Αφιερώνω αυτό το τμήμα απ’ το βιβλίο της Νέλλης Ψαρρού «Ταξίδι στην Σαμοθράκη» στην Ιερισσό Χαλκιδικής.
Ο βάρβαρος επιδρομέας σοφίστηκε κι έβαλε σε εφαρμογή όλα τα μέσα, που θα μπορούσανε να κλονίσουν το ηθικό των μαχητών. Να φέρουν σε απόγνωση την αγροτιά, να εξαπατήσουν, να αδρανήσουν ή να προσελκύσουν τους εύπιστους, τους δειλούς, τους συμφεροντολόγους. Ο Ιμπραήμ, με πολυάριθμο στρατό, πλούσια εξοπλισμένο, εξόντωσε με σκληρότητα τους οπαδούς της επανάστασης.
Για να τους στερήσει και τα λιγοστά μέσα διαβίωσης, και να δημιουργήσει εχθρικό κλίμα των χωρικών κατά των επαναστατών εφάρμοσε το εγκληματικό μέτρο του ξεριζώματος των αμπελιών, των συκιών, των λιόδεντρων. Έτσι, καταδίκασε όλο τον πληθυσμό του Μοριά στο θάνατο και στην πείνα. Παράλληλα προς αυτή την τερατώδη εκστρατεία, εξέδωσε και το περιώνυμο διάταγμα της αμνηστείας.
Έδινε συγχωροχάρτι και αμοιβές, σ’ αυτούς που θα προσήρχουνταν, που θα εδήλωναν πως σταματούν κάθε είδος εχθροπραξίας, και θα αντιμετώπιζαν χωρίς αντιδικίες την τουρκική κατοχή. Τούτη η «αμνηστεία» είχε κάμει το χειρότερο κακό. Βρέθηκαν πολλοί, που για να γλυτώσουν τα σπίτια τους και τη ζωή τους, παρατούσαν των αγώνα και γύριζαν στα χωριά τους. Προσκυνούσαν τον κατακτητή.
Σε κείνη τη δύσκολη περίσταση ακούστηκε η γεμάτη παλμό και πατριωτική έξαρση φωνή του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη: «Τσεκούρι και φωτιά στους προσκυνημένους»
Α.Ρ.