιωπούν στην πατρική αποξένωση, ναρκοθετούν τα θεμέλιά τους, δηλητηριάζουν το μέλλον τους και καταστέλλουν την δυναμική τους.