Στην Ελλάδα, τη χώρα που ανθεί η φαιδρά πορτοκαλέα, επιμένομε να ασχολούμαστε με τα τριτεύοντα αντί για τα σημαντικά. Να αναρωτιόμαστε φερ’ ειπείν ποιοι είναι αυτοί με τους οποίους δίνει κοινή συνέντευξη Τύπου μία διοικήτρια περιφερειακού νοσοκομείου και όχι γιατί ένα εθνικό σύστημα υγείας δεν μπορεί να εξασφαλίζει τα αυτονόητα για τους πολίτες του.
Ούτε αναρωτηθήκαμε ποτέ, πρωτίστως προ μνημονίου, τότε που ακόμα δέναμε τα σκυλιά με τα λουκάνικα, γιατί ένα δημόσιο νοσοκομείο δεν μπορεί να μη λειτουργεί, εκτός των ωρών προγραμματισμένου επισκεπτηρίου του, ως κέντρο διερχομένων. Λουκάνικα, να μην ξεχνάμε, αγορασμένα πανάκριβα και με δανεικά… Διοικητές νοσοκομείων, να μην ξεχνάμε, συνήθως ανεπάγγελτοι πολιτικοί φίλοι ή αποτυχημένοι πολιτευτές.
Ούτε αναρωτηθήκαμε ποτέ γιατί ένα δημόσιο νοσοκομείο δεν μπορεί να εγγυάται την ασφάλεια των ασθενών που νοσηλεύει. Δεν αναρωτηθήκαμε εγκαίρως, τότε που «λεφτά υπήρχαν», γιατί ένα εθνικό σύστημα υγείας όχι μόνο ανέχεται αλλά και υποθάλπει τη νοσηρότητα, θεσμοθετημένων σας παρακαλώ, φαινομένων όπως οι «αποκλειστικές νοσοκόμες», υποχρεώνοντας τις οικογένειες των ασθενών σε οικονομική αιμορραγία.
Να δηλώσω με την ευκαιρία την αντιπάθειά μου προς άτομα όπως το ανεπάγγελτο τέκνο του κομματικού σωλήνα στο οποίο έχει παραδοθεί στις μέρες μας το χαρτοφυλάκιο της Υγείας.
Δεδηλωμένη είναι και η απέχθειά μου για το πολιτικό μόρφωμα της Χρυσής Αυγής, προς αποφυγή παρεξηγήσεων, αλλά είμαι υποχρεωμένος να σεβαστώ το δικαίωμα, αν δεν είναι και υποχρέωση, της διοικήτριας ενός δημόσιου νοσοκομείου να δίνει κοινή συνέντευξη Τύπου με τους εκπρόσωπους ενός νόμιμου (sic) κι όπως βεβαιώνουν κι οι δημο(σ)κόποι, λαοφιλούς πολιτικού κόμματος που εκπροσωπείται στη Βουλή των 300 Αχρησίμευτων.
Παρακολουθώντας λοιπόν τη συνέντευξη της εν λόγω κυρίας διοικήτριας, αυτό που άκουσα ήταν ότι «έχει κοινούς δρόμους» με τους εκπρόσωπους της Χρυσής Αυγής κι αυτό που αντιλήφθηκα ως κοινό δρόμο ήταν η πάταξη της αδήλωτης εργασίας μέσα στον εργασιακό χώρο τον οποίο η ίδια πληρωνόταν μέχρι χθες για να διοικεί (!). Ελπίζοντας ότι διατηρώ την ιδιότητα του μέσου και ψύχραιμου πολίτη, αυτή είναι μια σαφής κι εκούσια ομολογία αποτυχίας της διοικήτριας του νοσοκομείου, στο οποίο προσλήφθηκε για να το διοικήσει. Μετά την σαφή ομολογία της ότι δεν είναι ικανή να ανταποκριθεί στα καθήκοντά της, ασφαλώς δηλώνω έτοιμος να συγχαρώ το πολιτικό σκύβαλο που παριστάνει τον υπουργό Υγείας για την απόφασή του να την απολύσει πάραυτα. Άλλο ζήτημα τα κίνητρά της απόλυσης που δεν μπορώ να τα εκτιμήσω, αφού δεν έχει ακόμα εκδοθεί δελτίο Τύπου αν και κρίνοντας από το ποιόν του πολιτικάντη που παριστάνει τον υπουργό Υγείας, μπορώ να τα φανταστώ αυτά τα κίνητρά.
Κάποιοι έσπευσαν ήδη να επιτεθούν στον «υπουργό» Υγείας για την απόφασή του, γιατί απολύοντας την ανάξια κατά δική της ομολογία διοικήτρια, τάχθηκε υπέρ της παράνομης (sic) εργασίας αλλοδαπών νοσοκόμων.
Στον αντίποδα, κάποιοι άλλοι έσπευσαν να σχολιάσουν ότι η απόλυση της, κατά δική της ομολογία, κατώτερης των περιστάσεων διοικήτριας, είναι «μια καλή είδηση, μια μικρή αλλά σημαντική νίκη». Αλλά γιατί? Όχι γιατί είναι ανίκανη να διοικήσει, όπως εκουσίως ομολογεί, αλλά «γιατί, όπως έχουμε ξαναπεί, το ζήτημα δεν είναι μόνο τι κάνει η Χρυσή Αυγή, αλλά τι κάνουν όλοι οι υπόλοιποι απέναντί της: οι υπουργοί, ο αρχιεπίσκοπος, οι διευθυντές των καναλιών».
Μ’ αυτά και με τ’ αλλά, επιστρέφω περίλυπος στο δικό μου καταστάλαγμα και ξαναθυμούμαι τον Robert Merton στο έργο του «Κοινωνική Θεωρία και Κοινωνική Διάρθρωση» για την «αυτοεκπληρούμενη προφητεία»: Είναι, λέει, εκείνη η πρόβλεψη ή δήλωση που παρότι μπορεί να είναι λανθασμένη στην πορεία βγαίνει αληθινή.
Κι ύστερα ξαναθυμήθηκα τον Καζαντζάκη που γράφει στους ‘Αδερφοφάδες’: «Η καρδιά του ανθρώπου είναι ένα κουβάρι κάμπιες – φύσηξε, Χριστέ μου, να γίνουν πεταλούδες!»
http://my-pillow-book.blogspot.gr/
