Του Γιάννη Αγγελάκη
Αρχικά έγιναν όλοι αμερικάνοι, μετά έγιναν Charlie, τώρα γίνονται γενικά Γάλλοι. Η επίθεση όμως δε στόχευε απλά τη Γαλλία.
Την ίδια ημέρα έγιναν άλλες δύο βομβιστικές επιθέσεις σε χώρες που τέτοια γεγονότα είναι σχεδόν καθημερινά και δεν προκαλούν πρωτοσέλιδους τίτλους.
Στην πρωτεύουσα της Λιβάνου τη Βυρητό πέθαναν 42 άνθρωποι και τραυματίστηκαν πάνω από 200 από επίθεση του ISIS ενώ στη Βαγδάτη την ίδια Παρασκευή είχαμε άλλους 18 νεκρούς και δεκάδες τραυματίες πάλι από επίθεση της ίδιας οργάνωσης.
Δε σημαίνει ότι το γεγονός στο Παρίσι δεν είναι πολύ σημαντικό, ότι αυτοί που έκαναν την επίθεση δεν ήθελαν να στείλουν ένα μήνυμα ή ότι δε θα επηρεάσει τις εξελίξεις στην Ευρώπη, όμως είναι χρήσιμο για να κατανοήσουμε ότι εδώ δεν υπάρχει μία διαπάλη μουσουλμάνων με χριστιανούς, ανατολής και δύσης, αλλά κάτι πολύ βαθύτερο που δεν αποτυπώνεται στον αριθμό των νεκρών της επίθεσης.
Χαρακτηριστικό είναι ότι στον δείκτη θανάτων από τρομοκρατικά χτυπήματα, οι χώρες της Δύσης είναι πάρα πολύ χαμηλά και καμία μέσα στις δέκα χώρες με τους περισσότερους θανάτους από τρομοκρατία.
Αντιθέτως, πρώτη χώρα είναι το Ιράκ που απελευθέρωσαν οι ΗΠΑ όπου το 2013 το 35% των 16.245 θανάτων συνέβησαν εκεί. Ακολουθεί το Αφγανιστάν, το Πακιστάν και η Νιγηρία. Και μετά είναι η Συρία.
Σε αυτές τις πέντε χώρες συνέβη το 80% των τρομοκρατικών επιθέσεων. Αλλά κανείς δε συγκινήθηκε.
Γιατί λοιπόν να νοιώθουμε έκπληξη όταν αυτή η καθημερινή πλέον βία που ισχύει σε μια σειρά χώρες κάποια στιγμή επεκτείνεται και στον καλοθρεμμένο Βορρά; Αυτές τις χώρες του Βορρά που έκαναν λίγα ή στήριξαν κάποιες φορές την επέκταση της βίας επειξή εξυπηρετούσε συγκεκριμένα γεωπολιτικά ή οικονομικά συμφέροντά.
Γιατί, τότε, να μην επεκταθεί η φωτιά; Από πού προέκυπτε αυτή η βεβαιότητα; Απλά λογικά ερωτήματα.
Τώρα, με αφορμή αυτό το χτύπημα, θα στοχοποιηθούν οι πρόσφυγες, που είναι ο πιο εύκολος στόχος και οι ίδιοι τα πιο μεγάλα θύματα της βίας. Θα στοχοποιηθούν οι πολίτες και τα πολιτικά δικαιώματα, με δρακόντεια μέτρα ασφαλείας και καταστολή, εις το όνομα της προστασίας τους από τη βία. Μπορεί να δούμε και έναν νέο καταστροφικό πόλεμο, που τα βίαια γεγονότα στο Παρίσι θα νομιμοποιήσουν. Αλλά πραγματικά, ποιος πιστεύει ότι η βία νικιέται με παραπάνω βία.
Σημείωση: Για όσους έχουν το χρόνο και θέλουν κάπως να εμβαθύνουν, ας παρακολουθήσουν τη σειρά ντοκιμαντέρ του BBC από τον Άγγλο ντοκιουμενταρίστα Adam Curtis με τον τίτλο “Power of Nightmares”. Πρόκειται για τρία μονόωρα επεισόδια τα οποία περιστρέφονται γύρω από την άνοδο του νεοσυντηρητικού κινήματος στις ΗΠΑ και του ριζοσπαστικού Ισλαμιστικού κινήματος σε αραβικές χώρες. Στο ντοκιμαντέρ παρουσιάζονται οι κοινές καταβολές καθώς και οι ομοιότητες μεταξύ των δύο κινήσεων, τη χρήση της τρομοκρατίας ως όπλο για τον έλεγχο των πληθυσμών. Αν και υπάρχουν εμφανή κενά στην όλη εξιστόρηση αφού πλέον είναι φανερό ότι αντίθετα από όσα έλεγε ο Curtis, το δίκτυο των ριζοσπαστών ισλαμιστών δεν είναι απλά ένας κατασκευασμένος εφιάλτης που χρησιμοποιείται από τις κυβερνήσεις της Δύσης, αλλά και ένας εφιάλτης που επειδή κατασκευαζόταν για να χρησιμοποιείται γίνεται όλο και πιο πραγματικός, ένα “επιθυμητό οικονομικό αντίπαλο δέος”, τα ντοκιμαντέρ είναι πλούσιο σε ιστορικά στοιχεία, πληροφορίες που συνδέονται με έναν πολύ αποτελεσματικό τρόπο και με θεωρητικό υπόβαθρο για να περιγράψουν τμήμα της πραγματικότητας όπως την βιώνουμε ή θα αποκαλυφθεί το επόμενο διάστημα. Η δύναμη του εφιάλτη είναι το σκοτάδι που εξαπλώνεται και πάνω από την Ευρώπη. Και ο Ισλαμισμός είναι απλά ένα προσωπείο του.
Μπορείτε να το παρακολουθήσετε ΕΔΩ.
