Γράφει ο Αρχιμανδρίτης
Ιγνάτιος Θ. Χατζηνικολάου
Διαβάζοντας την Ευαγγελική περικοπή της θεραπείας του τυφλού της Ιεριχούς (Λουκ. 18, 35-43), στάθηκα περισσότερο στον στίχο 41: «Τι σοι θέλεις ποιήσω;».
Είναι πολύ χαρακτηριστικό, ότι, ενώ ο Χριστός γνωρίζει τι επιθυμεί ο τυφλός, του κάνει αυτή την ερώτηση. Ας τα’ ακούσουν αυτό όσοι μοχθούν, ειλικρινά ή υποκριτικά, για την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και ελευθερία, για ισότητα και αξιοκρατία! Για ειλικρίνεια και διαφάνεια!
Ας τ’ ακούσουν πολύ, περισσότερο, όσοι εκμεταλλεύονται ασυστόλως την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και ελευθερία. Ο Θεός, ο δικός μας Θεός των Χριστιανών, ούτε την ευεργεσία, ούτε το καλό κάνει με αυθαιρεσία. Δεν σώζει καταναγκαστικά, αλλά ζητά και την συγκατάθεσή μας.
Η στάσις αυτή του Χριστού, μου θυμίζει και ένα άλλο θαύμα Του, της θεραπείας του επί τριάκοντα οκτώ έτη παραλύτου, εκεί στην κολυμβήθρα της Βηθεσδά, όπου τον ερωτά ο Χριστός «Θέλεις υγιής γενέσθαι;» (Ιωανν. 5,7) Κατά άνθρωπου, ήθελε ερώτημα; Τι λέει ο λαός; «Ποιος τυφλός δεν θέλει το φως του;».
Ο Θεός ανταποκρίνεται σ’ αυτόν που αισθάνεται το πρόβλημά του. Σ’ αυτόν που Τον αναμένει. Που τον αναζητεί και υποφέρει από την έλλειψή Του. Όσο υποφέρει κανείς από τα παρόντα, τα μάταια και ψευδή, τόσο εντονότερα αναμένει τον Ερχόμενο.
Μετά την θεραπεία δοξολογία και ύμνος προς τον Μεγάλο Ευεργέτη, κάτι όμως που δεν συμβαίνει πάντοτε. Και, μην ξεχνάμε την αχαριστία και την κτηνώδη συμπεριφορά προς τον Ευεργέτην του Χριστόν του προαναφερθέντος παραλυτικού, ονόματι Ίαρος, ο οποίος κατά το Συνέδριον των Εβραίων που εδικαζόταν ο Χριστός, τον εράπισε. Η αγνωμοσύνη και η κτηνωδία στο μεγαλείο τους!
Ο θεραπευόμενος τυφλός, ακολουθώντας τον Χριστόν, δίνει την αφορμή στον λαό να δοξάσει και αυτόν τον Χριστόν για τα θαύματά Του. Γίνεται δηλαδή οδηγός και των άλλων ανθρώπων προς την Αλήθεια, τον Χριστόν. Έτσι, ένας πρώην τυφλός και καταφρονεμένος, περιλαμβάνεται ανάμεσα στους διαπρήσιους κήρυκες της Βασιλείας του Θεού. Και ο Χριστός τον δέχθηκε από την ώρα που έκραζε προς Αυτόν «Ιησού υιέ Δαβίδ, ελέησόν με».
Τον δέχθηκε όχι για την σωματική του αρτιμέλεια, αλλά για την αρτιότητα και το μεγαλείο της ψυχής του. Ο Χριστός δεν κάνει διακρίσεις μεταξύ αρτιμελών και αναπήρων. Ίσα ίσα «τα ασθενή του κόσμου εξελέξατο ο Θεός, ίνα καταισύνη τα ισχυρά», λόγια του αποστόλου Παύλου (Α Κορινθ. 1,27) Άλλωστε, κατά τον Θεόν, και κατά την υγιή ανθρώπινη λογική και εμπειρία, η αξία και η προσφορά του ανθρώπου δεν έγκειται στην σωματική ακεραιότητα του ανθρώπου, αλλά στον εσωτερικό του κόσμο και τις προς αυτόν δωρεές του Θεού.
Πολλοί, δυστυχώς και χριστιανοί, κρίνουν και κάνουν διαφορετικά από ό,τι ο Χριστός.
Τόσο παλαιά και τώρα και άγιοι ακόμα π.χ. ο απόστολος Παύλος, είχε σωματικά προβλήματα (Β Κορινθ. 12,7). Μα, η δύναμις του Θεού κατά τον ίδιον τον Χριστόν στον απόστολον Παύλο τελειούται (εκπληρώνεται), συντελείται εν ασθενεία. Λέγει χαρακτηριστικά ο Χριστός στον, με πολλά προβλήματα, Παύλον: «αρκεί σοι η χάρις μου, η γαρ δύναμίς μου εν ασθενεία τελειούται» (Β’ Κορινθ. 12,9)
Οι ξιπασμένοι, οι εμφάνταστοι και οι αδίστακτοι επιχειρηματίες και «φίρμες» ζητούν λεβεντόκορμους και λεβενόκορμες! Καπάτσους και ελκύοντες πελατεία. Ξεγύμνια, λικνίσματα, βαψίματα, διαθεσιμότητες… για ό,τι απαιτηθεί από τον εργοδότη και τον πελάτη. Αυτά τα «προσόντα» μετράνε την σήμερον ημέραν. Αυτό είναι το «πιστοποιητικόν» ικανότητος… !
Μα, για τον Χριστόν και τους πιστεύοντας σ’ Αυτόν, ένα μόνο Πιστοποιητικό μετράει, και απ’ αυτό και μόνον εξαρτάται η σωτηρία μας και των συνανθρώπων μας, που συνυπάρχομε βοηθούντες και βοηθούμενοι, προσφέροντες και αποδεχόμενοι, το Πιστοποιητικό της υγείας της ψυχής μας υπογραφόμενο από τον Θεόν.
