Κύριε Διευθυντά,
Δεν είναι δύσκολο να αντιληφθεί κανείς πως όπου κι αν ρίξει μια ματιά γύρω του,όλα, εκτός από ορισμένες εξαιρέσεις, έχουν αλλοιωθεί τόσο πολύ που η δυσοσμία τους από την αποσύνθεσή τους γίνεται αντιληπτή από όλες τις αισθήσεις του ανθρώπου.
Τώρα, ίσως μου κάνετε την ερώτηση, μήπως και πιο παλιά δεν υπήρχαν πολλά κοινά μεταξύ εκείνων των ανθρώπων της κοινωνίας μας με τους σημερινούς; Ναι, υπήρχαν, αλλά δεν υπήρχαν τα κατάλληλα μέσα τότε ώστε να τα προβάλουν για να δείξουν ίσως στο σύνολο όλων των ανθρώπων όλης της υφηλίου το μεγαλείο τους. Σήμερα όμως που υπάρχουν τόσα μέσα μαζικής ενημέρωσης σχεδόν σε όλο τον πλανήτη, οι ακροατές μαθαίνουν πράγματα και γεγονότα που αν μη τι άλλο σου φέρνουν τουλάχιστον αναγούλα.
Πρώτα απ’ όλα η αποσύνθεση της οικογένειας έχει φθάσει στο σημείο όχι μόνο της αγανάκτησης αλλά απογοητεύεται εντελώς κανείς με τα όσα ακούει ότι συμβαίνουν σε ορισμένες οικογένειες με αποτέλεσμα να μην ξέρει πως να φερθεί και τι να πιστέψει από όσα διαδραματίζονται καθημερινά στην κοινωνία μας. Πατέρας βιάζει την κόρη, μάνα σκοτώνει τα παιδιά της, αδελφός σκοτώνει τον αδελφό, παιδεραστές και ψυχικά ανώμαλοι βιάζουν μικρά παιδιά κι ένα σωρό άλλα εγκλήματα βγαίνουν στο φως της δημοσιότητας. Όλα τα παραπάνω έκτροπα που συμβαίνουν εγώ πιστεύω πως σπρώχνουν τον άνθρωπο προς την οδό της απομάκρυνσης ώστε να μη συμμετάσχει στην εξεύρεση λύσεων. Τρομάζει ένας φυσιολογικός άνθρωπος με τα όσα ακούει και βλέπει στα μέσα μαζικής ενημέρωσης καθημερινά. Είναι μια πληγή που συνέχεια θα αιμορραγεί αν δεν βρούμε το φάρμακο να τη γιατρέψουμε σύντομα.
Δεν κάνουν παιδιά οι νέοι, λέμε όλοι, και η χώρα μας βρίσκεται στην κορυφή της πυραμίδας βαφτίζοντας την ως χώρα των γερόντων. Πως να δημιουργήσει οικογένεια το νέο ζευγάρι ώστε να αφήσει απογόνους σε όποιο τέλος της συμβίωσής του; Ένας από τους πιο σοβαρούς παράγοντες πιστεύω πως είναι τα όσα γίνονται και με κάποιο τρόπο τα βιώνει και εκείνο. Τρέμουν οι νέοι μας σήμερα να κάνουν οικογένεια για πολλούς και διάφορους λόγους. Βλέπουν έκπληκτοι ότι πίσω από το γελαστό και αγγελικό στην όψη πρόσωπό συνανθρώπων τους υπεράνω υποψίας κρύβεται η μορφή του διαβόλου, του παιδεραστή, του εξαρτημένου από την ουσία των ναρκωτικών και πολλά άλλα. Αυτοί οι άνθρωποι μπορεί να γειτονεύουν με κάποιους από τους νέους μας ή με εμάς τους ίδιους. Πως λοιπόν να τολμήσουν να ξαναμιλήσουν σε αυτούς τους ανθρώπους και να τους εμπιστευτούν ως γείτονες πλέον; Γι’ αυτούς λοιπόν τους παραπάνω λόγους προτιμούν την απομάκρυνσή τους, που ίσως να μην ήταν αυτός ο σκοπός τους.
Τώρα, τα παιδιά που μένουν ορφανά γιατί είχαν την κακιά τύχη είτε ο πατέρας τους να έχει σκοτωθεί σε κάποια ληστεία κάποιας τράπεζας ή την μητέρα τους να την βρήκαν σκοτωμένη σε κάποια απομακρυσμένη γωνιά της γειτονιάς της, αυτά τα παιδιά λοιπόν κι όχι μόνο, η πολιτεία δημιουργεί ιδιαίτερα ιδρύματα γιανα τα περιθάλψει, και καλά κάνει, ώστε να μη γυρίζουν απροστάτευτα στους δρόμους και να γίνουν έτσι εύκολη λεία για τους θηρευτές, εκείνους που είναι επιλεκτικοί στα θύματα, που θα τα εκμεταλλευτούν στην συνέχεια με όποιο τρόπο θέλουν εκείνοι, ικανοποιώντας τις ανώμαλες ορέξεις τους.Ακούμε ότι ορισμένα από τα διάφορα παιδιά, όχι απαραίτητα ορφανά, αλλά προσφυγόπουλα από κάθε γωνιά της γης που οι γονείς τους βρίσκονται στα βαθιά κρύα νερά της Μεσογείου, κάποιοι άτεκνοι οι οποίοι τα υιοθέτησαν με την ευθύνη να τα μεγαλώσουν και να τα σπουδάσουν και να τα οδηγήσουν στο δρόμο της ευτυχίας βγάζοντάς τα από την μιζέρια της ορφάνιας τους, όχι μόνο δεν τα περιθάλπουν αλλά τα κακοποιούν με διάφορους απάνθρωπους τρόπους. Και αυτός είναι ένας σοβαρός λόγος που οι νέοι μας σήμερα δεν κάνουν οικογένεια, γιατί τέτοιου είδους εγκλήματα τους απογοητεύουν. Δεν ξέρουν τα παιδιά μας σήμερα τι θα συναντήσουν το πρωί στην πόρτα τους.
Τι μέλλει γενέσθαι για την διαιώνιση του έθνους μας; Πως πρέπει να διαχειριστούμε την σημερινή κατάντια της κοινωνίας μας; Σίγουρα δεν είμαι εγώ εκείνος που θα βρω μια λύση που θα οδηγούσε στην αντίθετη πλευρά των γεγονότων, δηλαδή στην επιλογή για δημιουργία οικογένειας, την φιλική συμβίωση μεταξύ μας, γιατί όλοι είμαστε πλάσματα του Θεού ανεξαρτήτου χρώματος και εθνικότητας. Κανένας δεν είναι καλύτερος από τον άλλο.
Έχω όμως μια ερώτηση που θέλω να κάνω και θα ήθελα κάποια απάντηση από έναν καταδικασμένο για ένα από τα πιο πάνω εγκλήματα που διέπραξε. «Κύριε» με το που βίασες ένα παιδί τι νομίζεις πως πέτυχες εκτός από το να ικανοποιήσεις το αρρωστημένο πάθος σου; Και πως νοιώθεις τώρα που είσαι εσώκλειστος πίσω από τα κάγκελα της φυλακής; Γιατί το έκανες αυτό το έγκλημα; Μήπως αν ήξερες ότι θα σάπιζες στην φυλακή και δεν θα έβλεπες ποτέ ήλιο, ότι δεν θα έβγαινες ποτέ έξω να αναπνεύσεις ελεύθερο αέρα… μήπως θα άλλαζες γνώμη; Μήπως σε ενθάρρυνε το γεγονός ότι καταλάβαινες πως μετά από λίγα χρόνια θα βγεις πάλι έξω; Θα ήθελα κάποια απάντηση αν είναι δυνατόν.
Τελειώνοντας το σημερινό άρθρο μου θέλω να τονίσω ότι ο πόλεμος που αντιμετωπίζουν τα ευγενικά αισθήματα και ωραία ιδανικά είναι ένας άνισος πόλεμος που όμως πρέπει πάση θυσία να βγούμε νικητές απ’ αυτόν. Βέβαια δεν λέω κάτι το καινούργιο, πολλοί πριν από μένα το έχουν πει, αλλά πιστεύω ότι το περίσσιο φως δεν κάνει κακό πουθενά. Αγανακτώ όμως με τον ήπιο τρόπο που φερόμαστε σε αυτούς τους «ανθρώπους» γιατί πιστεύω ότι δεν είναι δίκαιος. Κάτι πρέπει να αλλάξει στην νομοθεσία μας. Δεν είμαι εγώ βέβαια ο δικαστής που θα κρίνω ποιος είναι πιο σωστός νόμος, αλλά το να βλέπω έναν παιδεραστή μετά από 5-10 χρόνια να κυκλοφορεί ελεύθερος το θεωρώ έγκλημα της πολιτείας μας αυτό.
Κλείνω το σημερινό μου άρθρο με τις πιο κάτω ερωτήσεις. Πολλοί λένε ότι αυτοί οι άνθρωποι είναι άρρωστοι και ίσως να έχουν δίκιο. Γιατί όμως όταν αντιλήφθηκαν οι ίδιοι ότι κάτι δεν πάει καλά με την συμπεριφορά τους δεν το ανέφεραν στους γονείς τους, ώστε να προβούν σε τρόπους που να θεραπεύσουν το όποιο πάθος τους;Πιστεύω ότι αναφήσουμε το πάθος μας ανεξέλεγκτο, όποιο κι αν είναι αυτό, θα γιγαντώσει και θα φέρει και την δικής μας καταστροφή και θα κλείσει και πολλών συνανθρώπων μας σπίτια. Γιατί – και τελειώνω με αυτό – εσύ πατέρα που αντιλήφθηκες ότι ο γιός σου δεν βαδίζει στο σωστό δρόμο, γιατί δεν προσπαθείς να τον φέρεις με την βοήθεια των ειδικών στον ίσιο δρόμο; Μήπως προτιμάς να τον δεις εσώκλειστο σε κάποια φυλακή παρά να το «στιγματίσεις»στους φίλους σου ή στους συγγενείς σου; Τι είναι πιο καλό, να τον δεις στην φυλακή ή να τον δεις κάποια στιγμή γελαστό και χαρούμενο διώχνοντας από πάνω του το μελανό στίγμα που για διάφορους λόγους απόκτησε;
Δημήτρης Κ. Τυραϊδής
συγγραφέας – ποιητής
μέλος της Παγκοσμίου Ενώσεως Ελλήνων Λογοτεχνών,
μέλος των Πνευματικών Δημιουργών νομού Χανίων
και άλλων πολλών πολιτιστικών συλλόγων