Συμβαίνει σπάνια να έχει καλό τέλος η εγκατάλειψη μικρών και αρρώστων πλασμάτων στο δρόμο. Σπάνιο, αλλά όχι αδύνατο!
Στην περίπτωση που θα αναφέρω παρακάτω το τέλος είναι καλό αφού μια ολόκληρη αλυσίδα από σπουδαίους ανθρώπους στήθηκε για να με βοηθήσει.
Πολλά τα κουταβάκια που βρήκα πεταμένα. Έξι στον αριθμό και σε κατάσταση που και ο πιο αισιόδοξος δεν θα πίστευε ότι θα γλίτωναν. Ήταν φοβισμένα πολύ, είχαν προφανώς ζήσει έναν εφιάλτη αρκετών ημερών μέχρι να τα βρω. Οι κοιλίτσες τους πρησμένες και η αναπνοή αδύναμη και άρρυθμη.
Τελικά σώθηκαν όλα, τα κατάφερα… αλλά όχι μόνη μου! Δίπλα μου συνεχώς άνθρωποι που με βοηθούσαν με λόγια, πράξεις, συμβουλές, τρόφιμα, φάρμακα.
Τα κουτάβια μεγάλωναν, άρχιζαν να με κοιτούν χωρίς τρόμο, άρχισαν να εμπιστεύονται τον άνθρωπο. Το πρώτο έφυγε. Η φίλη που το πήρε δεν το αφήνει ούτε στιγμή. Διακοπές μαζί, ψώνια μαζί, παιχνίδι μαζί… είναι πια μέλος της οικογένειάς της, κομμάτι της καρδιάς της.
Μείνανε πέντε. Πήγα στο κυνοκομείο στα Νεροκούρου για βοήθεια. Εκεί ένιωσα ότι εγώ δεν είμαι άξια να λέγομαι φιλόζωη. Εκεί μέσα είδα ανθρώπους να ξοδεύουν την καθημερινότητά τους και τη σύνταξή τους στο να περιθάλπουν κακοποιημένα σκυλιά. Η φωτιά έβραζε το φαγητό σε μεγάλα καζάνια και τα σκυλιά δίπλα εκλιπαρούσαν σιωπηλά με υγρά μάτια κάποιον να τα υιοθετήσει.
Σκυλιά εμβολιασμένα, φροντισμένα καλά, αλλά… πολλά τόσα πολλά που δεν μπορούσα ούτε να τα μετρήσω.
Συνάντησα την υπεύθυνη του κυνοκομείου. Μια γυναίκα δυναμική, μορφωμένη, που ξοδεύει τον χρόνο της για να γιατρεύει πλάσματα που άλλοι με μεγάλη ευκολία πετούνε ή κακοποιούν. Κουρασμένη από τις καθημερινές υποχρεώσεις της προς αυτά, εκλιπαρεί για λίγη βοήθεια από το κράτος, τους πολίτες, τους εθελοντές. Συχνά νιώθει τις δυνάμεις της να την εγκαταλείπουν, δεν αντέχει να φροντίζει τόσα σκυλιά αλλά συγχρόνως δεν θέλει να χαθεί και κανένα … σε κάθε απώλεια κλαίει, πονάει, πενθεί!
Έμεινα στο κυνοκομείο μία ώρα… τόσο άντεξα και μέσα σε αυτή τη μία ώρα της είχαν εγκαταλείψει 12 κουτάβια εκτός από αυτά που της πετάξανε το προηγούμενο βράδυ. Χώρο δεν είχε να τα βάλει μέσα και έτσι τους πήγαινε φαγητό και φάρμακα έξω. Είχε το νου της να τα προστατεύει και κείνα και τα άλλα και συγχρόνως έδινε λύση και για τα δύο από τα δικά μου κουτάβια.
Μαζί μου στο κυνοκομείο και η πρόεδρος του φιλοζωικού συλλόγου Χανίων κ. Νατάσσα Μπομπολάκη που μέσα σε αυτή τη μία ώρα δέχτηκε δεκάδες τηλεφωνήματα για εγκατάλειψη σκυλιών και γατιών. Κάθε φορά τα μάτια της βούρκωναν, κάθε φορά απελπιζόταν αλλά αμέσως μετά ξεκινούσε τα τηλεφωνήματα και έστελνε τα άτομα του συλλόγου να τρέξουν στα μέρη της κακοποίησης. Κατάλαβα από τα λόγια της ότι ο μηχανισμός είχε ενεργοποιηθεί αλλά απόρησα.
Πώς αντέχουν αυτοί οι άνθρωποι αυτό το εξαντλητικό, καθημερινό πρόγραμμα και όλη αυτή τη φρίκη; Σώζουν ένα πλάσμα και τη θέση του παίρνουν δεκάδες άλλα. Στα χέρια τους αφήνουν συχνά την τελευταία τους πνοή πλάσματα κακοποιημένα αλλά αυτοί δεν το βάζουν κάτω. «Ας σώσουμε όσα περισσότερα μπορούμε» λένε και προσπαθούν, προσπαθούν διαρκώς!!!
Δεν θέλω να πω τίποτα παραπάνω, κάνω μονάχα έκκληση στους πολιτικούς, στους κτηνιάτρους, στους γονείς και εκπαιδευτικούς να μη κλείνουν τα μάτια στο πρόβλημα. Ας βοηθήσει ο κάθε ένας από τη δική του την πλευρά, να γίνονται στειρώσεις, να μη βρίσκονται μέσα στα σκουπίδια αθώα πλάσματα, να μην αλυσοδένονται, να μην εγκαταλείπονται!
Τα δικά μου κουτάβια πήγαν όλα σε οικογένειες που τα αγαπούν και τα φροντίζουν. Δεν λέω πως ήταν εύκολο. Πολλές φορές έχασα το κουράγιο μου. Τότε σήκωνα το τηλέφωνο και μιλούσα με αυτούς τους ανθρώπους για να μου δώσουν δύναμη.
Η κ. Άντζελα Νικολάου, γραμματέας του φιλοζωικού συλλόγου Χανίων κοντά μου να με βοηθά συνεχώς ακόμη και τις μέρες που ήμουν υποχρεωμένη να λείψω από τα Χανιά, μέλη του συλλόγου Χανίων όπως ο Νίκος, η Μαρία, η Έφη κοντά μου και αυτοί, η δασκάλα Θεανώ Γαλανάκη να φιλοξενεί τα ζωάκια σε ένα μπαλκόνι 2 μέτρων, ο κτηνίατρος Γιώργος Βιζυράκης να προσπαθεί να μου βρει οικογένειες να υιοθετήσουν κάποια από αυτά, ο φιλοζωικός σύλλογος Ρεθύμνου κοντά μου και αυτός με σπουδαίους ανθρώπους, καλλιεργημένους, που ενώ έχουν να φροντίσουν τις οικογένειες τους δεν εγκαταλείπουν και τα ζώα.
Γιατί οι φιλόζωοι δεν είναι πάντα άνθρωποι μοναχοί όπως ακούγεται, είναι άνθρωποι με οικογένειες, κοινωνικοποιημένοι και η αγάπη τους προς τα ζώα είναι επιλογή τους και όχι ανάγκη τους!
Τους ευχαριστώ από καρδιάς όλους και καλή δύναμη στο έργο τους!
Δέσποινα Τραχαλάκη
goodnet.gr