Του Ιωάννη Κουρουτάκη, λογοτέχνη
Ακόμα δεν είχε κλείσει χρόνος από την έναρξη του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου και υψώθηκε φωνή κατά των εγκλημάτων πολέμου των ναζιστών. 
Συγκεκριμένα στο δεύτερο εξάμηνο του 1940 συνήλθαν στο Λονδίνο οι αντιπρόσωποι των κυβερνήσεων της Γαλλίας, της Πολωνίας, και της Τσεχοσλοβακίας και ζήτησαν από τον βασιλιά της Αγγλίας Γεώργιο Ε’ να υψώσει έντονη διαμαρτυρία κατά των υπευθύνων για εγκληματικές πράξεις.
Ένα χρόνο αργότερα, τον Οκτώβριο του 1941, όταν ακόμα ο πόλεμος εξελισσόταν ευνοϊκά υπέρ της Γερμανίας, ο πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών Ρούσβελτ και ο πρωθυπουργός της Μεγάλης Βρετανίας Τσώρτσιλ με κοινή δήλωση διακήρυξαν επίσημα: «Η δίκαιη τιμωρία των ναζιστών εγκληματιών μετά τον τερματισμό της συρράξεως είναι ένας από τους πιο σημαντικούς σκοπούς του πολέμου των Συμμάχων». Τη διακήρυξη αυτή απεδέχτηκε τον επόμενο μήνα και ο Σοβιετικός Υπουργός των Εξωτερικών Μολότωφ.
Νοέμβριος του 1943. Πραγματοποιείται συνάντηση των τριών μεγάλων, Ρούσβελτ, Στάλιν και Τσώρτσιλ στην Τεχεράνη. Υπάρχει διχογνωμία απόψεων. Δηλαδή ενώ Αμερικάνοι και Άγγλοι υποστηρίζουν αμετακίνητα τη σύσταση διεθνούς δικαστηρίου με όλα τα χαρακτηριστικά της νομιμότητας για τη δίωξη των ναζιστών εγκληματιών πολέμου, ο Στάλιν αντιθέτως υποστηρίζει την εκτέλεση των κορυφαίων ναζιστών αξιωματούχων, με συνοπτική διαδικασία, ευθύς μετά τη σύλληψή τους. Ο Στάλιν είναι σαφώς και καλεί τους δύο άλλους «να υψώσουν το ποτήρι υπέρ της ομόφωνης αποφάσεως για τον τουφεκισμό των ναζιστών εγκληματιών.
Ο Τσώρτσιλ αγανακτεί και αρνιέται «να λερώσει τα χέρια του με μια τέτοια βλεδυρότητα». Την κατάσταση, την τεταμένη ατμόσφαιρα σώζει ο Ρούσβελτ με ένα αστειολόγημα. Ο Στάλιν γελάει, υποχωρεί και τελικά γίνεται αποδεκτή η γνώμη των δύο άλλων.
Έτσι ενάμιση χρόνο μετά στις 15 Απριλίου 1945, ο Πρόεδρος Τρούμαν, που μόλις είχε διαδεχτεί τον μακαρίτη Ρούσβελτ, αναθέτει επίσημα την εντολή συγκροτήσεως του Διεθνούς Δικαστηρίου στον δικηγόρο Ρόμπερτ Χ. Τζάκσον, ο οποίος είχε επιλεγεί για να ηγηθεί των αμερικανών κατηγόρων. Αποφασίστηκε η συγκρότηση του Δικαστηρίου να γίνει από τους αντιπροσώπους των τεσσάρων μεγάλων νικητριών δυνάμεων.
Δηλαδή της Αμερικής, της Σοβιετικής Ενώσεως, της Αγγλίας και της Γαλλίας.
Ως τόπος διεξαγωγής της δίκης μετά από μακριές διαβουλεύσεις ορίζεται η Νυρεμβέργη. Έτσι στις 18 Οκτωβρίου του 1945, οι δικαστές των τεσσάρων μεγάλων δυνάμεων άρχισαν το δύσκολο έργο τους.
Οι Σύμμαχοι είχαν προβλέψει ότι η δίκη θα γινόταν κατά το τέλος του πολέμου ή κατά τις τελευταίες φάσεις του. Γι’ αυτό και προετοιμάζονταν. Είχαν εξαπολύσει τους μυστικούς τους πράκτορες να βρουν όλα τα αποδεικτικά έγγραφα – ντοκουμέντα – που αφορούσαν τις γερμανικές ένοπλες δυνάμεις και τους αρχηγούς του ναζισμού.
Οι μυστικοί πράκτορες έκαναν καλή δουλειά. Συγκέντρωσαν σωρεία εγγράφων – γέμισαν ολόκληρα φορτηγά – τα οποία ταξινομήθηκαν, εκτιμήθηκαν και τα σπουδαιότερα παρουσιάστηκαν στη δίκη της Νυρεμβέργης.
Οι φιλόδοξοι αρχηγοί της ναζιστικής Γερμανίας είχαν πάθος στο να συντάσσουν ημερολόγια και εκθέσεις για κάθε τους ενέργεια.
Από τα σπουδαιότερα έγγραφα που πέσανε στα χέρια των Συμμάχων είναι τα πλήρη αρχεία της Βέρμαχτ που βρέθηκαν σε δύο σιδηροδρομικά βαγόνια, λάφυρα του αμερικανικού στρατού, το ημερολόγιο του στρατάρχη Γιοντλ που ανακαλύφθηκε πίσω από ένα κούφιο τοίχο σε κάποιο πύργο στη Ρηνανία, μερικά σημαντικότατα έγγραφα του Στρατάρχη Κάιτελ, Ημερολόγια και επιστολές του Ρόζενμπεργκ που αποδείκνυαν του συνενοχή του στην εξόντωση εκατομμυρίων Εβραίων.
Επίσης βρέθηκε το αρχείο του Υπουργείου των Εξωτερικών, το αρχείο του Πολεμικού Ναυτικού, 85 τετράδια με τα στενογραφημένα πρακτικά των συνεδριάσεων του Χίτλερ με τους συνεργάτες του.
Αλλά το συγκλονιστικότερο ντοκουμέντο ήταν το ημερολόγιο του στρατηγού των Ες Ες Γιούργκεν Στρόουπ, διοικητή των Γερμανικών δυνάμεων του Γκέτο της Βαρσοβίας. Στο ημερολόγιο αυτό περιγράφονται με σαδισμό και αλαζονεία, τα κατορθώματα του στρατηγού εναντίον πενήντα έξι χιλιάδων ανδρών, γυναικών και παιδιών, και αρχίζει με τα λόγια: «Το γκέτο της Βαρσοβίας δεν υπάρχει πια».
Τα συγκλονιστικά αυτά ντοκουμέντα ήσαν καταπέλτης στα χέρια των Συμμάχων εναντίον των ναζιστών εγκληματιών πολέμου.
20 Νοεμβρίου 1945. Ημέρα τέταρτη, πρωί. Η δίκη της Νυρεμβέργης, η δίκη του αιώνα όπως την απεκάλεσαν αρχίζει.
Οι δικαστές με επικεφαλής τον σώφρονα και αμερόληπτο πρόεδρο Λώρενς μπαίνουν στην αίθουσα του δικαστηρίου. Ακολουθούν οι συνήγοροι, οι κατηγορούμενοι, όλοι οι πρωτοκλασάτοι αξιωματούχοι του ναζισμού βρίσκονται ήδη στις θέσεις τους. Λείπουν βέβαια
α) Ο Υπ’ αρ. 1 Ναζιστής ηγέτης, ο Φύρερ, ο Αδόλφος Χίτλερ ο οποίος αυτοκτόνησε στα Υπόγεια της Καγκελαρίας μαζί με τη γυναίκα του Εύα Μπράουν,
β) Ο Υπουργός Προπαγάνδας Γκαίμπελς που και αυτός αυτοκτόνησε μετά τον Χίτλερ, μαζί με τη γυναίκα του και συμπαρέσυρε στον θάνατο και τα παιδιά του δίδοντάς τους δηλητήριο (υδροκυάνειο).
γ) Το δεξί χέρι και ο «εξ απορρήτων» του Χίτλερ, Μάρτιν Μπόρμαν, που εξαφανίστηκε μετά τη μάχη του Βερολίνου και που η τύχη του καλύπτεται από μυστήριο. Και ο απαίσιας μνήμης, η πιο απαίσια φυσιογνωμία του καθεστώτος, ο αρχηγός των SS και «ιθύνων νους» της Γκεστάπο, Χάινριχ Χίμλερ. Ο Χίμλερ μετά τη σύλληψή του από Βρετανούς στρατιώτες, αυτοκτόνησε.
Όλοι οι άλλοι είναι παρόντες. Ας θυμηθούμε μερικά βαρύγδουπα ονόματα:
Ο Υπ’ αριθμ. Δύο στην εθνικοσοσιαλιστική ιεραρχία, στρατάρχης του Γ’ Ράιχ και διάδοχος του Χίτλερ στην αρχηγία του Κράτους, ΧΈΡΜΑΝ ΓΚΑΙΡΙΝΓΚ. Ο Γκαίρινγκ είχε καταληστέψει την Ευρώπη. Τον έπιασαν πάνω στη θωρακισμένη «Μερσεντές» του, φορτωμένη με αρώματα, κοσμήματα και πίνακες. Μαζί με τον Χίμλερ και τον Ρούντολφ Ες αποτελούσαν μία τριανδρία του ναζισμού.
Ο Υπαρχηγός του Φύρερ στην ηγεσία του κόμματος ΡΟΥΝΤΟΛΦ ΕΣ.
Το 1941 οδηγώντας ένα αεροπλάνο πέταξε μόνος ως τη Σκωτία και έπεσε με αλεξίπτωτο κοντά στη Γλασκώβη. Ισχυρίσθηκε ότι ήθελε να υποβάλλει στο Λονδίνο σχέδιο ειρήνης. Όταν το έμαθε ο Χίτλερ δήλωσε ότι ο Ες ήταν «παράφρων».
Ο θεωρητικός του Εθνικοσοσιαλισμού και από το 1941 υπουργός των καταληφθέντων ανατολικών εδαφών ΑΛΦΡΕΝΤ ΡΟΖΕΝΜΠΕΡΓΚ.
Ο «χειριστής» της εξωτερικής πολιτικής και σύμβουλος του Χίτλερ για κάθε απόφαση που αφορούσε τις σχέσεις με τις άλλες χώρες ΙΩΑΚΕΙΜ ΦΟΝ ΡΙΜΠΕΤΡΟΠ.
Ο Αρχιστράτηγος και Ανώτατος Διοικητής των Γερμανικών Ενόπλων Δυνάμεων ΡΙΛΧΕΛΜ ΚΑΙΤΕΛ.
Ο Αρχηγός του Κεντρικού Γραφείου Ασφαλείας του Ράιχ και της Γκεστάπο ο μεγάλος Ιεροεξεταστής ΕΡΝΣΤ ΚΑΛΤΕΜΠΡΟΥΝΕΡ.
Ο κυβερνήτης του κατεχόμενου Πολωνικού εδάφους που λόγω της απάνθρωπης δράσεώς του ονομάστηκε «δήμιος της Πολωνίας» ΧΑΝΣ ΦΡΑΝΚ.
Ο πολιτικός διοικητής της Νότιας Πολωνίας και από το 1940 μέχρι τέλος του πολέμου Επίτροπος του Ράιχ στην κατεχόμενη Ολλανδία ΑΡΤΟΥΡ ΖΑΙΣ – ΙΝΚΑΡΤ.
Ο Ρατσιστής των Ρατσιστών Κυβερνήτης της Κεντρικής Φραγκονίας και είναι από τους πιο φοβερούς διώκτες των Εβραίων ΓΟΥΛΙΟΥΣ ΣΤΡΑΙΖΕΡ.
Ο διπλωμάτης που υποστήριξε τον Χίτλερ να καταλάβει την εξουσία ΦΡΑΝΤΣ ΦΟΝ ΠΑΠΕΝ και πολλοί άλλοι.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ….