Της Ειρήνης Καντιδάκη
Έχω πια πειστεί: Ζούμε και ξαναζούμε στον αστερισμό των… «κρίσιμων» διλημμάτων.
Διλήμματα συσσωρευμένα, που ως επιλογή μα και σαν αποτέλεσμα, μας αποβλακώνουν και μας εκτροχιάζουν, μας εμπλέκουν σε σκέψεις δαιδαλώδεις, κούφιες και… επί της ουσίας ανύπαρκτες!
Πάντα… μα πάντα… ανταποκρινόμαστε στο βλακώδες δίλημμα: Από τον μαζικά «προβεβλημένο χειρότερο», θα επιλέξω τη σταθερότητα του επαναλαμβανόμενα «κάκιστου».
Θα τσιμπήσω ηδονικά την πανομοιότυπα εικόνα των βαρόνων των μέσων και θα εμπλακώ στην «προσωποφαγία», προσωπολατρία, «προσωποαποδοκιμασία» όσων πια τους είναι αχρείαστοι και άχρηστοι.
Θα κυλιστώ στην ουτοπία μιας… «νέας», έμπειρης διακυβέρνησης κι ας αποτελεί την θλιβερά πανομοιότυπη ακολουθία του αμιγώς ένοχου πολιτικού μου παρελθόντος.
Θα περιδιαβώ τις στοές της εξουσίας, κραδαίνοντας τη δημοσιογραφική μου πένα και θα διαπραγματευτώ τη θέση μου στον κλάδο των παπαγάλων.
Θα εξορκίσω με βδελυγμία την εικόνα του αληθινού κόσμου και θα βολευτώ στις μαδημένες δάφνες μιας εξουσίας που αν και φθίνει, μεταμορφώνεται και εκβιάζει με διλήμματα πατριωτικά:
Από το απολύτως αναληθές «Ανήκουμε στη Δύση ή πραδιδόμαστε στουςεαμοβούλγαρους, στο τραγελαφικό «Καραμανλής ή τανκς», στο μερκελικής επινόησης ερώτημα: «δημοψήφισμα ή ευρώ» και μετά, στο «Παπαδήμος» ή καταστροφή και –βεβαίως- στο έσχατα επαναλαμβανόμενο και με τυφλή θρησκευτική ευλάβεια αναπαραγόμενο: «συγκυβέρνηση ή χάος»…
Με μεταλλάξεις απεχθείς κι όμως ισχυρές θα πορευτώ και θα είμαι αρεστή στην κοινότητα του ψεύδους και των εικονικών εκβιασμών.
Κι έτσι, κορεσμένη από τις μηρυκαστικές μου επιδόσεις… θ’ αποκοιμηθώ με μια μόνο «διλημματική» –πάντα- έγνοια για την επόμενη μέρα: Την ιδιωτική μου επιβίωση… ή τον «αφανισμό» μου…
