Γράφει ο Βαγγέλης Πάλλας
Δημοσιογράφος I.J.F./A.E.G.
Πρώτα κατασκευάζουμε το παρελθόν, την ιστορία, όπως μας συμφέρει, κατόπιν επιλέγουμε τα ζητήματα που μας βλάπτουν και τέλος βρίσκουμε μερικά ονόματα ιστορικών, κατά προτίμηση νεκρών, που έχουν ασχοληθεί μ’ αυτά και τους κολλάμε τη ρετσινιά του ανιστόρητου, του εχθρού του έθνος, και πολλών άλλων.
Για πολλούς η Ευρώπη, είναι χριστιανική πρώτα και μετά δημοκρατική και για κάθε αλλόθρησκο, βάρβαρο ή μουσουλμάνο, δεν χωράει στην Ευρώπη, και κάθε φορά ο εχθρός γίνεται σύμμαχος κατά του νέου εχθρού, ανάλογα με τις ανάγκες της προπαγάνδας.
Η ιστορία δεν είναι τρένο για να προχωράει πάνω σε ράγες. Υπάρχουν πολλά “τυχαία” γεγονότα που μπορεί να την εκτρέψουν προς τη μία ή την άλλη κατεύθυνση.
Γι’ αυτό μπορούμε σήμερα να αναρωτηθούμε τι θα γινόταν αν;
Η ιστορία είναι αυτή που είναι και δεν μπορεί να αλλάξει. Τι θα συνέβαινε αν η ιστορία εξελισσόταν διαφορετικά απ’ ότι εξελίχθηκε.
Η δικιά μου Ευρώπη δεν ήταν ποτέ ο Σόϊμπλε, η Μέρκελ, ο Γιουνκέρ, ο Σούλτς, ο Νταϊσεμπλούμ, ο Ντράγκι και οι εγχώριοι φίλοι τους. Τι δουλειά έχουνε στην Ήπειρο του Μότσαρτ, του Τσαϊκόφσκι αυτά τα ανθρωπάκια;
Η δικιά μου Ευρώπη είναι τα μικρά καφέ στις παραποτάμιες, λεωφόρους. Είναι οι καταραμένοι ποιητές, ο Καβάφης, ο Καζαντζάκης, ο Σεφέρης, ο Βάρναλης και ο Ελύτης. Είναι ο ελεύθερος έρωτας και ο βαρύς καπνός του κυρίου Φρόϋντ.
Η δικιά μου Ευρώπη δεν ήταν ποτέ, δεν ήταν, επιτροπές και αριθμοί, στατιστικές και ευρωομολόγια. Εμείς αγαπήσαμε τον ελεύθερο έρωτα, τον θάνατο του Λόρδου Μπάϊρον, της Αναϊς Νιν, της Φρανσουάζ Σαγκάν, τον Μάρκο Αυρήλιο και ντον Ηράκλειτο και τον Αριστοφάνη.
Το μέλλον αυτής της Ευρώπης δεν είναι αυτό που θέλουμε. Η καθυστέρηση για την περαιτέρω ενοποίηση οδηγεί σε μια παραπεταμένη περίοδο εσωστρεφείας και οδηγεί στη διάλυσή της.
Αυτή η Ευρώπη επιστρέφει στον εθνικισμό. Τα κράτη της διαλύονται σε κρατίδια, πριγκιπάτα και πόλεις-κράτη και γίνονται το μήλον έριδος μεταξύ Αμερικής και Ρωσίας.
Η δική μου Ευρώπη είναι ένα τραγούδι του Ζακ Μπρελ, ένα τραγούδι του Καζαντζίδη, είναι το σπουργιτάκι του Ryan-Ryan, τα ριζίτικα τραγούδια του Νίκου Ξυλούρη και το βαλς των χαμένων ονείρων του Μάνου Χατζιδάκη.
Είναι μια πινελιά του Ματίς, ένα πρόσωπο του Μοντιλιάνι, ένας πίνακας του El Greco, το κομμένο αυτί του Βαν Γκογκ, είναι τα λουλουδιασμένα μάρμαρα του Παρθενώνα, είναι ο Ιταλό Καρβίνο, είναι ο Θεόφιλος.
Η πορεία της σημερινής Ευρώπης θέτει ζητήματα Δημοκρατίας, θέτει ζητήματα καθημερινής ζωής και εργασίας, θέτει ζητήματα ταυτότητας.
Τις απαντήσεις μπορεί να τις δώσουνε κάποιοι πανεπιστημιακοί, κάποιοι πολιτικοί ή και διαφημιστές; Δεν νομίζω.
Η δική μου Ευρώπη, δεν είναι, ποτέ δεν ήταν κάτι άλλο από το άμετρο, το αναρίθμητο και το ανέκφραστο μπροστά στο μηδέν των υπολογισμών τους. Φοβάμαι όλους αυτούς που απαξιώνουν τους θεσμούς που υπηρέτησαν. Φοβάμαι όσους ενοχοποιούν τη φτώχεια. Φοβάμαι τον εαυτό μου που σιωπά σ’ αυτά που έρχονται. Δεν φοβάμαι την χαμένη τους φαντασία. Δεν φοβάμαι να περπατώ ανάμεσά τους.
Δεν είναι αυτή η Ευρώπη των 23 εκατ. ανέργων, των 80 εκατ. που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας και ταυτόχρονα η Ευρώπη των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων, 150 από τους οποίους βρίσκονται στη λίστα των 500 πιο κερδοφόρων επιχειρήσεων του πλανήτη με αμύθητα ποσά σε κέρδη για το 2015.
Η δική μου Ευρώπη, είναι η petite France, η Σπιναλόγκα στην Κρήτη, τα γραφικά λιμανάκια της Πορτογαλίας, η Αφροδίτη στην Κύπρο και ότι άλλο μπορεί να έχει κτισθεί με γνώση.
Δεν μου κάνει η λογιστική τους Ευρώπη. Εμείς είμαστε οι ιθαγενείς αυτής της ηπείρου, εμείς την κτίσαμε με γνώση και μ’ έρωτα, και εμείς είμαστε αυτοί που πρέπει να επιβιώσουμε μέσα σ’ αυτήν. Το κιτσαριό του ωραίου, των λογιστών δεν έχει ποτέ δεν είχε εδώ καμιά θέση.