Κύριε διευθυντά,
Θέλω μέσω της έγκριτης εφημερίδας σας να σμίξω και τη δική μου φωνή με τις χιλιάδες άλλες φωνές διαμαρτυρόμενος έντονα όσον αφορά την έλλειψη ζωτικής σημασίας και όχι μόνο φαρμάκων από τα φαρμακεία της χώρας μου. Δεν γνωρίζω ποιος ή ποιοι αρμόδιοι φορείς ευθύνονται για την όλη ζοφερή κατάσταση που επικρατεί τώρα στην πόλη που κατοικώ αλλά και από όσα ακούω από όλα τα Μ.Μ.Ε. και σε ολόκληρη την χώρα. Κάποιος ευθύνεται, δεν ήρθε εξ’ ουρανού σαν κατάρα.
Εγώ πιστεύω ότι αν έκαναν τη δουλειά τους σωστά οι ευθύνονται για την υγεία του πληθυσμού της χώρας δεν θα υπήρχε λόγος να αντιμετωπίζουμε σήμερα το εύλογο πρόβλημα. Ο καλός ο νοικοκύρης, λέει μια σοφή παροιμία του λαού μας, το χειμώνα χαίρεται και χαίρεται γιατί πριν χειμωνιάσει έχει κάνει τις απαραίτητες προμήθειες και δεν τον νοιάζει αν έξω το χιόνι έχει φθάσει στο ύψος του ενός μέτρου. Κάθεται στο αναμμένο τζάκι του και το απολαμβάνει ράθυμος.
Δεν είναι εικόνες αυτές που βλέπουμε κάθε μέρα στην οθόνη της τηλεόρασης, να κρατάει η μικρομάνα στην αγκαλιά το παιδί της που ψήνεται στον πυρετό και να γυρίζει από φαρμακείο σε φαρμακείο με την συνταγή του γιατρού στο χέρι ώστε να προμηθευτεί τα φάρμακα, που είναι πολύ αμφίβολο αν θα τα βρει τελικά. Δεν γνωρίζεται κύριοι ότι αυτή η μητέρα ίσως να έχει αφήσει πίσω στο σπίτι τ’ άλλα παιδιά της μόνα τους, γιατί ο σύζυγός της είναι στη δουλειά και ο παππούς και η γιαγιά μπορεί να έχουν αποδημήσει στα ουράνια σκηνώματα; Φανταστείτε την αγωνία αυτής της μητέρας… και το χειρότερο… αυτή η μητέρα μπορεί να είναι εργαζόμενη και για να πάει να πάρει τα φάρμακα για το άρρωστο παιδί της να φυλάει τα χέρια του εργοδότη της να της δώσει μια ώρα άδεια. Πως να τα προλάβει όλα αυτή η μάνα; Που να βρει το χρόνο να κάνει όλες τις δουλειές του σπιτιού; Εγώ σας λέω ότι για να φέρει τα πράγματα σε μια σειρά δανείζεται τις μισές ώρες της νύχτας, που και αυτές δεν αρκούν.Και δεν είναι μόνο η νοικοκυρά του σπιτιού που βιώνει τέτοιου είδους προβλήματα. Η γιαγιά π.χ. ή ο παππούς που κατοικούν σε ένα απόμερο χωριό στα ριζά των Λευκών Ορέων και που δεν υπάρχει συγκοινωνία του ΚΤΕΛ, για να προμηθευτεί τα φάρμακά της παίρνει taxi να κατέβει στην πόλη και taxi να επιστρέψει στο κονάκι της. Άσε που, η σύνταξη που παίρνει, η μισή πηγαίνει στα φάρμακα και η άλλη μισή στα taxi. Και δεν είναι μόνο αυτό το πρόβλημά της, ακολουθούν κι άλλα πολλά. Κι ερωτώ, αυτή η γριά γυναίκα, αν δεν βρει το φάρμακο στο φαρμακείο που έχει διαλέξει να το προμηθεύεται κάθε φορά – με παράπονο το λέω – με τι πόδια κύριοι θα πάρει τους δρόμους της πολιτείας να ψάχνει άλλο φαρμακείο να το προμηθευτεί;
Τέλος να γνωρίζεται κύριοι ότι οι παππούδες και οι γιαγιάδες δεν μπαίνουν σε αυτή την σωματική και ψυχοφθόρα ταλαιπωρία για να ζήσουν περισσότερα χρόνια. Όχι κύριοι,παίρνουν τα φάρμακά τους και πράττουν αυτό ακριβώς που τους λέει να πράξουν ο γιατρός τους γιατί δεν θέλουν να καταπέσουν και να ταλαιπωρήσουν περισσότερο τα παιδιά τους και τα εγγόνια τους. «Να με λυπηθεί ο Θεός» λέμε εμείς οι γερόντοι, γιατί παππούς είμαι κι εγώ,«να πεθάνω όρθιος» λέμε και κάνουμε το σταυρός μας να εισακουστεί η προσευχή μας. Ναι κύριοι υπεύθυνοι της υγείας, αυτό παρακαλούμε και εμείς που έτυχε να ζούμε στις πολιτείες, αλλά πολύ περισσότερο εκείνοι που η μοίρα τους έταξε να ζούνε σε απομακρυσμένα και απόμερα χωριά. Και κλείνοντας την παρούσα σας λέω με πόνο ψυχής ότι και στην ύπαιθρο χτυπάει δυνατά η ελληνική καρδιά.
Δημήτρης Κ. Τυραϊδής
συγγραφέας – ποιητής
μέλος της Παγκοσμίου Ενώσεως Ελλήνων Λογοτεχνών,
μέλος των Πνευματικών Δημιουργών νομού Χανίων
και άλλων πολλών πολιτιστικών συλλόγων