Γράφει ο Βαγγέλης Πάλλας
Δημοσιογράφος Ι.J.F
Η τεράστια απόσταση, το αβυσσαλέο κενό ανάμεσα στην «ωραία ατμόσφαιρα» του Ευρ. Κοινοβουλίου και των άλλων Ευρωπαϊκών Θεσμών και η ζοφερή ατμόσφαιρα που επικρατεί στις ευρωπαϊκές κοινωνίες της ύφεσης και της υψηλής ανεργίας όπως η Ελλάδα, είναι οι αιτίες που εξαφανίζονται οι ευρωπαϊκές κοινωνίες με τα υψηλά ποσοστά αποχής στις ευρωεκλογές και τα τεράστια ποσοστά δυσπιστίας και αδιαφορίας απέναντι στους ευρωπαϊκούς θεσμούς.
Οι πρόσφατες ευρωεκλογές κατέγραψαν μια ανθρωπογεωγραφία της αριστεράς με πλούσιο περιεχόμενο από όλη την Ευρώπη. Προτείνοντας για μια συνομοσπονδία που θα σέβεται και θα διατηρεί την ποικιλομορφία των ταυτοτήτων και των απόψεων που εκφράζουν τα μέλη της.
«Αποστολή» της συνομοσπονδίας είναι να καταστεί η Ευρ. Ένωση πιο ανθρώπινη και πιο διαφανής, να υπάρχει περισσότερη άμεση δημοκρατία και ενεργή συμμετοχή των πολιτών.
Η Ευρ. Ένωση πρέπει να γίνει ένα έργο των ανθρώπων της, και δεν πρέπει να παραμείνει ένα σχέδιο των ελίτ.
Θα πρέπει να αναζητά ίσα δικαιώματα για τις γυναίκες και τους άνδρες, πολιτικά δικαιώματα και ελευθερίες, και σεβασμό στα ανθρώπινα δικαιώματα.
Η αριστερά αντιλαμβάνεται την έννοια της ελευθερίας ως απελευθέρωση από την ένδεια εκφράζοντας την απαίτηση απέναντι στην Ε.Ε. για κοινωνική προστασία και αλληλεγγύη προς τους αδύναμους.
Επομένως μις σύγχρονη αριστερή πολιτική δεν αντιτίθεται στην δεξιά πολιτική μόνο στην προάσπισης κοινωνικών κεκτημένων και στο ζήτημα της αναδιανομής αλλά οφείλει να θέσει στο επίκεντρο το ζήτημα των ίσων ευκαιριών για όλους τους πολίτες.
Τα ερωτήματα είναι μπροστά μας.
Μπορεί, η αντίστασή μας να ξεπεράσει τα κοινοβουλευτικά όρια και ορόσημα της ψήφισης κάθε νέου πακέτου μέτρων;
Η ιδιότυπη αστική «απονέκρωση» του κράτους και των προνοιακών του υπηρεσιών να σημα¬τοδοτήσει, εκτός από έναν αγώνα αντίστασης, και ένα κύμα αλληλεγγύη; η βίαιη περιθωριοποίηση, απομόνωση και ο φόβος μεγάλων τμημάτων του πληθυσμού να ανασχεθεί από μια νέα κοινωνικότητα, πολιτισμό, συντροφικότητα και συλλογικότητα; το κλείσιμο εργοστασίων και επιχειρήσεων να σηματοδοτήσει έναν αγώνα, όχι μόνο για την επανα¬λειτουργία τους αλλά και ένα πείραμα αυτοοργάνωσης;
Η αντιφασιστική πάλη να αποτελέσει αφορμή για το χτίσιμο μιας διαφορετικής καθημερινής κοινωνικής και πολιτικής ηγεμονίας;
Μπορούμε σήμερα, να στοχαστούμε και να θέσουμε τις προτεραιότητες για μια άλλη κοινωνική ανάπτυξη, για παραγωγική ανασυγκρότηση σε σοσιαλιστική κατεύθυνση;
Να ψηλαφίσουμε μια άλλη στρατηγική, ριζικά ανταγωνιστική στην αστική, που δεν θα οριστεί αποκλειστικά με ιδεολογικούς όρους και, κυρίως, δεν θα ενσωματωθεί στην σειρήνες του αστικού «ρεαλισμού»;
Να ανασυνθέσουμε ένα νέο, ιστορικό, κοινωνικό και πολιτικό υποκεί¬μενο, να ανασυνθέσουμε τον «λαό» ως ένα νέο ηγεμονικό μπλοκ;
Τα ερωτήματα δεν είναι εύκολα, αλλά έχουν πια τεθεί.
