Πάντοτε σε μία αφίσα συμπυκνώνεται με τις ελαχιστότατες λέξεις ο πυρήνας του μηνύματος που θέλει να εκπέμψει ο δημιουργός της. Σε λίγες αράδες από γράμματα επιχειρεί να αποτυπωθεί λακωνικά όλο το βασικό νόημα της θέσης του για ένα σημαντικό ζήτημα. Αποτελεί δηλαδή την πεμπτουσία μιας ολάκερης αντίληψης επικεντρωμένη με ένα τελεσιγραφικό τρόπο στο σημείο αιχμής της. Μονολεκτικά είναι το πρόταγμά της.
Αυτή την περίοδο λοιπόν έχουν πλημμυρίσει οι πόλεις κα τα χωριά της Ελλάδας με μια αφίσα του ΣΥΡΙΖΑ που διαλαλεί πως τη μια μέρα ψηφίζουμε και την επόμενη όλοι ετούτοι οι κακοί (αν και τους κακότερους των κακών δεν τους έχουμε δει ακόμη) φεύγουν. Αλήθεια, τι υπέροχη ιδέα. Με τη θαυματουργή ψήφο μας και εντελώς ανεπαίσθητα και αστραπιαία λυτρωνόμαστε από την τωρινή κόλαση. Αλλά αυτό πράγματι εννοείται, επιδιώκεται και είναι εφικτό;
Κατ` αρχήν απουσιάζει από την αφίσα η αναφορά της απόσυρσης των μνημονιακών μέτρων. Ότι το πιο επιτακτικό και άμεσο και που την πρώτη περίοδο εφαρμογής των ο ΣΥΡΙΖΑ υπερθεμάτιζε την ακύρωση τους. Λείπει η αξίωση και δέσμευση για επαναφορά των κοινωνικών δεδομένων στην εποχή πριν μπει η χώρα μας στον γύψο των στρατηγών του χρηματιστηριακού – ιμπεριαλιστικού κεφάλαιου. Εκτός και αν εξυπακούεται πως η κυβερνητική «προοδευτική» αλλαγή συνεπάγεται αυτόματα και την επάνοδο στην προμνημονιακή κατάσταση. Μα αν τυχόν (και σχεδόν σίγουρο) δεν υπάρξει η πολυπόθητη απομάκρυνση του υφιστάμενου πολιτικού προσωπικού της άρχουσας τάξης σε αυτή την αναμέτρηση, θα πρέπει να εξακολουθεί να βασανίζεται ο κόσμος για πόσο καιρό ακόμη; Θα καθίσει καρτερικά να υποφέρει άπραγος, μέχρι να έρθει εκείνη τη στιγμή της λύτρωσης του από τον νέο Νυμφίο εν τω μέσω της κατοπινής εκλογικής νυχτός; Ύστερα πάλι, ο ερχομός νέων πρωθυπουργών (ειδικά αν χαρακτηρίζονται με αριστερό πρόσημο) σηματοδοτεί μοιραία και τ
ην άσκηση φιλολαϊκότερης πολιτικής; Αυτό επαληθεύει η σύγχρονη ιστορία; Δηλαδή ο Παπανδρέου ο Β`, ο νέος αέρας του Ολάντ, όλοι οι λατινοαμερικανοί αριστερίζοντες και σοσιαλδημοκράτες ηγέτες που απογοήτευσαν και εξόργισαν τους λαούς τους;
Και γιατί να μην προβάλλεται η παρότρυνση: ψήφισε για να τερματιστεί η λιτότητα; Δεν αρκούσε η φράση: σήμερα ψηφίζουμε και αύριο φεύγει η φτώχεια; Έτσι άλλωστε δεν θα διεγείρονταν περισσότερο οι ψηφοφόροι στη συμμετοχή τους σε αυτή τη κοσμογονική (;;) διαδικασία και στην καταδίκη των νυν τιμονιέρηδων της πατρίδας; Μήπως επειδή αρχίζει και νερώνει εδώ και καιρό το κρασί του ο ΣΥΡΙΖΑ στα πλαίσια άμβλυνσης της ρητορικής του και αποστολής ρητών διαβεβαιώσεων (τόμους γεμίζουν οι σχετικές δηλώσεις κορυφαίων στελεχών του με προεξάρχοντα τον Σταθάκη) προς τα όχι πλέον και τόσο άδηλα αρχηγεία της χώρας μας, πως είναι ουσιαστικά ακίνδυνος για τα συμφέροντα τους;
Κάπου εδώ όμως προκύπτει ξανά ένα μείζον ερώτημα. Γιατί είναι απαραβίαστη προϋπόθεση να γκρεμιστεί η κυβέρνηση για να σωθούμε από τις ακρίδες; Δεν υπάρχουν άπειρες ιστορικές περιπτώσεις, όπου παρότι υπήρχαν σφόδρα αντιδραστικές ηγεσίες (που δεν δίσταζαν να στέλνουν έφιππες κατασταλτικές ορδές ενάντια στους εξεγερμένους και να θερίζουν εν ψυχρώ με τα οπλοπολυβόλα τους εργάτες ), αυτοί διεκδικούσαν και κέρδιζαν; Ορισμένες δε νίκες συγκαταλέγονταν στα πιο μεγαλειώδη επιτεύγματα της εργατικής τάξης. Τότε οι λαοί στόχευαν όχι στην αντικατάσταση του εκάστοτε τύραννου, αλλά στην ικανοποίηση των δίκαιων αιτημάτων τους και καταχτούσαν ή με τη γροθιά σηκωμένη ή με το όπλο στο χέρι. Έγραφαν λαμπρές σελίδες στην πορεία του παγκόσμιου εργατικού και κομμουνιστικού κινήματος αντιτιθέμενοι στα πιο απολυταρχικά καθεστώτα. Ακριβώς γιατί η κάθε επιτυχία οφείλεται αποκλειστικά και μόνο στους διαμορφωμένους και πάντα ρευστούς ταξικούς συσχετισμούς. Εκτός και αν οι όροι υπήρξαν ιδιαίτερα ευνοϊκοί,
ώστε ακόμη και να απαιτήσουν -ακολουθώντας τον επαναστατικό δρόμο φυσικά – την απόσπαση της πολιτικής εξουσίας από τους κεφαλαιοκράτες.
Έστω όμως, ας δεχτούμε πως το επιδαψιλεύουμε υπέρ του δέοντος το ζήτημα και είμαστε υπερβολικά σκληροί και στριφνοί. Ας -κατά συνθήκη -συμφωνήσουμε με τη γνώμη πως ο ΣΥΡΙΖΑ πασχίζει τίμια για την παύση της αντιλαϊκής λαίλαπας. Έχει τις αγνότερες προθέσεις και θα ανακουφίσει τον λαό, μόλις του το επιτρέψει η ριμάδα η κάλπη. Ποιο είναι άραγε αυτό το κρίσιμο εχέγγυο που θα διασφαλίσει την ανεμπόδιστη εφαρμογή του προγράμματος του; Το σημείο κλειδί που διαχωρίζει όσους διακηρύττουν ανέξοδα και ορκίζονται υποκριτικά πως τάσσονται στο πλευρό των καταπιεσμένων και έχουν εκπονήσει τα εξαιρετικότερα προγράμματα (έως και μεταβατικά) και μάχονται τους δεσμώτες των, από εκείνους που συστηματικά και ορθόδοξα έχουν στρατευτεί στην ιερή λαϊκή υπόθεση; Γιατί δυστυχώς καραδοκούν σαν τα λυσσασμένα σκυλιά όλοι ετούτοι οι αμείλικτοι εχθροί της ανθρωπότητας για να υπερασπίζουν αδιάλειπτα και παντί τρόπω την προώθηση κατά κεραία των βάρβαρων επιλογών τους. Μιας και δεν ευθύνεται για την πανωλεθρία
της κοινωνίας και το παραγωγικό ρήμαγμα της χώρας μας το ανόητο πείσμα της Μέρκελ (κατά κόρον προβλημένη θέση ), αλλά οι αδήριτες αναγκαιότητες των αιμοδιψών ιμπεριαλιστών (ματοκυλίζεται τούτες τις ώρες η ταλαίπωρη Ουκρανία). Αυτών των υποχθόνιων δυνάμεων που όσες αδιάσειστες επιχειρηματολογήσεις και αν τους αντιτάξει κανείς και όσες εκκλήσεις στον ανθρωπισμό τους (ΠΟΥ ΟΛΩΣΔΙΟΛΟΥ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ) προβεί, είναι μάταιο. Είναι άκαμπτοι σαν το ατσάλι, γιατί η επιβίωση τους απαιτεί την οικονομική αφαίμαξη υποδεέστερων κρατών σαν το δικό μας. Ποδοπατώντας συνάμα τη απλούστερη λογική των αριθμών, αφού λένε πως πάνω από 800 δις. ευρώ έχουν εισπράξει οι τοκογλυφικοί δανειστές μας τη τελευταία εικοσαετία από τους Έλληνες και πάλι το χρέος θυμίζει το τραγικό Σίσυφο της μυθολογίας με το ατέρμονο μαρτύριο του. Καταληστευμένα ποσά βέβαια που δεν απόλαυσαν άλλοι λαοί. Επίσης συνεπάγεται την πολεμική πολτοποίηση διαφόρων άτυχων λαών που θα βρεθούν στο διάβα των γεωπολιτικών βλέψεων τους (Συρία,
Ιράκ, Γιουγκοσλαβία).
Και αλλοίμονο, αυτή την Ευρώπη των ανελέητων ιμπεριαλιστών ευαγγελίζεται ο Τσίπρας πως θα επηρεάσει, τρομάξει κιόλας να τολμήσουμε να ισχυριστούμε, θα νουθετήσει και εν τέλει επαναπροσδιορίσει σε αριστερή τροχιά. Άρα λέτε, ίσως το απόμακρο και αποστεωμένο από κάθε ίχνος δικαιοδοσίας ευρωκοινοβούλιο να εξελιχθεί από όργανο παραπλάνησης των μαζών (για αυτό το σκοπό εξάλλου το θέσπισαν) σε εργαλείο ανατροπής των σχεδιασμών του διευθυντήριου; Υπάρχει πιθανότητα να πέσουν οι ίδιοι με πύρρειο τρόπο στην παγίδα που στήνουν για τους λαούς των; Αναμφισβήτητα αυτή η σκέψη αιωρείται ανάμεσα στην απέραντη βλακεία και την αισχρή εξαπάτηση (προσωπικά και ακράδαντα πιστεύω το δεύτερο).
Ε, αυτό λοιπόν το απαραίτητο εχέγγυο επιμελώς απουσιάζει όχι μονάχα από τις αφίσες του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και από οποιοδήποτε κείμενο και προφορικό του λόγο (και όλου του φάσματος της αριστεράς). Η πάλη του λαού. Διαφορετικά είναι σαν να επιχειρείς να σκάβεις χωρίς σκαλίδα. Το μοναδικό μέσο που πείθει αποτελεσματικά και τρέπει σε άτακτη υποχώρηση τους αντιπάλους του το έχουν αναθεματίσει και κυριολεκτικά αφανίσει. Θεωρητικά και στην πράξη. Επίρρωση της βαριάς κατηγορίας αποτελούν όλες οι ενέργειες του που απεργάζονται την κινηματική άπνοια (επίσκεψη Μέρκελ, χημικά, απεργίες καθηγητών, κινητοποιήσεις αγροτών, κλπ ). Το κατέβασμα των ιστίων του πλοίου, που αντί να αξιοποιεί τους μανιασμένους ανέμους της επίθεσης του κεφάλαιου που το βολοδέρνουν αλύπητα χαράσσοντας μια νικηφόρα πλεύση, αφήνετε αβοήθητο να πλευροκοπιέται στις ξέρες του καπιταλισμού.
Είναι η κολοσσιαία ιστορική αλήθεια πως αποκλειστικά και μόνο με αγώνες ρυθμίζονται οι τύχες των λαών. . Και η απόκρυψη από κάθε επίδοξο διαχειριστή του σάπιου και υπόδουλου βασίλειου της Δανιμαρκίας αυτού του απαγορευμένου καρπού, συνιστά το ιδανικότερο διαπιστευτήριο υπακοής στα κέντρα εξουσίας. Λαός παροπλισμένος, εύκολα χειραγωγούμενος, εξαθλιούμενος και αναλώσιμος στους άτιμους πολέμους των. Κυρίως όταν οδηγείται από τους Ιούδες σαν ξεδοντιασμένο θεριό (που όντως έχει τέτοια δύναμη) στα εκλογικά δόκανα της κατ’ επίφαση αστικής δημοκρατίας.
Άρα αναμασούν οι επιτελείς του ΣΥΡΙΖΑ τα γερασμένα ιδεολογήματα της σωτήριας εκπροσώπησης και της διεξαγωγής της ταξικής πάλης δια αντιπροσώπων εκμηδενίζοντας (ομολογουμένως μοχθούν αξιέπαινα περί αυτού) την δυνατότητα για αγωνιστική εφόρμηση στο προσκήνιο των εξελίξεων του λαϊκού παράγοντα. Εκθειάζοντας μάλιστα τον ρόλο των ανδρείκελων βουλευτών στο θέατρο σκιών, την ευρωβουλή. Ενός θεσμού με πολλά κοινά, μα και σπουδαίες διαφορές με το αστικό κοινοβούλιο. Με κυρίαρχη να είναι η ιστορική καταβολή του. Όπου το τελευταίο αντίθετα υπήρξε όχι εγκάθετο δημιούργημα όπως η βουλή των Βρυξελλών (και που η προγονική μορφή του ΣΥΡΙΖΑ, ο ευρωκομουνισμός, λειτούργησε τρόπον τινά ως ο αριστερός χιτώνας του ευρωιμπεριαλισμού και η εξιλέωση αυτού του ανούσιου τελετουργικού μηχανισμού του) αλλά προϊόν σκληρών διεκδικήσεων.
Η εθνική βουλή αποτέλεσε ένα από τα πολλά γεφύρια που υποχρεώθηκε ο άνθρωπος να κτίσει με ποτάμια αίματος, ιδρώτα και δακρύων στη μακραίωνη διαδρομή του, όταν εγκατάλειπε τις αρχέγονες αταξικές κοινωνίες των σπηλαίων με τελικό προορισμό την οικοδόμηση της σύγχρονης και ολοκληρωμένης κομουνιστικής. Μέσα σε αυτή τη σταδιακή μαρτυρική εποποιία εντασσόταν και η αστικοδημοκρατική φάση και η βουλή της (που και πάλι ποτέ δεν χρίστηκε σαν θέσφατο και υποκατάστατο της πάλης, αλλά η παρέμβαση στους κόλπους της μονάχα σαν επικουρικό και δευτερεύων βοήθημα της χρησιμεύει). Δεν υπήρχε μεταφυσική μέθοδος ο πρωτόγονος να διακτινιστεί άπαξ σε μια ισότιμη, μη εκμεταλλευτική και πρότυπη κοινωνία. Η ιστορικοκοινωνική εξέλιξη περιείχε αναγκαστικά και την αστική βουλή και ενδεχομένως και την διδακτική εμπειρία των παλινορθώσεων. Τουναντίον τα παλάτια των ευγενών, οι καγκελαρίες, το ευρωκοινοβούλιο ή γιατί όχι και μία υποθετική ΝΑΤΟβουλή θεωρούνται αναχώματα. Αυτά συχνά τα πολιορκούσε και τα γκρέμ
ιζε σαν εμπόδια στην πολυκύμαντη πορεία της χειραφέτησης του. Ειδικά στην εποχή μας που η συμμετοχή στις ευρωεκλογές νομιμοποιεί σε ένα βαθμό το αχυρένιο προκάλυμμα των δυνάμεων που πρωτοστατούν και επιβάλουν την καταστροφική πολιτική σε βάρος μας.
Παρόμοια στις τοπικές εκλογές οργιάζει το ίδιο παραμύθι. Συζητιέται οτιδήποτε μέσα σε μια κυριολεκτικά ακατάσχετη αερολογία εκτός του επίμαχου ζητήματος. Ο πλέον ανυποψίαστος περί πολιτικής θα κατανοήσει την κοροϊδία των τοπικών σωτήρων, αν ξεφυλλίσει πρόχειρα ένα φυλλάδιο τους. Αν σβήσεις τον συντάκτη του (θυμίζει τη στάθμη μαθητή γυμνάσιου, που γράφει την έκθεση ιδεών του), κάλλιστα μπορεί να προσαφτεί σε όλους ανεξαίρετα σχεδόν τους υποψήφιους. Κούφιες αντιπαραθέσεις και στο δια ταύτα, πλήρη ταύτιση. Στο να μετατραπούν οι δήμοι (που με βάση τις Καποδιστριακές και Καλλικρατικές αλλαγές πρέπει σαν τον Διογένη με το φανάρι κάποιος να αναζητά ίχνη της παλιάς κατακτημένης αυτοδιοικητικής μορφής ) σε θύλακες αντίστασης ενάντια στην ισοπέδωση που διατάσσει η τρόικα και υλοποιούν με πάθος οι Τσολακογλουικοί επίγονοι.
Συγγραφική αδεία θα παραφράσω την εύστοχη, διαχρονική και μυριοειπωμένη ρήση ενός γενάρχη της κομουνιστικής κοσμοθεωρίας. Αν οι εκλογές ήταν ικανές να αλλάξουν την κοινωνία, τότε οι ρεφορμιστές σίγουρα δεν θα συμμετείχαν σε δαύτες.
Αντίθετα, επειδή το ξύπνημα και φούντωμα των αγώνων υποδαυλιζόμενο από τα τραγικά προβλήματα της ζωής και προοπτικά σφιχταγκαλιάζεται με την συνειδητοποίηση και ώριμη απαίτηση του λαού για οριστική συντριβή των σατανικών και σχιζοφρενικών δομικών αιτιών που τον καταντούν ένα πεινασμένο και μαστιγωμένο σκλάβο, τους υπονομεύουν ανερυθρίαστα. Κάπου εδώ δικαιολογείται το άσβεστο μίσος τους στον «επάρατο» Στάλιν που υποστήριζε και αντιμετώπιζε με τη δέουσα αυστηρότητα τους αναθεωρητές, έστω και με τις αναπόφευκτες ανεπάρκειες του. Αποκαλώντας τους συγκεκριμένα σαν το μακρύ χέρι της αστικής τάξης στις γραμμές του προλεταριάτου.
Στη πολυτάραχη εποχή μας δεν κομίζουν κάτι το νεωτερικό. Από τη θεμελίωση της κομμουνιστικής κοσμοαντίληψης είχαν ήδη ξεφυτρώσει τέτοια επικίνδυνα, καθεστωτικά και αντεπαναστατικά ζιζάνια. Με θρασύτητα και με ανάστημα πολιτικών νάνων δεν τολμούσαν να υφάνουν αυτόνομες ιδεολογίες. Έπρεπε να γαντζωθούν στα αριστερά και ακτινοβόλα ιδανικά (και τιμημένα με ηρωικές θυσίες) και να τα παραχαράξουν τερατουργηματικά λιβανίζοντας το ιστορικό απολίθωμα του καπιταλισμού και τον αποκρουστικό ιμπεριαλισμό (συμμετοχή στις ευρωεκλογές, ο παροχικός Ομπάμα, κλπ ). Ανασκευάζοντας τις ξεθωριασμένες, ναρκωτικές και γλοιώδεις δοξασίες πασχίζουν απεγνωσμένα από τη σκοπιά τους να δώσουν το φιλί της ζωής στο υπό άλλες παραμέτρους παραπαίον σύστημα.
Τελειώνοντας ας εκφράσω μια απορία μου. Τι μεσολάβησε και σύμπασα η Αριστερά απαρνήθηκε τα λάβαρα της απλής αναλογικής που δεν νοθεύει τη λαϊκή βούληση; Θυμόμαστε πως ξιφουλκούσαν με μανία πριν χρόνια κατά του ισχύοντος εκλογικού συστήματος και του ολέθριου δικομματισμού. Σημεία των καιρών.
Οι αφίσες των γνήσιων αγωνιστών με τη ζωντανή και γεμάτη ελπίδα νοοτροπία, με θέσεις που πάλλονται από νεανικότητα και ικμάδα, παραμένουν και αυτές κολλημένες ακόμη στους τοίχους. Σαλπίζοντας το αυτονόητο: μόνο με αγώνες περιφρουρούμε τα δίκια μας αποστρεφόμενοι τις εκλογικές ψευδαισθήσεις. Προτείνουν αποχή από τις Ευρωεκλογές και λευκό η άκυρο στις δημοτικές.
ΚΑΛΟΥΝ ΤΟΝ ΛΑΟ ΝΑ ΨΗΦΙΖΕΙ ΜΑΖΙΚΑ ΚΑΙ ΜΑΧΗΤΙΚΑ ΣΤΙΣ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΕΣ ΜΙΚΡΕΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΕΣ ΕΣΤΙΕΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ.
ΚΟΠΙΑΖΟΥΝ ΩΣΤΕ ΝΑ «ΕΚΛΕΓΕΙ» ΑΥΤΟΔΥΝΑΜΟ ΚΑΙ ΜΕ ΣΑΦΕΣ ΠΡΟΒΑΔΙΣΜΑ ΤΟ ΤΑΞΙΚΟ ΚΑΙ ΑΝΤΙΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΕΝΑΤΕΝΙΖΟΝΤΑΣ ΕΝΑ ΜΕΛΛΟΝ ΕΙΡΗΝΙΚΟ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ, ΟΠΟΥ Η ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ ΚΑΙ ΚΑΤΑΠΙΕΣΗ ΘΑ ΣΥΝΑΝΤΙΕΤΑΙ ΚΑΙ ΔΙΔΑΣΚΕΤΑΙ ΜΟΝΑΧΑ ΣΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ
Καπετανάκης Μ.
